“Aċt ṗós sé arís i gceann míosa, nár ṗós?” arsa mise.
“Ṗós. Ċuir sin iongnaḋ ar a lán. Fear naċ raiḃ a ċéad ḃean faoi’n gcré aċt mí! Agus ċoṁ cuṁaṁar is ḃí sé n-a diaiḋ!”
D’ḟéaċ sé n-a timċeall ar ḟaitċíos go raiḃ aon duine ag éisteaċt linn.
“Agus cogar,” ar seisean “tá daoine i n-aiṁreas ar an ḃFear Mór; cuid aca a ráḋ naċ ḃfuil sí marḃ ar ċor ar biṫ, agus go gcuirfear an dliġe air faoi ḃeirt ḃan ḃeiṫ aige; cuid eile aca a ráḋ go ḃfuil sí ċoṁ marḃ le Crom, aċt gurab é féin ṁarḃuiġ í. Cuirfear an dliġe air ċom cinnte is tá drioball ar luiċ....”
“Aċt céard deir an dara bean faoi’n sgéal?”
Leig sé fead iongantais. D’eiriġ n-a ṡeasaṁ agus ṫosaiġ ag siuḃal anonn ’s anall agus greann agus iongnaḋ air.
“Maidir léiṫi siúd,” ar seisean, “níor ċuala sí an sgéal ar ċor ar biṫ go dtáinic sí san áit. Duine de na coṁarsanaiḃ d’innis di i dtosaċ é nuair ṫug an Fear Mór aḃaile í, agus ó ṡoin i leiṫ níl saoġal ná suaiṁneas ag an ḃFear Mór....”
“Is dóċa go gceapann sí go ḃfuil an ċéad ḃean beó?” arsa mise.
“Naċ gceapṫá féin é? Má tá sí marḃ naċ sílṫeá go n-abróċaḋ sé cár cailleaḋ agus cár cuireaḋ í— marab é féin ṁarḃuiġ í; agus má tá sí beó.... níl ḟios agam naċ mbéaḋ an sgéal níos náiriġe. Ar ċaoi ar biṫ, beirfar air agus beiḋ air an sgéal a ṡocruġaḋ ós coṁair breiṫeaṁan agus coisde.”
