Un filio

Le longe zeppelin gris planava lentemente trans le celo blau. Ab stratas e fenestras gente lo mirava.

Esseva illo un presagio del futuro o un monstro prehistoric? Al officio de director Nyman le personal lo nunquam videva.

Rudolf Nyman levava su vista ab le contos ante se al grande scriptorio e reguardava in alto, probante de discoperir, que significava ille ruito foras le officio. Un expression un poco anxie appareva in le large facie marcate de ille. Certo, ille pareva esser fatigate durante le recente tempore, a causa de nervos.

Vadente pro aperir le porta del officio ille videva un spectaculo bizarre. Al porta su procurator stava parlante con un vetere femina, rusticamente vestite e con un facie rugate jalne. Ab omne pulpitos e machinas de scriber le personal appunctava le aures e surrideva.

Quando ille habeva aperite le porta, un o duo del senioras le discoperiva e rubesceva con un expression facial, como si illas se vergoniava del parte del altere.

Le vetere femina parlava con un voce asthmatic fervente:

"No, no, io non crede que io me ha errate. Primo io ha essite al loco, ubi on me ha dicite, que mi filio habita, e illac illes me diceva, que ille esseva in su officio. Io sape, que io non habeva debite vader a ibi, ma il me pareva que essente ora in le citate - permitte me vider vostre director!" "Io regretta," diceva le procurista, "ma le director es occupate." E in le mesme momento ille discoperiva le director stante mute al porta. Le vetere femina levava su bracios un poco. "Rudolf! Il es ver! Como io ha desirate vider te."

Rudolf Nyman remaneva ibi sin parlar. Ma in su cerebro un multitude de imagines e impressiones confuse passava. Le vetere seniora in su usate roba de villuto nigre, le procurista un poco embarassate, le surrisos sarcastic del personal curiose. Finalmente ille esseva allerte e faceva dominar su voce basse: "Qui, qui es vos?" Le vetere femina abassava su bracios. "Rudolf, non tu me cognosce, tu matre? Oh, io admitte, il es incorrecte vader a hic, ma io non te vide jammais."

Rudolf Nyman repeteva: "Io non vos cognosce. Vos debe tosto vader via," con un voce plus basse e con un leve emphase al "non". Alora ille se tornava, vadente penosemente con le impression final del vetere femina stante illac con un desperate surriso vergoniose, que esseva ora rigide post le surprisa allegre. Illa moveva su manos un poco nervosemente in alto e in basso de su mantello, quando ille habeva disparite, e illa murmurava: "Si, si pardono, evidentemente io me ha errate," dicente isto como si illa non mesmo sapeva lo que illa diceva, presto hastante via.

Intertanto Nyman sedeva in su officio private, battente su digitos al grande scriptorio.

Proque habeva illa arrivate? Deberea tote lo que ille durante iste annos habeva create e construite, cader a terra?

Le respecto, que ille habeva create circum se e verso le personal e verso le clientes. Si iste scena penose esserea cognoscite per le gente, illo debeva damnificar su reputation e nomine. Que dicerea su poc ma influente amicos, le consule Blom e ...? - iste pensatas esseva intolerabile.

Le plus mal esseva que ille sapeva, que le personal non credeva le parolas de ille. Illes voleva con placer vengiar se, manifestante lo in varie modos. Ma, non, illes non le cognosceva! Le tote jorno ille reprimendava plus que jammais, e quando ille partiva del officio, illes esseva convincite que - nulles riscarea alluder al passate - ma su humor non ascendeva per iste causa.

Post alcun tempore ille recipeva de un advocato local un breve nota, dicente que su matre habeva morite e demandante, si le director prefererea arrangiar le varie cosas ille mesme. Ille respondeva, anque brevemente, demandante al advocato de prender cura del funerales in stilo perfecte sin preoccupar se del expensas e de arrangiar personalmente toto concernente isto. Ille esseva plus irritate que antea, ubique ille veniva, proque ille recognosceva - ben que non volente admitter lo - que le dolor de su matre a iste jorno habeva essite le causa principal de su morte.

Ille se faceva inimico con su poc amicos a causa de su mente choleric, ma isto non le afficeva, proque ille habeva sempre essite egocentric, e ille ora esseva plus reservate e laborava plus que jammais, probante expeller iste pensatas.

Ancora un littera arrivava del advocato, informante le que le funerales habeva evenite, e ponente anque le demanda, si le director desiderarea qualcosa ante que toto esseva dispersate.

Nyman non comprendeva pro qual causa ille vadeva al campania, e in su mente ille esseva furiose. Habente in avantia commandate le stupide homine effectuar le cosas necessari, proque ille le disturbava nonobstante?

Ille vadeva al sud in su grande auto un tarde postmeridie de un triste jorno gris con pluvia e torrentes tote le tempore, e su humor esseva tanto gris como le tempore.

