Sols sui qui sai

by Arnaut Daniel

Sols sui qui sai lo sobrafan que’m sòrtz
Al còr, d’amor sofrent, per sobramar,
Car mos volers es tan ferm et entiers
Qu’anc non s’esduis de celei ni s’estòrs
Cui encubic al prim veser e puòis ;
Qu’adès sens lieis dic a lieis cochós mots,
Puòis quand la vei, non sai, tant l’ai, que dire.

D’autras veser sui cècs e d’ausir sòrtz
Qu’en sols lieis vei et aug et esgar ;
E ges d’aiçò no’lh sui fals plasentièrs
Que mais la vòlh non ditz la boc’ al còrs
Qu’ieu non vau tant champs, vaus, plans ni puòis
Qu’en un sol còrs tròb aissí bos aips totz :
Qu’en lieis los vòlc Dieus triar et assire.

Ben ai estat e maintas bonas corts
Mas sai ab lieis tròb pro mais que lausar :
Mesur’ e sens et autres bons mestièrs,
Beutat, jovent, bons faits e bèls demòrs,
Gent l’ensenhèt Cortesi’e la duois ;
Tant a de si tots faits desplasents rots
De lieis non cre rens de ben si’ a dire.

Nulhs gausimens no’m fora brèus ni cortz
De lieis cui prèc qu’o vòlha devinar,
Que ja per mi non o sabra estièrs
Si’l còrs sens dichs no’s presenta defòrs ;
Que ges Ròser, per l’aiga que l’engròis
Non a tal briu qu’al còr plus larga dotz
No’m faça estanh d’amor, quand la remire.

Jòis e solatz d’autra’m par fals e bortz,
Qu’una de Prètz ab lieis no’s pòt egar,
Que’l sieu solatz es dels autres sobrièrs.
Ai ! si non l’ai, las ! tant mal m’a comòrs !
Pero l’afans m’es depòrtz, ris e jòis,
Car en pensant sui de lieis lecs e glotz :
Ai Dieus si ja’n serai estièrs gausire !

Anc mais, çò’us pliu, no’m platz tant treps ni bortz
Ni res al còr tant de jòi no’m pòc dar
Com fetz aquel, dont anc fenhs lausengièrs
Non s’esbrugic, qu’a mi sol so’s tresòr.
Dic tròp ? Eu non, sol lieis non si’ enòis.
Bèla, per Dieu, lo parlar e la votz
Vuòlh pèrdre, enans que diga ren que’us tire.

Ma chançons prèc que no’us sia enòis
Car si volètz grasir lo son e’ls mots
Pauc prés’ Arnautz cui que plaç’ o que tire.