Plattdeutsche Gedichte/De Dod

Dat Lęben bröch ęr Leid un Glück,
Se nehm't tofręden hin,
Se harr de Hunnert achter sik,
Un weer noch jo ni minn.

Se pussel noch to Sommertid
In Garn un mank de Blöm,
Un bröch ęr Sœhn de besten mit,
Wenn se to Middag keem.

Se eet vergnögt ęr Abendbrod
Un lęg sik ruhi dal —
Den annern Morgen weer se dot
Bi'n eersten Sunnenstrahl.

De schin ęr in dat Angesicht
Un farv de Backen roth —
Mi dücht, so schreckli is he nich,
In son Gestalt, de Dod

He keem je röthli as de Sünn
Na Nacht un Morgengrau,
Un stral int lütte Finster rin,
Wo Moder leeg un rau.

He keem je fründli as de Dag,
De uten Hęben lei't,
Un Moder leeg as wenn se lach,
As weer se luter Freid. —