D’eiriġ mo ċroiḋe. D’ḟeicfinn cuid de mo ṡean- ċáirdiḃ arís.
Rinneas deifir leis an deáġsgéal innseaċt d’Áine. Imniḋe ḃí uirri siúd nuair léiġ sí é.
“Beiḋ ḟios aici anois é,” ar sise, “beiḋ ḟios aici anois go ḃfuil sí gan mac agus go raḃamar féin ag innseaċt na mbréag ḋi ó aimsir an tsaṁraiḋ. Marḃó’aiḋe sé sin í.”
“Déanamaois deifir,” arsa mise, “go n-abró’aiḋe muid le líon an tiġe gan an sgéal innseaċt di.”
Rinneamar sin.
Ṫugamar cuairt ar an tseanḃean féin annsin.
Ní raiḃ ḟios againn ar a hiomċur ar ċuala sí an sgéal nó nár ċuala; ḃí sí anlag, anlag de’n tsaoġal —aċt mar sin féin féin ḃí fuinneaṁ aisteaċ neaṁ- ṡaoġalta innti.
“Ḃí súil agam liḃ,” ar sí, “mar tá deáġsgéal agam díḃ.”
Ġeit an ḃeirt againn. Ḃí ḟios aici go raiḃ na príosúnaiġ le teaċt abaile—ḃéaḋ súil aici le n-a mac dílis i gceann cúpla lá; nuair naċ dtiocfaḋ sé, ḃéaḋ ḟios aici cé’n feall d’imriġeaḋ uirri. Brisfiḋe a croiḋe....
“Tá an deáġsgéal agam díḃ,” ars an tseanḃean, “i gceann cúpla lá feicfiḋ mé mo ṁac múirneaċ féin arís.”
D’ḟéaċ mé féin agus Áine ar a ċéile: céard ab ḟeárr a ḋéanaṁ?
“A Áine,” ars an tseanḃean, “gaḃ amaċ agus abair leis an maor gaċ uile rud ḃeiṫ ullaṁ n-a ċoṁair nuair ṫiocfas mo ṁac....”