Primo ille vadeva al advocato pro prender le claves del casa, e a ci ille arrivava verso le vespere.

Ille entrava a transverso del jardin al parve casa blanc, in le qual su parentes - e ille mesme - habeva passate tante annos felice. Ille non poteva evitar que le memorias de ille tempore appareva de novo, quando ille - le sol infante de su parentes - curreva circum le jardin, a vices con un, a vices con le altere de illes.

Opportunmente su memorias se terminava, quando ille entrava in le parve cameras, proque toto esseva colligite in un pila con pulvere dense a mobilias e a picturas. Ille se placiava in un sede in le parve camera de lecto presso le commoda, que esseva ponite ci. Ci esseva un cassa con un multitude de bagatellas, e distractemente ille comenciava arrangiar los in fila. Ci le libro de poesia de su matre, quando illa esseva un parve filia, e photos de su parentes, del casa e plures de ille mesme, qualque litteras e libros religiose. Primo ille aperiva le libro de poesia. Como infante ille habeva vidite lo con su matre, durante que illa orgoliosemente le monstrava le multe versos a illa. Ille legeva con un surriso rigide del bucca - alcunos del parve strophes disgratiose: "Nul importantia a ubi tu va / si solmente tu corde pro alteres ha."

Alora ille lo poneva e prendeva un pila de litteras, ma le bandas blau clar que lo ligava, se disligava e alcunos del litteras cadeva al solo. Ille los colligeva un post un, e los reguardava. Illo pareva esser le prime pagina de un libro. Supra le parola: "Le Glaciero". E in basso con un tenue mano:

"Amabile seniora,

Vos sape que io vos ha amate, quando io esseva in vostre servicio. E ora io es in un tanto grande disgratia. Ma io non debe lamentar troppo - il es mi culpa personal. Io ha habite un baby, e su patre es un de vostre cognoscentia, e ille non me vole maritar. In casa illes non vole vider me, e io ha debite abandonar mi position. Nulle salvation pro me - e io non desira viver plus.

Ma mi profunde petition a vos, car seniora, es: prender mi parve filio como le vostre. Io sape que vos e vostre marito sempre ha desirate un filio, e nonobstante il non sera jammais le mesme situation. Io vos implora adoptar mi infante e amar le e non jammais revelar le nomine de su matre infelice. Adeo."

Le signatura sequente esseva multo indistincte. A basso esseva addite con un altere mano:

"27 de novembre 89: T., le patre de H se ha ora anque suicidate. On dice que su familia - Debe io narrar lo?"

Nyman continuava seder immobilemente con le mesme expression - fixate como iste jorno in le officio. Ma qual pensatas se moveva in le capite de ille!

Un impression oblidate multe tempore retro appareva in su conscientia: insimul con su matre cammina ille de tempore in tempore al parve cemeterio vicin, sovente arrivante a un parve tumba a basso de un grande vetere sambuco.

Quando ille desirava, que su matre narrarea qualcosa emovente del dormiente in le tumba - como illa usava del alteres - illa primo deveniva un poco excitate e alora diceva con su seren expression compassionate de facie: "Sin dubita, illa ha morite per dolor, mi filio."

Ille non lo comprendeva esser possibile morir de iste causa - a ille tempore.

E qualque vices su matre habeva implorate silentio al visitatores, quando ille entrava in le camera, e illes sempre pareva silente e emotionate.

Pensatas e memorias le fascinava. Illos subverteva completemente tote lo que ille antea habeva opinate e pensate. Le matre le habeva protegite durante tante annos contra parolas malitiose. Illa le habeva amate como un filio e suffrite pro ille, como solmente un matre esserea capabile pro su filio proprie.

Le pensatas morbide de plus in plus tornava inter ille e le dominava le mente in tante grado, que ille quasi perdeva conscientia. Finalmente ille se levava habente prendite su decision.

Le advocato local faceva multe cosas le mesme nocte, completante documentos pro su nove cliente.

Semisomnolente ille in van protestava, implorante le de postponer le affaires al jorno sequente. Le director insisteva super haber su voluntate exequite - e triumphava.

Un homine disoccupate transversante le cemeterio in le matino trovava un homine al sentiero inter duo tumbas vis-à-vis. Le un esseva le tumba del vetere Johanne Nyman, le altere un parve tumba con un tabula gris e un grande sambuco in fundo. Tornante le homine on discoperiva un vulnere de tiro in le pectore e un revolver in le mano del homine morte.

Le die sequente le jornales scribeva:

"Un commerciante celebre, director R. Nyman, se ha suicidate habente tirate se con un revolver. Le negotios prosperante, il non pare esser problemas economic que ha causate su morte. Probabilemente fatigas excessive recentemente le ha facite privar se su vita. Dir. Nyman esseva celibe e ha testamentate su capital al fundation de un legato pro infantes illegitime."