Vogel Fenus
| Vogel Fenus. | |
|---|---|
| Author: | Karl Bartsch |
| Text type: | Märken |
| Comment: |
from: Sagen, Märchen und Gebräuche aus Meklenburg 1–2. Band 1, Wien 1879/80, S. 497-500
Printing house: Braumüller
|
| : | |
Dor wir mal eins en König, de ne hübsche Dochter hadd. Dei verleiwt sik in einen Soldaten. De König wull sei em nich girn laten, wüst œwer nich, woans hei dat anfangen süll, denn grad' tau ne-seggen wull hei ok nich. Donn tauletzt kem hei up den Gedanken em na Vagel Fenus tau schicken, üm em drei Feddern tau halen. Hei dacht dorbi œwer, hei würr wol nich wedder kamen, denn Vagel Fenus fret alle Minschen up, de hen na em kemen. Hei seggt also tau den Suldaten ›Ik will di mine Dochter gęben, wenn du mi drei Feddern von Vagel Fenus halen deist.‹ De Suldat seggt ›Ja wol, dat wick daun.‹ De Suldat makt sik nu up den Weg. As hei in dat irste Königrik kümt, dröpt hei den König unnerwęgens. De König frögt em, wo hei hen will. Ja, hei wull na Vagel Fenus un von em drei Feddern halen; wenn hei dei bringen ded, denn wull sin König em sin Dochter gęben, ob hei nich wüst, wo de Weg hen güng. As dit de König hürt, seggt hei tau em, wenn hei denn doch einmal hen na Vagel Fenus wull, so süll hei em ok mal glik fragen, wo dat einmal taugan ded: hei hadd dor drei grote Lindenböm vör sine Dör stan, de wiren sünst ümmer so schön gräun węst, un nu mit einmal verdrögten sei em. Woans dat woll taugan ded, dat sei nu nicht mir as sünst wassen deden. Wenn hei dat daun ded, wull hei em ok vęl Geld gęben, so vęl as hei man furtkrigen künn. De Suldat seggt ›Ja woll, dat wick daun.‹ Un as de König em nu den Weg wist hett, dor geit hei wider. Un as hei in dat tweite Königrik kümt, dröpt hei den König ok ünnerwęgens. De frögt em denn, wo hei hen will. Hei seggt, hei wull na Vagel Fenus, un von em drei Feddern halen; wenn hei dei sinen König bringen ded, denn so wull dei em sin Dochter gęben. Donn seggt de König, wenn hei denn doch einmal hen na Vagel Fenus wull, denn süll hei em ok mal fragen, wo dat einmal taugan ded', dat hei nu ümmer mit kriegen verlüst. Hei hadd ümmer vęl kriegt un ok ümmer gewunnen, nu œwer verlür hei ümmer. Wenn hei dat daun ded, denn wull hei em ok grot dorför belohnen. Un hei wist em den Weg bet an dat grote Water; dor würr hei einen Fährmann finn'n, dei sett de Minschen œwer, denn' süll hei man raupen. De Suldat de seggt ›Ja wol, dat wick daun,‹ und geit wider. As hei nu an't Water kümt, röpt hei den Fährmann ›Hal œwer, Fährmann.‹ Dei kümt nu ok un frögt em denn, wo hei hen will? ›O, ik will na Vagel Fenus hen.‹ ›Wat wist du dor?‹ ›Ik will drei Feddern von em halen; wenn ik dei minen König bringen dau, denn will hei mi sin Dochter gęben.‹ Donn seggt de Fährmann ›Denn frag em ok mal, wo lang ik noch œwerfüren sall, un ob ik nicht bald aflöst ward; ik hevv nu all so lang fürt.‹ ›Ja woll, dat wick daun,‹ seggt de Suldat. Un as hei nu up Vagel Fenus Insel ankümt, dröpt hei dor ein oll Dam, dat wir Vagel Fenus sin Hushöllersch, de backt grad' Pannkaukeu. As de em süht, donn verfirt sei sik un seggt tau em ›Mein Gott, wo kümst du her?‹ Hei seggt ›Ik wull drei Feddern von Vagel Fenus halen; wenn ik dei minen König bringen dau, denn will hei mi sin Dochter tau Fru gęben. Un denn wir dor ein König, dei hett drei grote Lindenböm vör de Dör stan, de sünd sünst ümmer so schön gräun węst, un nu mit einmal verdrögen sei em; wo dat woll einmal taugan deit? sück fragen. Un denn wir dor ein anner König; de hadd sünst ümmer so vęl Glück int kriegen hadd, un nu mit einmal verlüst hei ümmer; wo dat woll taugan mag? Un de Fährmann, de wull weeten, wo lang hei noch füren müst, bet hei aflöst würr; hei hadd nu all so lang œwerfürt.‹ Donn seggt sei tau em ›Ja, œwers wenn Vagel Fenus nu tau Hus kümt, un dröpt di hir, denn vertęrt hei di.‹ ›O, dat ward hei woll nicht daun,‹ seggt hei. ›Du hest dor œwer sonn' schöne Pannkauken, un ik bün so hungerig; giff mi 'n por af.‹ Dat deit sei denn nu ok. Un as hei naug ęten hett, donn seggt sei tau em ›Vagel Fenus kann nu jeden Ogenblick tau Hus kamen. Ik will di wat seggen, krup ünnert Bedd, denn ward hei di woll nicht marken. Ik slap œwer Nacht bi em. Un wenn ik em denn fragen dau, denn kannst du 't so hüren, wat hei seggen deit.