Peig.— Nuair a tháinig Sadhbh abhaile ó’n gcathair isé céad rud d’inis Pails di ’ná go dtagadh máthair Mhicil agus go gcaitheadh sí an oídhche sa tigh go minic, ag tabhairt aire do’n duine bhreóite an fhaid a bhíodh an bhean fhriotháilte ag cur greas codlata dhi. D’á olcas í Sadhbh do rug san greim ar an gcroídhe aici. Sul a raibh cuireadh fághalta ag aoinne d’imthigh sí siar do shiúbhal a cos go tigh na baintrighe agus dúbhairt sí leis an mbaintrigh go gcaithfeadh sí teacht. “Agus,” ar sise, “mura dtiocfair féin agus Micil chúgainn ní bhéidh aon chóisre i n-aon chor againn. Leigfead orm go bhfuil m’athair ró lag fós. Tá sé buailte isteach am’ aigne, mura mbéadh tusa agus inghean Sheághain Cheataigh gur i n-iúir a bhéadh sé indiu. Ní raibh aon iontaoibh riamh agam a’ mnáibh friotháilte. Is minic a chuir rógaire acu ath-iompáil ar dhuine bhreóite d’aon ghnó chun lóisdín agus cóir mhaith a choimeád dóibh féin ar feadh tamaill aimsire sa mbreis. An dtiocfair?” ar sise.
“Ambasa féin tiocfad, nídh nach iongnadh,” arsa ’n bhean eile. “Cad a bhéarfadh ná tiocfainn!”
“A’ dtiocfaidh Micil?” arsa Sadhbh.
“Tiocfaidh, ná bíodh eagal ort,” arsa ’n bhaintreach.
Chómh maith do thánadar.
Is ar Dhiarmuid a bhí an iongnadh agus an alltacht nuair a chonaic sé Micil ag déanamh críche agus Sadhbh ag órduchán air agus ag glaodhach as a ainim air. “A Mhicil, déin é seo. A Mhicil, déin é siúd. Tar anso, a Mhicil, agus árduigh é seo am’ theannta,” aici, thoir, thiar, thall.
“Moladh go deó le Dia!” arsa Diarmuid, i n’ aigne féin, “ní fios cad a thiocfaidh as dúinn feasda!”
