Peig.—’Sdó, dúbhrais ar dtúis gur tú a mháthair, agus ansan gur tú a bhaist é; agus deir an Teagasg Críosdaidhe ná féadfadh aoinne ach an sagart é bhaisteadh, mura mbéadh sé ag dul chun báis agus gan sagart ann.
Síle.—Ní deirim ná gurb amhlaidh mar atá an sgeul ag Cáit an aimsir seo, ná feadair cos léi cad a dhéanfaidh lámh léi.
Cáit.—Fágaim le h‑uadhacht, a Shíle, go bhfuil an ceart agat. Ní fheadair cos liom cad a dhéanfaidh lámh liom, agus ní fheadar féin cad a dhéanfaidh cos ná lámh liom. Dá bhfeicfeá é, a Shíle, bhéadh árd-chion agat air. Tá oiread-san ceana agam-sa air gur dóigh liom go n‑íosfad é!
Gobnait.—Aililliú, a Cháit, cad é sin agat d’á rádh? Níor mhaith liom go mbéadh puínn ceana agat orm-sa, má’s mar sin a dhéanfá liom é!
Peig.—Dé bheatha-sa, a Ghobnait! An bhfeacaís Nóra ag teacht?
Gobnait.—Tá sí chúgat an doras isteach. Bhí sí ag bagairt orm-sa fanamhaint léi, ach bhí eagla orm go gcaillfinn aon chuid de’n sgeul san Shéadna.
Nóra.—Feuch anois, a Ghobnait, níor bh’fhiú dhuit gan fanamhaint liom.
Peig.—Dé bheatha, a Nóra! Ní gearánta dhuit. Ní rabhais abhfad ’na diaigh. ’Seadh anois, a chailíní, druidigh aníos anso i gcómhgar na teine. Tá an tráthnóna buille beag glas ann féin. Siné! B’fhéidir anois go bhfuilimíd go seasgair.
Gobnait.—Feuch gur maith a shocaruighean Síle í féin i n‑aice Cháit agus gan eagla uirthi go bpriocfaí í!
Síle.—Cogar, a Cháit! Cad é an ainim atá air?
Cáit.—Tá Éamonn.
