CAIBIDIOL A TRÍ.
Peig.—Dé bheatha-sa, a Cháit!
Cáit.—Go mairir-se, a Pheig! Ní deirim ná go bhfuil tosach agam anocht.
Peig.—Ambasa tá, tosach agat ortha go léir ach ar Shíle bheag.
Cáit.—Conus fhéadfainn tosach a bheith agam ar Shíle agus í anso i gcómhnuidhe agat?
Síle.—Béidh tosach ar gach aoinne anois aici ó tá mac óg agá drioshúr.
Peig.—Éist, a thoice. Conus tá Neill, a Cháit?
Cáit.—Tá sí go h‑ana mhaith, a Pheig, agus tá an leanbh go maith leis. Agus ó, go deimhin agus go dearbhtha, a Pheig, isé an leanbh is deise agus is gleóidhte agus is gile a chonaicís riamh ad’ shúilibh cinn é, agus is mise a mháthair.
Peig.—Tusa! Cheapas gur bh’í Neill a mháthair.
Cáit.—Airiú cnoc air mar sgeul! dar ndóigh isí leis. Ach is mise a bhaist é.
Peig.—Aililliú! a Cháit an chroídhe ’stigh, cad ba ghádh san agus gan é ag dul chun báis? Nach raibh an sagart ann?
Cáit.—Ach, go bhfeuchaidh Dia orainn! Cad é sin agam d’á rádh! Dar ndóich, nídh nach iongnadh, isé an sagart a bhaist é, agus mise a sheasaimh chun baistí leis, mé féin agus Séamus. Ach cad a chuir ad’ cheann é bheith ag dul chun báis, a Pheig? Ní’l aon chómharthaí báis air, Dia ’ghá bheannachadh! Ná biodh eagal ort.
