Serbowka

To bě we časach zastarskich,
hdyž běše wulka, tołsta ćma;

lět pjeć a dwaceći to je,
hdyž hišće ludźi žerjechu;

na častki a na drjebuški
tež Serbow tehdom krajachu:

zo šesćo Serbjo ćehnjechu
do Prahi w čěskim kralestwje.

Na Małej Stronje nam‘kachu
na nowej hasy stary dom –

tam hospodu jim popřachu,
wšak na jazyk jim sahachu.

Serb wo jazyk so njeboji,
kiž w cuzbje zrudnje zhubić móhł.

A radu sebi radźachu
ći šesćo serbscy pachołjo.

Na radu wzachu Hanku sej,
wšak Hanka radu dawać wě.

A Hanka je jim wuradźił,
zo dyrbja stupić hromadźe.

A rucy sebi zawdawać,
a jedyn druhoh‘ podpěrać.

Ta rada so jim lubješe,
a po radźe su činili:

Buk, Jacsławk, Wornaŕ, Wels a Cyž,
tež Haška z nimi dźeržał je.

Ći serbski jazyk hajachu,
a Serbow mjeno škitachu.

A kóžde nowe lětko je
jim nowe mocy přiwjedło.

Nětk jazyk rězać njemóža,
a Serbow tež njezatłóča!