Serbowka
To bě we časach zastarskich,
hdyž běše wulka, tołsta ćma;
lět pjeć a dwaceći to je,
hdyž hišće ludźi žerjechu;
na častki a na drjebuški
tež Serbow tehdom krajachu:
zo šesćo Serbjo ćehnjechu
do Prahi w čěskim kralestwje.
Na Małej Stronje nam‘kachu
na nowej hasy stary dom –
tam hospodu jim popřachu,
wšak na jazyk jim sahachu.
Serb wo jazyk so njeboji,
kiž w cuzbje zrudnje zhubić móhł.
A radu sebi radźachu
ći šesćo serbscy pachołjo.
Na radu wzachu Hanku sej,
wšak Hanka radu dawać wě.
A Hanka je jim wuradźił,
zo dyrbja stupić hromadźe.
A rucy sebi zawdawać,
a jedyn druhoh‘ podpěrać.
Ta rada so jim lubješe,
a po radźe su činili:
Buk, Jacsławk, Wornaŕ, Wels a Cyž,
tež Haška z nimi dźeržał je.
Ći serbski jazyk hajachu,
a Serbow mjeno škitachu.
A kóžde nowe lětko je
jim nowe mocy přiwjedło.
Nětk jazyk rězać njemóža,
a Serbow tež njezatłóča!
- Author: Handrij Dučman
- Source: Česko-lužický věstník Ročník XII Číslo 9 / září 2002 http://stare.luzice.cz/clv/2002/09.htm