İki tazı bir tavşannı quvdılar,
Quvıp, tutıp boğazından buvdılar.
Avcı keldi: “Aydı, aydı, taşlañız!
Bunı taşlap başqasına başlañız!
Bir tavşanman bizim qazan tolmaycaq,
Birin daa tutmasañız, olmaycaq”, –
Dep turırken, ininden çıqtı bir tilki,
Tavşan qadar cuvuralmay o, belki.
Şay bolsa da quyruq taşlap qañğıdı,
Saralan tüp betegeler çanğıdı.
Tazılardır, tilki begi quvarlar,
Tuttıq, bellep quyruğından buvarlar.
O zaman bu qaçqan tilki aylanıp,
Tazılarğa tiş aqşaytıp, canlanıp,
Bir atılır (…) dudaqların, tişlerin,
Tişlep alıp parça-parça leşlerin.
Avcı qartqa azır ider iki baş,
İki quyruq, sekiz ayaq, dört canbaş.
Bu ğanimet er zamanda tapılmaz,
Dedi tilki: “Daim hatır sayılmaz;
İşte, seniñ qazanıña nomay et,
Azdamıdır, köptemidir bereket.
Bunı al da endi, babay üyge ket,
Biz tilkiden qartqa, caşqa selâm et:
Tavşan quvsa – quvsunlar,
Tilki tapsa – buvsunlar,
Quyruğından buvmasınlar.
Er qaçqannı – quvmazlar!”
