“Ó, táim díolta, táim díolta!” arsa Séadna, “go raibh maith agat-sa.”
“Seo, má ’s eadh,” ar seisean. “Sin céad eile agat ar an tarna sgilling a thugais uait indiú.”
“Siní an sgilling a thugas do’n mhnaoi a bhí cos-nochtaithe.”
“Siní an sgilling a thugais do’n mhnaoi uasail cheudna.”
“Má ba bhean uasal í, cad do bheir cos-nochtaithe í? Agus cad do bheir dí mo sgilling do bhreith uaim-se, agus gan agam ach sgilling eile ’na diaigh?”
“Má ba bhean uasal í! Dá mbéadh a fhios agat! Siní an bhean uasal do mhill mise!”
Le linn na bhfocal san do rádh dhó, do tháinig crith chos agus lámh air. Do stad an dranntán. Do luigh a cheann siar ar a mhuineál. D’fheuch sé suas ins an spéir. Tháinig driuch báis air agus cló cuirp ar a cheannachaibh.
Nuair a chonaic Séadna an iompáil lí sin, tháinig iongnadh a chroídhe air.
“Ní foláir,” ar seisean, go neamhchuiseach, “nó ní h‑é seo an cheud uair agat ag aireachtaint teacht tháirsi siúd.”
Do léim an Fear Dubh. Do bhuail sé buille d'á chrúib sa talamh, i dtreó gur chrith an fód a bhí fé chois Shéadna.
“Ciorúghadh ort!” ar seisean. “Éist do bheul nó basgfar thú!”
“Gabhaim párdún agat, a dhuin’ uasail,” arsa Séadna go modhamhail, “cheapas go mb’fhéidir gur braon beag a bhí ólta agat, trá ’s gur thugais céad púnt mar mhalairt ar sgilling dom.”
“Thabharfainn, agus seacht gcéad, dá dtiocfadh liom baint ó’n dtairbhe do dhéin an sgilling cheudna; ach
