Reynke de Vos/Dat erste boek: XXVI. capittel

Dat XXVI. ghesette

Wo Reynke noch sprickt van syneme vntruwen vader vnde wo de synen ende nam, dar myt he syne loggen slut.

Do myn vader al vmme myt pyne
Twysschen der Elue vnde deme Ryne
Hadde ghelopen dorch de lant,
Dar he mannigen tzoldener vant,
De he wan myt syneme golde,
De Brunen to hulpe komen scholde,
Alze de sommer queme int lant,
Do kerede he wedder, dar he vant
Brunen vnde de ghesellen syn.
He sede en van der groten pyn
Vnde de mannichfoldyghen sorghe,
De he vor de hogen borghe
Int lant van Sassen hadde gheleden,
Dar de yegers na eme reden
Myt eren hunden alle daghe
Vnde so syn lyff hangede in der waghe:
Se hadden eme daen vele to wedderen.
Dyt sprack he vor den veer vorredderen.
He töghede ok de breue van den ghesellen,
De Brunen do seer wol bevellen;
De lesen se alle vyue to samen,
Dar twalff hundert kempen by namen
Van Ysegryms magen al in stunden,
Myt scharpen tannen vnde wyden munden,
Sunder de katers vnde de beren,
De alle in Brunen hulpe weren;
Alle de veelvratzen vnde de dassen,
Beyde van Dorryngen vnde van Sassen,
Desse hadden al myt em ghesworen,
In deme datmen en gheue to voren
Van dreen weken eren tzolt,
So wolden se komen myt ghewolt
To Brunen by deme ersten bode.
Dyt hynderde ik al, des dancke ik gode.
Do dyt alzus al was bestelt,
Ghynck myn vader ouer gynt velt
Vnde wolde ok den schat beschouwen;
Men do ghynck yd to groten ruwen:
Jo meer he sochte, yo myn he vant,
Al syn soekent was men eyn tant,
Syn schat was al wech ghedragen.
Dar dede he, dat ik mach klagen,
Wente he van torne syk suluen hynck.
Alzus bleff na Brunen dynck
By mynen behenden lysten al.
Nu merket hir myn vngheval:
Isegrym vnde Brune, de fraet,
Hebben nu den nauwesten rad
By deme konnynck tor hoghen banck,
Vnde arm man Reynke is sunder danck,
Heft synen egen vader ouergeuen,
Vmme den konnynck to beholden syn leuen.
Wor syn se hir, de dyt doen scholden,
Syk suluen to vorderuen, vmme yw to beholden?«