Pasquale e Tarlesca
PASQUALE:
Catto, l'é vignù nòcci
e ma son nanca incorgiù!
Infatti l'é pur véa,
che a sta su o'ostarìa,
a ciappà un po d'ligrìa
al passa ol tempo ch'al sa vedi nanca.
Ma g'ho pur gréo ol co:
dove sia men n'al so:
ma sgoa via ol sciarvell;
e a lénga a la stà
domà in fa tinivèll.
Ma sa scuìssi i œuggi
e al par gh'abbia ai ginœuggi
attàcco du mazzœui;
e i pé ma fann domà di bambiœui.
A borlarev ben giù pa a gran vinaja,
sa stessi non taccà a na muraja.
E chesta a l'é a me ca?
Non, ch'a la par non chèlla:
a mia l'é pussé in la;
l'è ben chilò da prœugo,
ma men poss non vidèlla
parchè, sia ch'a l'é tàrdo,
e sia ol ven dol Fibro
l'é pussé schùo ch'a ne in bocca al lô.
Ma anch chèll dol Fornighén a l'é mia ma,
ma l'é un po tropp cenq soldi al boccà.
L'è bon chell dol Buson:
ma quell dol Morniœu l'è ascàs miô;
chell dol Marèla pœu, a l'é un vinon
ch'al mazzaravi on bò.
Ma sta in pé, pu-non-posso:
chesta a l'é a me cà...
si ben... cha la sarà...:
si l'é chesta, a taston men la cognosso.