Tarjimai hol

by Anbar Otin

Otam – Farmonquliyi Marg‘iloniy,
Onam – Ashurbibiyi Qo‘qoniy.
Alar belboqchi – bo‘zchi erdi kasbi,
Hamisha makkayidin erdi noni.
Ki, “bo‘zchi yolchimas belboqqa” doim,
Yana juft bo‘lmas erdi choponi.
Bizoat bo‘lmag‘ach uy erdi notinch,
Sanab bo‘lmas edi janjal soni.
Hayit kelsa hamisha g‘avg‘o bo‘lg‘ay
Ki, yo‘qdur yangi engildin nishone,
Arafa- iydi qurbon kechasida,
Ota-onam qo‘pordi g‘alayone.
Namoz kuni ikkisi ayrilishdi,
Bir uycha-hovlicha sotdilar oni.
Man ham ikki ukam bila bizlar,
Onam birla bo‘luvdik sarsoni.
Onam birla qolib biz ko‘chalarda,
Otam ketdi ba shahri Marg‘iloni.
Onam bir erga tegdi Beshqovoqqa,
Uni bor erdi chitgarlik do‘koni.
Yana bog‘I bor erdi bir tanobcha,
Ikki tanobcha yerda dehqoni.
Mani tarbiyat aylab, ham ukamni,
Hamisha berdi bizga bug‘doy noni.
Onam ko‘rdi yeti farzand andin,
Biri ko‘rqori bo‘ldi ko‘zi oni.
Mani uyga chiqardilar shaharga,
Zohidxo‘ja degan novvoy Qo‘qoniy.
Ul niyz qashshoq edi avvalda o‘zi,
Qari katta onosi-moli, joni.
Qiyinroq bo‘ldi, novvoy o‘zi tanho,
Kunimiz o‘tdi andak: choyi, noniy.
Mani farzandlarim to‘rt bo‘ldi-yu bas,
Mo‘minxo‘jam edi andak yomoni.
Bibixon – rohati, jonim anisim,
g‘ariblik, dardmanlik darmoni.
Etib qoldim, murabbim bo‘ldi shu qiz,
Aning birla topib jonim omoni.
Usmonxo‘jam-halimu qobilimdur,
O‘qutdi ustod Xayrulloxoni.
Mani dardimga qo‘shdi ming alamlar,
Vafoti etkan qizim Ominaxoni.
Shu dard birla ado bo‘ldim, yoronlar,
Bu yosh bog‘im bo‘lib tezda xazoni.
Na rohat ko‘rdimu, na orzuni
Ki, man yig‘lab g‘azal yozdim nihoniy.
Ayollar ishq so‘zini demakdin,
g‘azal yozmoqdin o‘zi erdi foniy.
Sahhofga yolborib necha varaqni,
Kitob ichiga joylab qo‘ydim oni.
Kimeki ko‘rsa, yod etsa zora,
Yorug‘lik bo‘lsa ul dunyoyi soniy.