Qarlarnıñ köpürdigi bir gece edi. Furtunalar zulmatlarğa ücüm ete, maglüb ola. Beyazlarğa bürüngen qaranlıqlar içinden cınlarnıñ topay oynadığı eşitilir edi. Yüzümizni yaqqan suvuq ve qorqunç geceniñ tenha bir vaqıtında hızmetçi qız:
— Aydı, — dey edi maña, — qorqma, qorqma! Qurtqa totayğa barayıq, bizge masal aytır, diñlermiz. Pek aruv masalları bar.
Hızmelçi meni süyrekley, bazan şübelendigim zamanlar meni elleri üstüne köterip alıp kete edi.
Qurtqanıñ evine er ne vaqıt kirersem, is ettigim titreme ve qorqunı kene duydım. Kene, ruhumda azim buzluqlarnıñ toñduğını is etem.
Qurtqa totay bizni bekley emiş, memnüniyetle qabul etti. Men onıñ yüzüne baqmaga qorqardım. Beyaz, qırmızı qarışıq saçları belki beş sene taraq körmegen, dağınıq buyur-buyur köpürgen turar edi. Tişleri bitken, çeresinden ziyade mezar taşlarına beñzey edi. Beyaz, dönük közleriniñ terenliklerinde buzlarnıñ, furtunalarnıñ qaynaşqanı körüne. Közleriniñ kenarlarında birikken, quruğan közyaşları, çılpıqları ihtiyar çeresiniñ çirkinligini yekünley edi...