Page:PL X de Montépin Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza.djvu/836

This page has not been proofread.



XXXII.

 — Skończyliśmy już doktorze? pytał Lucyan de Kernoël.
 — Nie! — odparł Giroux. — Wszak jeśli bardzo ważne okoliczności nie znaglają mnie do użycia pomocy lekarzy asystentów, nie powierzam kuracyi z oddziału odosobnionych nikomu. Jeżelim dziś przekroczył mój zwyczaj, to jedynie, ażeby ciebie wybrać do tej służby specyalnej i zastąpienia mnie podczas nieobecności.
 Lucyan zadumał zmarszczywszy czołu.
 Dla czego ta tajemnica?
 Dla czego doktór Giroux wizytował sam oddział odosobnionych?
 Potrzeba było coś ukrywać?
 A może tu chodziło o samowolne uwięzienie osób krepujących pewne rodziny? Gdyby tak było, młodzieniec jednej godziny dłużej nie pozostałby w Zakładzie.
 Infirmerka otworzyła drzwi korytarza, na który wychodziły drzwi całego szeregu cel położonych po obu jego stronach.
 Wchodząc w korytarz, doktór Giroux wziął ze stołu księgę.
 — Oto — rzekł — spis odosobnionych chorych i wizyt u nich doktora. Ta księga nie wychodzi ztąd, jak tylko do aptekarza, który z zapisywanych w niej recept przyrządza lekarstwa. Nikt czytać jej niepowinien.
 Lucyan słuchał tych słów z niepokojem.
 — Niech cię nie zadziwia ta ostrożność — mówił doktór Giroux. — Jest ona konieczną w interesie rodzin, jakie powierzyły mi opiekę po nad choremi. Te księgę kontrolują w razie potrzeby inspektorowie zdrowia. Zresztą przekonasz się, że tajemnica ta jest tylko pozorną. Gdybym mógł, zniósłbym to prawo z roku 1838.
 — Wstrętne prawo! — zawołał Lucyan — prawo zbrodni-