Riemels un Döntjes/Wo de Gewitters herkamt
[077]Et wöör en schönen Sommer-Nahmiddag
Un keene Wolke fast am Hewen hoch to sehen,
Bloot dat de Himmel-Schepers up de blaue Flag[1]
De witten Schäpkens[2] langsam driwen dähen;
Da sietwärts van'n Dörpe ünnen im Moor
Söß Buurkinner lustig spälend seeten,
De lüttjsten öwten up ehr Pipen sick uut Rohr,
De gröttsten sick mit Flitzbagen[3] to scheeten[4].
Up eenmal rurrurrur! en dumper Ton,
Van feernen Westen kamend, lett sick hören —
„Dat is van'n Weser-Wachschipp de Kanon!“
Sprickt Veit, de jümmer Annre will belehren.
„Oh näh, et dunnert, un ook all de Blitz,
Dat hüt wat kümmt, hew'k in'n Kalenner lesen“,
Meent Mett-Aleid[5], un Sniders Fritz
Stimmt bi, dat kunn man en Gewitter wesen.
„Ja, de Gewitters, wo de woll kamt her,“
Seggt drup nu Dierk[6] — „all faken seten
Heww ick un nahdacht, wat de Ursaak wöör,
Keen Minsch in'n Dörp schient dat to weten“;
[078]„Dat wet't ji nich?“ — up eenmal Marie-Ann,
De lüttjste röppt — „dat kann ick klar jo maken:
All de Gewitters — sä jüngst uhs' Johann —
De köömen uut Grootmoder ehre Knaaken[7];
Denn jedet Mal, wenn hier in Dörp uutbrickt,
Seggt he — 'n Gewitter so mit Blitz un Regen,
„Och Gott, dat hett — dann uhs' Grootmoder sprickt
Mi all acht Dage in de Knaaken legen!“
Original-Footnoten
Wikiborn-Footnoten