ne konocas sa radiko, e me timas ke por multa Angli la nomo ne esus sat klara. Cetere, ol esas tro longa e tro pezoza : qua audacus parolar pri Auxiliaristo, Auxiliarismo, Auxiliaristaro, auxiliarigar?
La nomo Ido esas multe plu mallonga kam la nomi quin til nun me mencionis en ca inquesteto. On povas tre komode formacar omna derivaji necesa : parolar ide, idisto, idistaro, idigar, e nula ek li esas dusenca. Co esas argumento tre grava por la nomo, sed ol esas la sola, ed altraflanke existas tre importanta argumenti kontre ol. Se ne-iniciato questionas pro quo on selektis ica nomo, la respondo esas malfacila e peniganta. Kande la Komitato di la Delegitaro renkontris unesme la nomo « Ido », ol esis nomo di autoro : « Gramatiko kompleta di la Linguo Internaciona da Ido », i. e. skribita da persono qua nomizis su Ido. On ne rakontis a ni, di quo o di qui il esis la ido (la nepoto). Pose, me vidis la interpreto (en la Belga Sonorilo) ke Ido esas mallonga vice ido de Esperanto, Esperantido; sed cakaze la titolo originala di la gramatiko havas nula senco. Naturale on ne povus explikar co ad omni qui lernos la linguo o qui audos pri ol, e konseque la nomo Ido esos sempre por la max granda nombro homi nomo tute nulsenca, quan on devos lernar ye la sama ne-intelektala maniero quale nomi nulo-dicanta e havanta nur senco historyala, exemple Paris, Napoléon, edc. Sed to esus kontre la spirito di linguo racionala internaciona, e pro ke on renkontros sempre la questiono « pro quo? », la nomo Ido iritetos sempre omna pensemi.
Duesma argumento kontre la nomo Ido esas ke la linguo fine adoptita da ni, la linguo en qua me skribas ica linei, ne esas komplete la sama qua trovesas en la Gramatiko ed en la Specimeno di vortolibro prizentita a ni en oktobro 1907. La Komitato adoptis, ne la linguo di Ido, sed Esperanto modifikata (o modifikota) « en la direkto montrata per la konkluzi di la raporto di la sekretaryi e per la proyekto di Ido ». Co signifikas ke ne omna punti, pri qui Ido diferas de Esperanto,
