Riemels un Döntjes/Mack Sie mick Supp von Poule!
(Uut de Franzosentied van 1813).
Et wöör in'n Jahre achtteinhunnerd un dörtein,
Dat Blatt det Kriegglücks harr anfungen sick to dreihn,
Napoleon in Leipzigs Völkerschlacht wöör slaen
Un flüchtig trügg muß öwern Rhien he ihlends gaen.
Ook uut Noorddütschland, wat torügg noch blewen doort
Van dat Franzosenvolk, töög af uut jeden Oort,
Hals öwer Kopp alloorts van hinnen,
Uem gau[1] nu wedder Frankriek to gewinnen.
So eenes Dags van Bremen ook en Regiment
Bröök up, van solken de Schassörs de Franzmann nennt,
Sick retereerend, bit etwa üm Dages Mitte
Marod un hungrig in en Dörp et anhöl siene Schritte.
Gau in de Buurhüüser nu harre sick verdeelt
De Mannschaft un noch gauer uut sick wählt
[082]Un wat 's vörfunn'n an Speck un Eier, Brod un Wörsten,
Upgraps't, to still'n darmit ehr Hungern un ehr Dörsten.
Alleen, wöör mit de Spiesen ook tofreden de Soldat,
So schull för de Offzeers doch meist noch Leckres stahn parat.
Een junger Leutnant denn, de mehr ook 'n Leckermuul
As man Kommißbrodfräter, wöör vör All'n nich fuul
Mit sienen Sabel fouternd up den Tisch to kloppen,
Dat se wat Good's em bringen schullen rintoproppen!
Un as de Buurfroo ängsterlich un halw verzagt
In ehrer Eenfolt drup den slimmen Gast nu fragt:
„Schall ick den Herrn mit Speck en schön Pankoken backen?“
„Non, Supp von Poule, Canaille, solle Sie macken!“
De Froo vertwiewlungsvull röppt ehren Mann nu her,
Hapend dat he ümstimme noch det Wütherichs Begehr;
„Wat, Vader, meenst Du woll, schall'k em to äten maken?!
Van uhsen Pudel, will de Keerl, schall ick em Zuppcn kaken.“
„Ja, dat fe Puggen[2] frätet mängmal, hewwe ick wol hört,“
Sprickt Klaas, „doch nich, dat Hunnefleesch se ook vertehrt —
Alleen, wat helpt't, wenn he di draut[3] hett mit'n Degen,
Denn möt't wi us, so leed 't uns deiht, doch woll drin fügen!“
„Den gooden Karo,“ — süfzt se — „de so mänge Nacht
Us Huus un Hof un Schün'n so troolich hett bewacht,
[083]Dat wi den slachten möt't un Zupp' druut broihen,
Dat Hart im Liewe deiht vör Gram sick mi ümdreihen!“
„Wat help't dat All“ — seggt he — „giw man Dien Jaulen up,
Ick murks den Karo af un dann kakst Du Dien Zupp,
De Keerls, segg'k Di, sünd nu vergrellt[4] öwer de Maßen,
Weil's mötet weg, so is mit jüm nich mehr to spaßen.“
Gesagd, gedahn, uhs Buur hett drüm en Hart von Steen,
Ob Karo noch so wedelt mit'n Swanz un fründlich blöckt de Tähn,
He faat't int Nackhaar em, geiht in de Schüüne achter[5]
Un maakt sick wörtlich dar tum Hunneslachter.
„Nä“ — sprickt he — „dat Franzosenvolk ick nich mehr troo —
'T is beter ick vergriep mi an den Hund, as se sick an mien Froo!
De Lork van Offezeer de schient mi to verwegen,
He fung all an, sä Trina, mi to prökeln mit sien Degen.“
Un weil dem Buur'n doch to gefährlich dücht so'n Spaß,
Mußt Karo ahne Umständ bieten in dat Gras.
Afdahn wöör denn de Hund, uutnahmen un affellet
Un gau drup in den gröötsten Putt an't Füer stellet.
Kuum wöör 'ne Stünne üm, kummt de Offzeer un fragd:
„Ab fertig Sie, Madam, das Supp von Poule gemackt?“
[084]Endlich is 't denn so wiet, de Zupp in'n gröötsten Kump ward dahn,
Un tapfer langt de Leutnant to mit sien söß Mann.
As leddig nu de erste Teller wöör un all nah'n tweeten langde
De Mannschaft, rööp de Leutnant: „Eh Messieurs, de la viande!“
Dat heet up dütsch: „Laat't, Kinder, bi dat Suppenäten
Us ook dat Fleesch, wat darto höret, nich vergeten!“
Un so fahrt denn de Leutnant mit sien Gabel up den Grund
Un wat bringt in de Höchde he? En doden Hund!! —
„Cré nom d'un chien!“ — schreet he — „was slein mick das?!
Verflukte Weib, was aben Sie gemackt für slekte Spaß?!
Das sein kein poule, — was sein das für ein bête,
Das ab ein queue, vier Bein un dents in seine tête.“ —
Un Trina röppt in Angst ehr'n Mann, dat klar de maket,
Se harre wörklich de verlangte Zupp jüm kaket.
Uhse Buur Klaas de weet to faten sick ook snell,
Löppt in de Schüün' un kümmt torügg mit Karos Fell,
Denn damit, meent he, ganz am Besten he bewiese,
Dat de Herr Leutnant kregen de verlangte Spiese.
Doch as dat Pudelfell nu kummt an't Dageslicht,
Herrje! wat maakten da de Keerls för en Gesicht. —
De Leutnant awer müßde doch luut lachen up, as em nu klar
De Saake wörr, un as he endlich untlacht harr,
[085]Spröök he rabrakend[6]: „Hör Sie, gutes dummes Frau!
Sie ab gekockt ein Supp von grande bête, was mack: wau! wau!
Ick aber ab gemeint, daß kock ein Soupe Sie
Von kleines bête, was mack: kikeriki“ —
„So sla en Dünner rin“ — röppt Klaas un sleit sick vör'n Kopp,
„Nu heww ick 't ruut — he hett meent Höhner-Zopp.
De Düwel awer ook kann up'n Dörp et weten,
Dat se in Frankriek doht de Höhner Pudels heeten[7]!“
Up eemnal schallt dat Marschsignal — foort Alle im Looptritt,
Doch nöömen se dat Suppenfleesch nich mit.
Original-Footnoten
Wikiborn-Footnoten