innsint duit-se anois, go bhfuil an aigne chéadna ag Máire dhuit-se atá agat-sa di-se.”
“Cad é sin agat d’á rádh, a Athair?” arsa Séadna, agus sgeón ann.
“Tá an rud atá ar eólas agam, isé sin gur gioraide a saoghal do Mháire Ghearra mura bpósfar leat-sa í. Tá sí dh’á snaoidh amach os cómhair ár súl.”
“Ó, Dia le m’anam!” arsa Séadna. “Tá an sgeul níosa seacht measa ’ná mar a bheartuigheas!”
“Airiú, an as do mheabhair ataoi?” arsa ’n sagart.
“Ó, ní h‑as mo mheabhair, a Athair, ná as mo chéill. Is ró chruinn atá gach taobh acu agam. Tá bean bhocht ansúd thiar gur chuireas comaoine bheag uirthi an lá fé dheire. Tháinig sí, mar mhaithe liom, dar léi, agus do labhair sí liom ar an ngnó so. Cheapas gur chuireas i n‑iúl di, soiléir go leór, ná raibh aon bhreith agam ar chleamhnas a dhéanamh le Máire Ghearra, ná le h‑aon mhnaoi eile. Cheapas go gcuirfeadh sise in úil é do Mháire féin agus d’á h‑athair, agus go raghadh an sgeul chun suaimhnis gan cheataíghe do dhuine ar bith ach dom féin. I n‑a inead san, is amhlaidh atá mí-ádh éigin dá thiomáint ar aghaidh agus dá chur chun cinn, do’m lom deirig aimhdheóna. Do tháinig an duine galánta féin i leith de shiúbhal a chos ar maidin indiú, ’ghá innsint dom ná raibh aon fhear i n‑Éirinn dob’ fhearr leis mar chleamhain ’ná mé. Agus nuair a chuireas i n‑iúl dó, chómh réidh agus d’fhéadas é, ná raibh aon bhreith agam ar phósadh choídhche, ba dhóich leat gur bh’í an oídhche do thuit i lár an lae air. Agus anois, mar bhara ar gach ndonas, tuigim uait-se, a Athair, go bhfuil díobháil sláinte d’á dhéanamh do Mháire Ghearra féin. Is truagh an sgeul é! Is truagh agus is tubaisteach an sgeul é!”
D’fheuch an sagart air.
