“Tá go maith,” arsa Séadna. “Téanam ort.”
Síle.—A thiarcais! a Pheig, ba dhóigh liom, dá bhfeicinn é, go dtuitfeadh an t‑anam tur teith asam.
Cáit.—Cad é an mhaith dhuit bheith ag caint mar sin? Ná dúbhairt sé ná féadfadh aoinne é fheiscint ach Séadna féin?
Síle.—Á! a Cháit, a ghrádh dhil, cá bhfios duit an raibh sé ag innsint na fírinne? Ní chreidfinn focal ó’n rógaire.
Cáit.—Nach maith a thug sé an t‑airgead do Shéadna?
Gobnait.—Cá bhfios duit ar bh’airgead é? D’airigheas duine ’ghá rádh go raibh seana Mhicheál Réamoinn lá i dtigh tabhairne i Sráid an Mhuilinn, agus go raibh a dó agus dá thistiún ag bean an tabhairne air, agus go raibh sí ag coimeád a hata i ngeall leis an airgead. Do chuaidh Micheál amach sa chlós agus do phioc sé suas a ceathair nó a cúig de licíníbh slinne, agus tar éis diablaidheachta éigin a dhéanamh ortha, thug sé chuici isteach iad, agus nuair dh’fheuch sí ortha dhó cheap sí gur bh’ airgead dleaghthach iad, agus thug sí an hata dhó. Deirtí gur fhoghluim Micheál “freemashun” ó’n Ridire, agus go bhféadfadh sé gabhar a dhéanamh díot, ach dá n‑aisdreóchadh an ghaoth agus tú ad’ ghabhar, ná féadfadh sé thú chasadh thar n‑ais.
Séamus ua Buachalla: Bail ó Dhia oraibh anso!
Peig.—Ó, Dia ’s Muire dhuit, a Shéamuis. Do dhrioshúr atá uait, is dócha.
Séamus.—Dúbhradh léi teacht abhaile láithreach. Tháinig Neill.
Cáit.—Airiú greadadh chúgat, a Shéamuis! Cathain?
Séamus.—Ó chianaibh beag.
