Vagel Grip/Dat Leed vun dat Pack

Dor achter dat Holt wahnt
’ne lustig Ort Lür;
lat ’s Abens denn bring se
ehr Middag to Für.

Ehr Mandag, so segg se,
geiht Dingstags irst an;
un de Fru dreggt de Bücks,
un de Pi dreggt de Mann.

Dat Wif kann nich haken,
de Kirl mag nich neig’n;
un bi se geiht de Sünn up
nich ihr as Klock teihn.

Se nähm’ nicks nich vör sick,
denn so sleiht se nicks fähl –
un ehr Pött sünd ahn Henk
un ehr Emmers ahn Seel.

Un fängt’t an to frier’n,
denn is ehr Holt all;
un as de Koh dot wir,
dunn so flickten s’ den Stall.

För’t Hungern dor heww se
man oft ’ne drög Köst,
doch ümmer ’ne Buddel
vull Snaps för’n Döst.

Vun Stäwels dor holl se
tohop man een Poor
un lat’ viermal döpen
allmal in dree Johr.

Un wenn dat viert ründ is,
denn so warrn dat ball söß,
un’n Kamm heww se gor nich –
wen kämmt Hasen un Vöß?

2.
»Krischœning, min Sœhning,
de Sünn schint all buten!«
»De Mand is dat, Möding!
De schint dörch de Ruten.«

»Krischœning, min Sœhning,
stah up un böt Für!«
»Ach nee, min leew Möding!
Dat Holt is so dür.«

»Krischœning, min Sœhning,
mak flink un hal Water!«
»Ach nee, min leew Möding!
Dor sitt de Bukater.«

»Kumm ruter, Krischœning!
De Koh schast du melken.«
»Ach! dat hett noch Tit nog,
ick hür s’ noch nich bölken.«

»Na, mak mi nich bös, hürst!
Stah up nu in Goden!«
»Ick do’t nich, wat büst grad
man mi dat anmoden!«

»Ach, Krischan! Ick heww jo
de Gicht in de Knaken!«
»Un ick hadd in’n Drom mi
so dägten verslaken.«

So streden s’, so legen s’,
so legen s’ un streden,
un as de Klock twölw slög,
dunn so makten se Fräden;

dunn säden s’: »Wat will wi
so sihr üns bedröwen –
wi kœn’ jo man leewerst
bet morrn früh töwen!«

3.
»Geiht nicks œwer Rennlichkeet!
Dat is min Läben,
dat kriggt mit’n Titt een,
dat lett sick nich gäben;

dat steckt in dat Blot,
un dat lett sick nich lihr’n,
een mag noch so väl sick
un noch so dull bir’n;

Dat hett all keen Schick nich,
wen dat nich is gäben;
geiht nicks œwer Rennlichkeet,
dat is min Läben!«

De Ollsche de wüß dunn mal
üm sick to gripen!
Se makt sick vun Krümmstroh
een mächtiges Wipen;

se halt uten Pohl sick
een’n Emmer vull Water
un säd to ehr Gören:
»Nu lat’t dat Gesnater!«

Dor müßten de Jungs all
un Dirns all sick schuben
samst Kater, Hohn, Swin, Gos
ut Kamer un Stuben.

Dunn nehm se dat Wipen
un füng an to bösten
de Sahl un de Bahl,
Däl, Stänners un Pösten.

Se rew un se schrubbt,
se wischt un se schüert
dat Schapp un den Kätel,
Pött, Schapens un Bürd.

Toletz noch dor kreg se
ehr Bessen un fägt sick
den Disch af twee, dreemal
un huchelt un hœgt sick:

»Geiht nicks œwer Rennlichkeet!
Dat is min Läben,
dat kriggt mit’n Titt een,
dat lett sick nich gäben!«

Nahst bröcht se de Müll all
herut uppe Kor’n –
dor was ünner Fett
för dree Johr de heel Gor’n.

4.
De Ollsche de güng
in de Eeken un Böken;
holtin güng se, Lilgen –
kunfalgen to söken.

Se fünn se un wünn se
un bünn se mit Klugen
vun utrappelt Strümpschächt –
so nährig sünd Frugen.

