Słónco schadźa
Sparnym hwezdam mučne woko mreje,
domoj mesac wota swoje dźeći,
w žołmach njebjes błyskot dowusweći -
přez ćmowe so morjo parnik dreje.
Tu so do mročelow čornych k ranju
z mikotanjom nabel smuhi přadu,
nežne do kromow so pupki kładu,
kaž hdyž jabłoń specha k rozkćewanju.
Nažołć, naćerwjeń so dale wyše
do mróčelow jasne pruhi saja,
kaž hdyž róže pupki zwotamkaja;
njebjesa ktu w purpurowej pyše.
Z mróčelow hród bajkowy so zbeha,
w nim so w njeličomnych barbach pala
swecy, wosrjedź purpurowa sala,
sem tam słužownikow črjóda beha.
Hoberske so wotewrjeju wrota,
z purpurowych zaweškow kral kroči,
wohnja płomjenja jom sweća z woči -
słónco stawa w błyšću ryzoh złota.
Milion sypnje złotych škri do morja
so, a zhorda žołmy zajuskaja,
potom lubosće sej bajku baja -
wobraz zboža bjez bedy a horja.
- Author: Jakub Bart-Ćišinski (public domain)
- Source: http://www.rastko.net/rastko-ka/content/view/98/34/#Jakub-Slonco