Pas Vdekjes

by Andon Zako Çajupi

Zeneli, Adham-Uti:
(Hyjnë bashkë nd'odë të klubit, ku gjenden do karreklla, një tryezë në mes, ngarkuar me gazeta, me dorëdorëshkrime. Me të djathtë, një dollap; më të mëngjër, një telefon në mur.)

Adham-Uti :
(Me zemërim.): Cudi! S'mund të marr vesh! Yt zot, kryetar' i klubit, më dha fjalë
të piqemi këtu më 8 pasdreke, dhe ti më thua që s'ka dhe ardhë! I the, bre, se kush
jam unë? A i tregove që jam unë, doktor Adham-Uti, që po rri e pres?...

Zeneli:
(Duke qeshur nën buzë.):
Doktor efendi, nuk' i thashë gjësendi beut, se s'është këtu sot!

Adham-Uti :
Dreqi të marrtë!...

Zeneli:
Qysh! Mos e thuaj prapë këtë fjalë se...

Adham-Uti :
Ma paske gjuhnë si bilbil!

Zeneli: (Me vete.):
Qenka i çmendur!

Adham-Uti -Zeneli -Vurkua

Vurkua: (Duke hyrë me rrëmbim):
Zenel, a erdhi Skëndo beu?

Zeneli:
Jo, zoti Vurko, po s'besoj të vonojë. Prit pakëz,në mos ke punë.

Vurkua: (Duke ndenjur.):
Do ta pres të vijë.

Adham-Uti : (Madhështor.):
Do të rri dhe pakëz, sido që kam punë shumë!

Vurkua: (Në vesh të Zenelit.):
Kush është ky?

Zeneli:
(Duke folur fort.):
Si! S'e njojtke, a? Zotënia është doktor
A-dha-mu-ti nga Frashëri, nga katund' i Naim beut dhe...

Adham-Uti : (I pret fjalën.):
Naimi ishte nga katundi im! Mësohu të flaç!...

Zeneli:
(Duke qeshur nën buzë.):
Me ndje, zotëni, po...(Duke ulur kryet) më ndje, doktor Adham-Uti!

Vurkua: (Duke qeshur.):
Lot a qesh, o Zenel? Cfarë emër ky, më qafsh?

Adham-Uti : (I vrenjtur.):
Duket s'të pëlqen!

Vurkua: (Me qetësi.):
Jo, zotëni, fort i bukur, për besë!
Adham emri yt' i pari dhe Uti - emër i dyt' i Udhisit, si thotë Omeri...

Zeneli: (I habitur.):
Ja se ç'domethënë të jesh i ditur! Un' i gjori kët' emër e pandejë shqip...
Dhe duke ditur se doktori ësht' i krishtenë, po mendoneshe se ç'ditë lutet shënt Adham-Uti që të vejë ta urojë dhe t'i thoshe: për shumë mot gëzuar!

Adham-Uti : (I rëndë.):
Sido që duket ky emër, (këqyr Vurkon) un' e kam nderuar!

Zeneli: (Vështron Vurkon):
Vërtet, vërtet! Zotënia është shëronjës i ndëgjuar

Adham-Uti :
Dhe shkronjëtor, vjershëtor!

Vurkua: (Duke unjur):
T'u ngjatë jeta, doktor Adham-Uti! Besa gëzonem që njojta sot zotërinë tënde! Nder i math, për zonë! Unë jam Vurkua, korrës-pondenti i gazetës "Rrufeja".

Adham-Uti :
A! Qënki gazetar!

Vurkua:
Ndaj të lutem të më thuash ç'mendonën njerzt' e mëdhenj për Shqipërinë që të shkruajmë në gazetën tonë.

Adham-Uti :
Domethënë, ti kërkon sot nga unë "interview"?

Vurkua:
Po, Zotëni, që ta botoj te "Rrufeja".

Adham-Uti :
Mos thuaj "Rrufeja" po thuaj "Rrufea"! Rrufe, rrufea; liri, liria dhe jo lirija! Do t'i them dhe Skendo beut! Kjo gjuhë që përdorni ju sot s'është shqip! Pun' e gjuhës ka rënë në duart të liga dhe kurrë s'ka për të vatur mbarë!... Abetari që përdorni ju sot s'është për të qenë!...

Vurkua: (I mbirë.):
Qysh! Po e ka vendosur Kongres' i Manastirit...