Nu hett se ball nog,
un nu lett se dat Plücken,
ehrn Korf uppen Arm
un ehr Kiep uppen Rücken.

Se drög in de Kiep
ehrn lüttsten Krabaten;
se hadd väl to leef em,
un se künn em nich laten.

De Kiep hadd keen’n Deckel,
dor kek he heruter,
twee blanke Släpkarten
de hadd in sin Snut he.

»Nu böhren wi Schillings,
nahst köp wi üns Stuting:
denn kriggst du ok af wat,
min Seeling, min Puting!«

So humpelt to Stadt
mit den Korf un dat Gör se,
un, süh eens! fif Schilling
de kreg se, de böhr se.

Man, ach! vör de Bod
kreg se wedder ehr Nücken,
verded se, versöp se
mit eens ehr poor Plücken.

Dunn tummelt nah Hus se
den Öwer bi’t Water;
dor schöt ut de Kiep ehr
herut de Krabater.

Se seg em koppheister
in Wickeln un Bündeln
den Öwer hendal
mit Geblarr rünner tründeln.

Koppheister so schöt he
in’t Water herünner
un spaddelt un blubbert,
as ob swemmen künn he.

Dunn jucht se un krischt se
un süng dörche Nasen:
»Jung Lüd de wœl’ ok jo woll
lustig eens wäsen!«

5.
Se seten un hukten
tosam up twee Hükers
un bünnen to Bessen
Barkrisers un Strükers.

Se legen so dull un so
wiß in de Sälen –
de Sweet schöt ehr druppwis
heraf uppe Dälen.

»Nu fählt üns man, Moder,
noch fiw an twee Stiegen!«
»De wœl wi woll, Vader,
de wœl wi woll kriegen!«

»De Bessen de dräg wi
nu morrn nah den Möller;
Brot krieg denn in’t Schapp wi
un Tüffken in’n Keller!«

Dor würren s’ so lustig,
dor müßten s’ eens tüllen,
dor deden de Oll un
de Ollsch sick beknüllen.

Dat Wäder was rusig,
de Winter was buten;
dat tröck dorch de Stänners
un Sahlen un Kluten.

»Ach, Vader, wat früst mi!
Herr Je, wat dat kolt is!
Dat’s leg, wenn een olt is
un denn dor keen Holt is!«

Nich lang, dor füng ok
de Oll an to stähnen:
»Ach, Moder, mi schüddn
as koll Feewer de Tähnen.«

»Ach, Vader! Wat nœlst du,
wat helpt dat Besinnen!
Wenn eener man recht söcht,
de ward woll wat finnen!«

Dunn söchten s’, dünn fünnen s’ –
ehr Bessen de stöken
se rin nah de Aw,
un de brennten as böken.

Dünn säden s’: »Dat’s kolt,
un de Deuker mag frieren –
de irst Not, de slimmst Not,
de möt een sacht kihren!«

6.
Se schüll em ’ne Bütt,
un he schimp ehr’n Draken;
dunn kemen se wedder
sick beid uppe Knaken.

He grep nah de Rung
un se nah den Spaten,
un dunn güng de Fohrt los
dor günt bi den Katen.

He slög dunn den Gräwer
swippswapps ute Fust ehr;
grön würr se vör Iwer,
kort würr dunn de Pust ehr.

Tosprüng se, toföt se,
luddhals krischt un rort se,
rut ret ut den Poll em
twee Fusten vull Hoor se.

So nüschten se beid sick
herin in den Graben,
he baben – se ünner;
he ünner – se baben.

Se krischt as’n Swin,
dat de Slachter hett stäken;
he bölkt as’n Bull,
den de Hürn se afbräken.

Schultvader de is dunn
vörœwer dor kamen.
»Wu«, röp he, »wat, sünd de
all wedder tosamen?

Wat nüschen all wedder
se dor anne Ir sick?
An sonn leddig Röp,
je dor biten de Pir sick.

Wat schüll wi se stür’n,
wenn dorto keen Not is;
wi weet’ dat jo all,
wat in’n Hunnstall keen Brot is.

Denn lat se man, lat se –
dor’s nicks an gelägen!
Pack sleiht sick, Pack ward sick
woll wedder verdrägen!«