Psalm Cionskich jatych
Hdyž budźe jónu přińć za nas
tón jara požadany čas,
zo Bóh, kaž zjewił nam je prjedy,
to naše jastwo rozłamje
a swojich jatych powjedźe,
ow kajke wjesele b´dźe tehdy!
Ta zbóžnosć budźe přeměrna,
kiž tehdom budźe začuta,
my budźemy kaž zatorhnjeni,
kaž ći su, kotrymž dźije so,
zo lědom b´dźemy wěrić to,
štož woči budźa widźeć rjenje.
Naš rót, kiž přez tu zrudobu
je zhubił młódnosć wjesołu,
so tehdom budźe wusmějować
a jazyk naš wot Jezusa
b´dźe rěčeć połny chwalenja
a krala swěrnosć powyšować.
Twój hnadny puć pak tajki je,
zo wusyw sylzow prjedy dźe
a potom z wjesołosću žnjemy.
Duž drohe symjo na zemi
nětk rozsywamy k wěčnosći,
hdyž z płačom chodźo zdychujemy.
Ta zyma pak, ta minje so,
a hižom kćěje nalěćo,
po mało dnjach da přińdu wšitcy
ći swjeći Boži z tyšnosće
ze snopami a dźerža žně
a njejsu wjace cuzomnicy.
- Author: Jan Kilian
- Source: Česko-lužický věstník 11/1999 http://stare.luzice.cz/clv/1999/11.htm