Adham-Uti : (Me rrëmbim.):
Kongres' i Manastirit. ç'është Kongres' i Manastirit? Kush vate? A vajta unë?

Vurkua: (Duke qeshur.):
Pse s'vajte, or zot?

Adham-Uti :
A! a! Përpara më thoshe: doktor efendi, tani qënkam vetëm zot, se fola të vërtetën! Thash' ato që janë! Dhe guxon të më kërkosh "intervieë"! Jo, jo, s'kam zakon unë, të jap "intervieë", jo, për gazetat tuaja.

Vurkua:
S'pandeja kurrë..., s'të dija për armik të gazetave!

Adham-Uti :
Ja ku e msove tani dhe thuaje në gjithë botën me anë të "Rrufesë", në ka njerz të këndojnë të tillë fletë!... Këto janë fjalët e fundit!

Vurkua:
Janë mjaft për t'u çuditur!

Adham-Uti : (Me zemërim)
Pse për të çuditur? Fundi, fundi, s'më dërsin veshi për botë mua! Dreq o punë! Ndëgjo. Ç'fitim do të kem unë kur të shkruash ti për mua:
"Doktor Adham-Uti, shëronjës i çkëlqyer, që ka botuar kaqe vepra të bukura ka gjetur një bar të ri për ethet, një tjetër më të çuditshëm, më të nevojshim për gratë shterpa, ka sot gati për të botuar një abetar fort të mbaruar për shqipen me letra të ra, dhe për abetar është munduar dhjetë vjet plot edhe tre muaj? Gazetat mua s'më hyjnë në punë! Lëvdata nukë dua nga kërkush! Po të kërkoje të tilla gjepura, mor zot, do të marrë sot me të mirë do të të rrëfejë se për ç'punë kam ardhë! Skëndo beu... t'i tregoj vetëm kët' abetar të msoj a mund të jet' i pëlqyer te xhonturqit a u vjen mbarë që të përhapet dhe të përdoret ndë shkolla të Shqipërisë; a duan të ma blejnë a mund të shpresoj nga qeveria në Stamboll punë të mirë për këtë shërbim të madh! Skëndo beu më tha ta sjell sot ndë klub abetar ta këqyrin bashkë me zonjëzën Lulushe, q'ësht mësonjëse për çupa, dhe po të jetë kjo për mbarë, do ta vërë përpara ndë shkollë të çupave; dhe m'u dorëzua për xhonturqit, të kënaqen tepër dhe diç do të bëjnë për mua: mund të më dërgojnë deputet në Stamboll!...

Vurkua:
Po ky abetar pse do të viret vetëm ndë shkolla të çupave?

Zeneli:
Vërtet! Pse?

Adham-Uti (Fodulll):
Po s'e kuptoni, a?

Vurkua:
Për syt' e ballit, jo!

Zeneli:
(Me gaz.):
Un' e gjeta! Se çupat janë femra, u pjell mendja!...

Adham-Uti :
Ç'del nga kjo gjë?

Zeneli:
Qysh? Janë më të zgjuara se nga djemtë dhe do të nxënë më mirë abetarin...
S'kam arsye! S'është e vërtet?

Vurkua:
Si dy e dy bëjnë katrë.

Adham-Uti (I rëndë.): U kripsha trutë... Shkaku i vërtetë është ky: çupat bëhen gra... dhe burrat bëjnë si thonë gratë... Për këtë send kam shkruar një libër të gjer' e të gjatë.

Vurkua:
Aherë, zotëni, pun' e abetarit është në dorë të zonjëzës Lulushe?

Adham-Uti :
Edhe në dorë te Skëndo beut, se ky e ka fort mirë me xhonturqit, i ka miq me të vërtetë.

Vurkua (I habitur.):
I ka miq!

Adham-Uti :
Prandaj, si të thashë, as pyes fare për njerëz të tjerë dhe për lepushkat tuaja!...

Vurkua
As për "Bashkimin e Kombit", as për "Diellin"?

Adham-Uti
Jo!

Vurkua:
As për "Rrufenë", as për "Shkopin"?

Adham-Uti :
Aspak!... Mor zot, pse bën dëm fjalët? S'kërren dot fjalë nga unë... s'pres nder nga njeri kurrë... lëvdata s'dua! Sido që të thonë, shëronjës si unë janë të rrallë: shëroj sy, veshë, hundë, këmbë!. Çdo lëngatë druhet nga unë!... Do të thuash që s'kam shumë "mushterinj"! Kurrë mos arçin! Lëri të vuajnë! Kush u ka faj?

