Page:Umiński - Wygnańcy.djvu/119

This page has been proofread.

Nużącemu położeniu pana Stanisława położył koniec ekonom, który właśnie ukazał się we drzwiach.

— Chłopi przyszli, — rzekł, kłaniając się.

— Jacy chłopi? — rzucił niechętnie Olaski.

— Nasi z Kołatyna.

— Czegóż jeszcze chcą odemnie?

— Eh, nie za interesem żadnym, przychodzą pożegnać się z panem.

— Pożegnać? — powtórzył Olaski z odcieniem lekkiego zdziwienia.

Nie posądzał nigdy włościan o zbyt wielką przychylność dla siebie; nie był wprawdzie złym, nieużytym, kłótliwym sąsiadem, chociaż przestrzegał praw sobie przynależnych, ale też nie uczynił dla nich nic, coby zasługiwało na nazwę dobrodziejstwa. Co najwyżej w miarę środków, służył poradą i wyświadczał tym, co się do niego zgłaszali drobne usługi, za które nie spodziewał się i rzadko też otrzymywał dowody wdzięczności. Był z tego powodu pewny, że chłopi zachowają się obojętnie wobec jego wyjazdu; to też słowa ekonoma wywarły na nim przyjemne wrażenie.

— Niech wejdą, — rzekł.

Za chwilę pokój zapełnił się kilkunastoma ciężkiemi postaciami, o przygarbionych plecach, zwieszonych głowach, opuszczonych bezwładnie ramionach, odzianemi, pomimo letniego gorąca, w grube samodziałowe kapoty, a nawet cuchnące potem i ordynarnym tytuniem kożuchy.

111