Up’n Diek
| Up’n Diek. | |
|---|---|
| Author: | Wilhelm Lauw |
| Text type: | Gedicht |
| Comment: |
|
| : | |
Ick sitt hier baben up’n Diek,
kik awer Land un Meer,
denn hier, hier is min Himmelrik
bi got un slechtet Wär,
hier snackt de lewe Gott mit mi
un fragt so still: Wat fehlt denn di?
He rullt de Bulgen vör de Föt,
und de, de singt en Led
so wunnerbar un wunnersöt,
as numms nich anners wet,
van stillet Gluck und depet Leid
un ewge Meeresseligkeit.
Ick luster, luster stunnenlank
und hebb de Ogen dicht,
de Seewind strickt den Dik entlank
un pußt mi in’t Gesicht,
de Tüters ropt, de Möwen singt,
un ut dat Water her dat klingt:
Du Minskenkind, kam in de See,
in usen Glaspalast,
denn bust erlöst und vullig free
van alle Erdenlast,
schön ist’s in selge Geister Mitt’
bi’n Ringeldanz, kumm mit, kumm mit!
Dar geiht de Bäklok bimm un bamm,
un ick wak ut’n Drom,
gah sinnig up den Grodenhamm
un pluck mi’n blaue Blom -
un luster na ’n littjet Rus -
un denn gah ick ganz still na Hus.
Dat hebb ick nu so männigmal
in minen Leben dahn,
un Sorgen, Unruh, Not und Qual
sünd in de Floten gahn.
De Strand, de is min besten Frund
up usen ganzen Erdenrund.