Vurkua:
Po abetarin pse kërkon ta sheç te xhonturqit? Pse s'ia fal Shqipërisë?

Adham-Uti :
Ah, ta fal!... Të vras mendjen unë! Të punoj dhjetë vjet dit' e natë... dhe pastaj ta fal... dhe kujt? Shqipëtarëve!... Dhe teë mos ma dinë!...
Sa vjet që punojnë shqipëtarët për gjuhën shqipe dhe s'gjejnë dot një abetar për të qenë!... Unë vetëm e gjeta dhe tek e kam ndë xhep! Zonjëza Lulushe, në ka dy koqe mend, do të çuditet kur ta këndojë! Do të lerë mendë!...

Vurkua:
S'kam dyshim! Do të vijë dhe ajo sot këtu?

Adham-Uti :
Posi, po! Skëndo beu e dha fjalën.

Vurkua:
A e nje zonjëzën Lulushe?

Adham-Uti :
Po si s'e njo! Tërvit kish t'ëmën me pak ethe. Për këtë lëngate kam gjetur,
si të thashë, një bar të çuditshëm: kush ësh' për të shëruar shëronet, në mos po vdes në gjumë pa kupëtuar, pa u munduar aspak, Kështu, pra, kur e piu e em' e Lulushës...

Vurkua dhe Zeneli
(Bashkë.):
U shërua!

Adham-Uti :
Vdiq, vdiq në gjumë, si ç'keshë thënë!...

Zeneli:
Bar i mirë; një me një!...

Adham-Uti (Te Vurkua.):
Këto janë, zotëni, veprat e mia! Lëvdata s'dua! Fjalët i merr era!... Punë, punë. Ç'del nga gazetat? Kurrgj'ë:... Prandaj mos u mundo kot, mos'humb kohën: nukë kërren dot asnjë fjalë prej meje!

Vurkua: (Duke qeshur pak.):
Mjaft janë këto që fole, zotëni. Tani, t'u ngjatë jeta!
Lamtumirë, doktor efendi!..('Del jashtë me vrap.)

Adham-Uti (Me inat.):
Ah, i mallëkuar! Me bërë të flas shumë! Pa dashur të dhashë
"interview"! Po të mos më dalç përpara syve tjatër herë!

III

Adham-Uti , Zeneli

Adham-Uti (Shikon orën.):
Çudi! Ora 8 e gjysëm dhe Skëndo beu s'duket të vijë!... Bre Zenel, po as zonjëza Lulushe s'erdhi?

Zeneli:
Jo, zot, jo! S'pashë asnjë grua të na vijë sot këtu!

Adham-Uti (Me zemërim):
Ç'domethënë! Mos qeshin me mua... Dreq o punë! (Rri pranë
tryezës dhe merr e kqyr dorëshkrimet që gjenden mbi tryezë. Pas pak, ngrihet me vrap, i habitur, duke thënë me rrëmbim.):
Vdiq Haxhi Aliu! Dreq o punë. Mos më bëjnë sytë!... Po jo! Paska vdekur pa pritë e papandyer! Unë e lashë mirë! Pak i dobët, po jo për vdekje! I gjori Haxhi Ali! I mjeri Ali Haxhi! I gjori deputet, e keshë mik! Dhe kërkonte të më vinte në bukë të qeverisë! Fatziu Haxhi Alil Haxhi! Paska vdekur!

Zeneli:
Jo, zot, jo! S'ka vdekur! Po mbase heq shpirt!

Adham-Uti :
S'ka dhe vdekur!... Po aherë, ç'thoni këtu? (Këndon dorëshkrimin.): "Me hidhërim të math mësuam se deputet i çkëlqyer Haxhi Aliu dha shpirtin"...
(Te Zeneli): Dreq o punë! Ju i vdisni njerëzit me të pahir!.

Zeneli:
T'u ngjatë jeta, duet të dish se një gazetë me rëndësi si "Liria" duhet të ketë gati shkrime për çdo punë, për çdo gjëmë që mund të takojë një ditë, që të mos ndodhet gafil. Për shembëll: këtë natë, në mes të natës, mund të na vijë një tel-shkrim të na lajmërojë se Haxhi Aliu hëngri buk' e fiq e vdiq! Drejtor' i "Lirisë" s'ka kohë aherë të msojë s'e kur lindi i ndieri, nga kush lindi, ku lindi, ç'ka bërë dhe ç'nukë ka bërë në jetë të vet. Për këtë shkak, Skëndo beu bën gati shkrimet... dhe kështu Haxhi Aliu mund të vdesë kur të dojë, gazeta jonë do të shkruajë për të gjer' e gjatë q'atë çast.

