“A Antoine!”
Ċuaiḋ an stócaċ anonn ċuici. Ṫosuiġ sí ag cogarnaċ leis, aċt má ṫosuiġ níor ḟéad sí na súile ċoinneál de’n ċeóltóir dall.
Ċuala seisean an glór. Leag sé an ḃeiḋlín ṫart. D’eiriġ de ṗreib agus má ḃí uaṫḃás ar an mnaoi ar ḟeiceál an daill di, ba ṁó ná sin an t-uaṫḃás ḃí ar an dall nuair ċuala sé glór na mná. Ṫosuiġ sé ag fiafruiġe cé hí, nó cé as a dtáinic sí, nó an taiḋḃse mná ó’n tsean-aimsir í. B’aisteaċ do-ṫuigṫe an feic ag Antoine Beag é: a ṁáṫair agus sgannraḋ croiḋe agus anma uirri roiṁ a ṡeanċaraid; eisean ċoṁ h-eaglac léiṫi, agus é ag iarraiḋ ḋéanaṁ amaċ cé ḃí aige ann.
Ṡílṫeá go raiḃ eagla ar an mnaoi an ceóltóir ḟeiceál sa rioċt sin. B’ ṡin é ṡíl Antoine ḃí uirri, agus nuair ċuir sí cogar n-a ċluais a ráḋ leis a ḋul ar lorg doċtúra, ḃí sé cinnte go raiḃ a ṡeanoide ceóil gan a ḃeiṫ ar foġnaṁ agus ġread leis.
Aċt ní raiḃ sa teaċtaireaċṫ sin aċt leiṫsgéal. Ní le doċtúir ḃí an gáḃaḋ aċt le....
Ḃí an dall ġá ceistnuiġaḋ agus gan eólas cinnte dearḃṫa aige go raiḃ sí ann.
“Cé laḃair? Cé laḃair adeirim?” Deireaḋ sé go himniḋeaċ, aċt ní ḃfuair sé freagra uaiṫe go raiḃ Antoine Beag glanta.
Annsin ṫáinic a misneaċ ċuici.
“’Tuige ar ṫáinic tú annseo?” deir sí, “naċ raḃ ḟios a’d naċ fáilte ḃéaḋ roṁat sa teaċ seo?”
“Ce ṫusa i n-ainm Dé?” agus creaṫaḋ n-a ġlór.
“Cé mise an eaḋ? Naċ n-aiṫniġeann tú mé?”
