Vaji i Bylbylit

by Ndre Mjeda

Po shkrihet bora,
Dimni po shkon;
Bylbyl i vorfën,
pse po gjimon?

Pushoi murlani
me duhi t’vet;
bylbyl i vorfën,
Çou mos rri shkret.

Gjith; fushët e malet
blerim e mbëloj;
livadhi e pema
gjithkah lulzoj.

Ndër pyje e orgaja,
n’ma t’mirin vend,
me rreze dielli
po e gëzon gjith’kend.

E tuj gjimue
shikon rreth e rreth
nji prrue qi veret
rrjedh nëpër gjeth.

A çil kafazi,
bylbyl, flutro;
ndër pyje e orgaja,
bylbyl, shpejto.

Kerkush ma hovin
atje s’ta pret,
me zeher haejen
kerkush s’ta qet.

Kafaz ke qiellin,
epshin pengim,
e gjith ku t’rreshket
shkon fluturim.

Nëpër lamije
ke me gjet mel,
për gjith’prendverën
njajo buk t’del.

E kur t’zitë e di
ndër prroje pi,
te njato prroje
qi ti vetë di.

Tash pa frigë çerdhen
e ban ndoj lis;
nuk je si’i nieri
qi nuk ka fis

E kur t’vin zhegu,
kur dielli shkon,
ti ke me këndue
si ke zakon.

Rreth e rreth gjindja
me t’ndie rri;
prej asi vendit
dahen me zi.

A çilë kafazi,
bylbyl, flutro;
ndër pyje e ograja,
bylbyl, shpejto.

Ndër tranfofille,
ndër zamakë nga;
ku qeshet kopshti,
idhnim mos mba.

Po shkrihet bora,
dimni po shkon;
biylbyl i vorfën ,
pse po gjimon?