Adham-Uti : (Këqyr dorëshkrimin.):
He, he! Pa dyshim, Haxhi Aliu do të kënaqej fort sikur të këndonte këtë shkrim plot me lëvdata!... Pra, më thuaj, bre Zenel, sa dit' janë q'u shkrua ky artikull?

Zeneli:
Janë mjaft dit', zotëni, se drejtori i "Lirisë" di ç'punon kurdoherë; për gjithë njerzt e çkëlqyer kemi gati shkrime të vdekjesë! Kemi për mbretrët, se jet' e këtyre varet shumë herë nga një filxhan me kafè, nga një thikë, nga një revol!... Kemi shkrime gati dhe për deputenjtë, se më të shumët janë pleq... kemi për shkronjëtore të ndëgjuar, për njerëz të mëdhenj, me një fjalë.

Adham-Uti :
Për njerëz të mëdhenj?

Zeneli:
Po si, po! Ky për shembull, një shëronjës i math mund që të bëjë këmbët bigë si çdo njeri tjetër...

Adham-Uti :
Ashtu bir, ashtu vërtet (Si mendohet ndo pak.). Nukë më thuaj, paç uratë, më ke a s'më ke për të math, mua Adham-Utin?

Zeneli:
Më pyet në je plak?

Adham-Uti :
Jo, bre bir! Të pyes a më ke mua për radh?

Zeneli:
Në je fort i gjatë?

Adham-Uti (Me butësi):
Jo, bre Zenel! Dua të më thuash në jam dhe unë një njeri i math, domethën jam i ndëgjuar si shëronjës,
si shkronjëtor ?...

Zeneli:
Ashtu thuaj, de!...

Adham-Uti :
Folë pa ndrim. Unë, doktor Adham-Uti as'jam njeri i math?

Zeneli (Me ndrim):
Në je?...

Adham-Uti :
Njeri i math?

Zeneli:
Besa! S'do pyetur: je i math?

Adham-Uti (i kënaqur):
Mos qesh me mua!...

Zeneli:
Jo, për kokë të Skëndos, s'ka dyshim që je i math!

Adham-Uti :
Nga më kuptove?

Zeneli:
Se nukë je i vogël.

Adham-Uti :
Tjetër shkak?

Zeneli:
Se ke mjekër dhe s'ke qime në krye, je shinik, ma ke si kungull! Ndaj them se duhet të jesh a qeros,a i mençur.

Adham-Uti (I kënaqur):
Ditke dhe të tilla?

Zeneli:
M'i ka mësuar gjyshja, ndjesë pastë!

Adham-Uti :
Ndjesë pastë! Paska qenur e mençur. Beu yt, Skëndo beu, do të ketë bërë gati dhe për mua një shkrim të vdekjes. Folë, bre Zenel, më qafsh!

Zeneli:
S'do pyetur! S'ka dyshim; se vërtet s'je deputet po s'je sot trim i ri, je burr' i thyer... fjala mos na daltë e daltë e marrtë dhenë!...

Adham-Uti :
Mirë, mirë! Po, bre Zenel, a mund të të vë besë?

Zeneli:
Për ç'punë?

Adham-Uti :
A mund ti mbash fjalë të fshehur?

Zeneli:
Sa për këtë gjë, mos ki frikë: Jam si peshku... S'me kërren dot fjalë as me darë. Shpyrti më del po fjala s'del nga goja ime! (Me vetëhe). Ndë kish' e ndë xhami...

Adham-Uti :
Fort mirë! Më kënaqe... Na merr këtë mexhite.

Zeneli:
Sido që jam mysliman më vjen të bëj kryq me dy duar...

Adham-Uti :
Pse?

Zeneli:
Thonë që je fort dorështrënguar.

Adham-Uti :
Mos beso botën.

Zeneli:
Një mexhite për mua?

Adham-Uti :
Kam dhe dy të tjera për ty, bre Zenel, sikur të më tregonje...

Zeneli:
Dreq o punë! E mora vesh, për zonë! Do të shoh ç'ka shkruar im zot dhe për ty... shkrimin që do të botojë "Liria" kur të na lesh shëndenë?

Adham-Uti :
Të lumtë, a ma rrëfen?,

Zeneli:
Dreq o punë! Pse jo! Po të lutem dhe unë, në vend të mexhiteve të më bësh një të mirë tjetër që s'të kushton gjisend prej xhepit, se thonë që jot shoqe t'ep vetëm pesë grosh ditën...

Adham-Uti :
ç'kërkon nga unë, bre djalë?

Zeneli:
Këtu, s'kërrej gjësendi, vetëm sa jetoj si mos më keq.

Adham-Uti: E?...

Zeneli:
Mendonem të vete në Misir, n'Aleksandrie.

Adham-Uti :
E pastaj?

Zeneli:
Ty, zotni, s'të bëhet fjala dy, ndaj të lutem të m'apsh një letër për kryetarin e "Bashkimit" të më verë në punë.

Adham-Uti :
Po a e di emërin e kryetarit?

Zeneli:
Besa jo! Emri s'më vjen ndër ment, po më kanë thënë q'është një mustaqemath me një trup atje lart dhe me dy sy...

Adham-Uti :
Do të thuash: një copë mish me dy sy! Ha, ha, ha... doemos që ka të holla?...

Zeneli:
Po, zotëni, ka do ara nga e shoqja; është nga ata burra që rrojnë nga gratë!

Adham-Uti :
S'është për të sharë për këtë punë, mor i mallëkuar, se dhe unë vetë... po ç'na duhen këto fjalë? Thuaj pra, ç'punë do të kërkosh nga kryetari i "Bashkimit"?

Zeneli:
Faqja me nder të më verë tellall ndë bursë.

Adham-Uti :
Po a di ti të besh një të tillë punë?

Zeneli:
Po si po! Të kam një zë si shpellë...

Adham-Uti :
Zë të fortë ka dhe veshgjati, po s'rryn dot në bursë, bre Zenel. Pastaj sa mund të fitojë një tellal që të ushqejë vedin dhe familen e vet?

Zeneli:
Unë, doktor efendi, familje s'kam. Vërtet rroj me një grua disa vjet, po s'e kam me kurorë.

Adham-Uti :
Mos thuaj "kurorë", po thuaj ti je mysliman. E mira është ta bësh grua, që të rrosh në ndër në sy të botës.

Zeneli:
Bota pandeh se unë jam i martuar: them kurdoherë dhe gazeta "Kuvendi"
kështu ka shkruar.

Adham-Uti :
Po kini gënjyer ti dhe "Kuvendin"?

Zeneli:
Zotëri, gënjeshtra është kripa e së vërtetës, si më ka thënë sekretar' i
"Bashkimit" mot që pat ardhur në Selanik.

Adham-Uti :
Kush, bre dreq?

Zeneli:
S'mbajtke ment fare, bre djalë, i paske trutë si hirre! Për këtë lëngatë kam shkruar një libër fort të çuditshëm.

Zeneli:
Doktor efendi, e gjeta! E gjeta!

Adham-Uti :
S'e thon' Arkimidhi, jo; sekretar' i "Bashkimit" quhet zoti Maçi!'?

Adham-Uti :
E ç'të thosh zoti Maçi?

Zeneli:
Më thosh se ndë Misir gjithë shqipëtarët janë të verbër dhe vetëm ay është me dy sy, pa i gënjen dhe i mjel pareshtur.

Adham-Uti :
E vërteta është se shqiptarët e Aleksandrisë kanë qenë gjithmonë grekomanë të rreptë dhe zoti Maçi(Leonidha Naçi) ca më tepër, njeri i poshtër, njeri rrugash, i ka hequr nga hunda, për të tradhëtuar atdhenë, sikurse kanë vepruar doktorët e mallëkuarë Harisi, Harisi, Naumi dhe Tru-Tuli(M. Turtulli) që arriti në shkallë të naltë me thashetheme, me
llagëme, me djallëzira, me dhelpërira. Pra dhe Maçi yt, bre Zenel, këtë rrugë ka zënë. Mos më keq, o zot!...

Zeneli:
Aherë qenkam krejt budallë që s'e paskam kupëtuar. Të të them të vërtetën: diç mora erë...por kur e pashë të veshur kaqë bukur, pusho Zenel, thashë me vetëhe, se ky zotëni do të jetë doemos një shqipëtar i çkëlqyer.

Adham-Uti :
Veshur bukur, po! Por duet të dish se petkat i kish blerë duke grabitur arkën e "Bashkimit"! E di fort mirë unë këtë faqezi! I duket vedi buall dhe është vetëm një krimb i dheut. Le të vejë pra në dreq të math bashkë me miqtë e vet, dhe të vimë në punën tonë. Ku e kishim fjalën?

Zeneli:
Ku e kishim fjalën?

Adham-Uti :
A! Fjala ishte për jetëshkrimin që do të botojë "Liria" për mua kur të vdes. Që të ma tregosh, të fala një mexhide.

Zeneli:
Dhe më dhe fjalën e nderit dhe për dy mexhide të tjera.

Adham-Uti :
Sa bukur mbajtke ment kur të vjen mbarë! Tregoma pra, dhe kur të shkoç në Misir do t'i shkruaj kryetarit "Bashkimit", kushdo qoftë, mustaqemath a një copë mish me dy sy, të të ndihmojë,

Zeneli:
Besa!

Adham-Uti :
Besa-besë, more dreq, vetëm të më tregosh shkrirain që ka bërë gati për mua Skëndo beu.

Zeneli:
Pse jo: po tani s'kujtonem dot se ku gjendet.

Adham-Uti :
Kërko, më rrofsh

Zeneli:
Po duet të ma kthesh prapë që ta vloj.

Adham-Uti :
S'ka dyshim.

Zeneli:
Fort mirë! Kur ta gjej, një ditë...

Adham-Uti :
Ç'ditë, bre burrë! E dua tani.

Zeneli:
Tani? (Kërcet telefoni dhe Zeneli vete me vrap e pyet me telefon): Allo!... Unë Zeneli!...Kush? Posi, po; erdhi dhe po të pret këtu doktor Adham--Uti, po zonjëza Lulushe s'ka dhe ardhë. (Te Adham-Uti) Ësht' im zot, Skëndo beu.

Adham-Uti :
A! Dale të flas vetë më bëjnë. (Shkon në telefon). Allo!... Jam unë Adham-Uti... Shumë mirë, po ti qysh je?... o si, po, kur më the i vajta në shtëpi... Po, i dhemb një sy. Ç'duhet bërë? Pas mendjes sime syr' i sëmurë duet kërryer me vrap, që të mos i dhembë dhe tjetri!... I thashë po nukë kandiset. T'i vete prapë?
Fort mirë, po kush do të më paguajë?... A! Zotrote, fare mirë!... Kur? Që këtë çast vete t'i kërrej synë, në më lëntë!... Ashtu po, pas dy ore do të kthenem këtu të flasëm për abetarin shqip... do të shoç, do të shoç se ç'është!...Ma, të të gjej vërtet ndë klub!...
Po si, po: edhe zonjëza Lulushe duet të gjendet këtu...
Të fala shumë... Qofsh me shëndet!

Zeneli:
Kujt i dhemb syri, doktor efendi?

Adham-Uti :
Si s'e paske mësuar? Mehdiut.

Zeneli:
Mutesarifit?

Adham-Uti :
Skëndo beu me lutet ta shëroj.

Zeneli:
Dhe zotnia jote kërkon t'i kërrej synë?

Adham-Uti :
Ndryshe s'bëhet, se i pëlcasin që të dy. Unë e kam gjetur këtë methodë të re: të dhemb një ' dorë? Preje që të shpëtojë tjetra! Të dhemb një këmbë? Me vrap sharroe që të shpëtosh tjetrën! Të dhemb një sy? Kërreje çpejt që të mos sëmuret dhe tjetri!
Kështu m'ra dhe për time shoqe: i dhembi një ditë syr' i djathtë: me vrap ja qita dhe sot syr' i mëngjër është shëndosh e mirë, sa shikon edhe natën...

Zeneli (I habitur):
Dreq o punë! Shëroke fort bukur! Ahere, zotëni, po ti dhembi do kujt koka, i dash'ka prerë?

Adham-Uti :
Pusho, bre Zenel! Këto gjë'ra janë të larta, të thella; ti s'i kupëton dot... unë kam ngrënur jetën time...Po mos harro, të lutem, fjalën që më dhe për jetëshkrimin.

Zeneli:
As zotrote mos harro të dy mexhidet.

Adham-Uti :
Peshin, bre burrë! Po kërko të gjesh sa të vete te Mehdiu dhe të kthenem. Ah! Po të vijë zonjëza Lulushe këtu, thuaj të rrijë të më presë.

Zeneli:
Fort mirë, doktor efendi. Udha e mbarë!... (Adham-Uti del jashtë).