‹ Dat deit hei denn nu ok. As hei ęben ünner is, donn kümt Vagel Fenus ok all angebrust. Un hei rükt ok glik, dat dor Minschen sünd. ›Hier sünd wol Minschen,‹ frögt hei. ›Ne, dat kümt di man so vör, dat dau ik woll man.‹ Un so vertüscht sei em dat. Hei ett nu noch irst en bęten, un donn geit hei tau Bedd. Un sei leggt sik ok glik dorup bi em hen. As hei nu en bęten inslapen is, donn ritt sei em ne Fedder ut. Vagel Fenus dei fohrt up un seggt ›Wat ritst du mi?‹ Sei seggt ›O, mi hadd drömt von einen König, de hadd drei grote Lindenböm vor sine Dör stan, de sünd sünst ümmer so schön gräun węst, un nu mit einmal verdrögen sei em; wo dat woll taugan mag?‹ ›Ja,‹ seggt hei, ›dor sünd Minschen ünner vergraben worden; de ęr Knaken sall de König man wedder ruter graben; denn warden sin Böm ok woll wedder gräun warden.‹ De Suldat nu, dei liggt unnern Bett un hürt 't mit an; un Vagel Fenus slöpt nu wedder in. As hei nu en bęten slapen hett, do ritt sei em de tweite Fedder ut, Vagel Fenus fohrt nu wedder up, un frögt ganz murrsch ›Wat ritst du mi?‹ ›Ja, mi hadd drömt,‹ seggt sei, ›vun einen König, de hadd ümmer vęl kriegt, un ok vęl Glück mit kriegen hadd, un nu mit einmal verlüst hei ümmer, wo dat woll taugan mag?‹ ›Ja, dor sünd sin Generals an Schuld; de sünd em untru worden. Hei süll sin ersten General man henrichten laten; denn würr't woll anners warden.‹ De Suldat nu, de liggt ünnern Bett un hürt 't mit an, un Vagel Fenus slöpt nu wedder in. As hei eben inslapen ist, ritt sei em de drüdd' Fedder ut. Vagel Fenus œwer ward nu dull un bös, un wir ęr binah tau Kopp stęgen, un frögt ęr ›Wat ritst du mi?‹ Sei seggt, ›mi hadd drömt von den Fährmann hir. De hadd nu all so lang fürt, un wir noch ümmer nich aflöst; wo lang de woll noch fürn müst.‹ ›Wat wust du dorvan weeten,‹ seggt Vagel Fenus, un will't er tauirst ok gor nich seggen. Tauletzt œwer seggt hei ›Wenn hei einen wedder œwerfüren deit, denn sall hei denn' man sinen Reimen œwerhengen, denn is hei erlöst, un dei möt denn so lang fürn, bet hei einen annern ok den Reimen œwerhengt.‹ Un de Suldat, de liggt nu unnern Bedd, un hürt't mit an, un Vagel Fenus slöpt nu wedder in. As Vagel Fenus nu an 'n annern Morgen upwaken deit, donn kümt em 't wedder so vör, as wenn dor wol Minschen sünd, un brust lang' innen Hus herüm. Un dorup ett hei noch en bęten, un as't nu vull Morgen ward, donn brust hei wedder af. Un de Suldat dei kümt nu unner't Bedd herut, un de Hushöllersch gift em de drei gollen Feddern, un Pannkauken ok tau ęten. Un as hei nu naug ęten hett, donn seggt sei tau em ›Nu mak du, dat du wegkamen deist un holl di jo nicht lang' mir up. Vagel Fenus de künn wedder kamen, un wenn hei di hir drapen deit, denn künn dat leger warden.‹ Un de Suldat de geit, un as hei wedder bi'n Fährmann is, donn frögt de em ›Na, wat hett Vagel Fenus seggt?‹ De Suldat de seggt ›O, hei hett nicks seggt, sülben süst du mal eins hen na em gan, un em sülben mal fragen; denn ward hei di 't wol seggen.‹ Un as hei nu an 'n Lann' is un 'n Enn' von den Fährmann af, donn röpt hei em un seggt ›Vagel Fenus de hett seggt: Wenn du einen dinen Reimen œwersmiten deist, denn büst du erlöst, un de anner möt denn so lang' wedder fürn, bet hei einen annern den Reimen wedder œwersmiten deit.‹ Donn seggt de Fährmann ›Täuf, dat sück irer wüst hebben, denn wuck di den Reimen œwerhengt hebben.‹ As de Suldat nu bi den letzten König kümt, donn seggt hei em, woans dat mit sin kriegen stünn, dat sin Generals dor an Schuld wiren dat hei ümmer verleisen ded. Sin irst General, dei wir em untru worden, den süll hei man bestrafen. Do ward de König denn so dull un bös un lett ne Tunn' utslan un sinen General gefangen nęmen, un stikt em dor in, und krigt vir Ossen dorvör, un de möten em so lang' in de Tunn' rüm fürn, bet hei dod is. Un nu gewinnt de König ok wedder. Un den Suldaten gift hei ne Kutsch un vir Pird un Kutscher un Bedeinten, dat hei nich mir tau gan brukt. Un as hei nu bi 'n irsten König kümt, so seggt hei em, woans dat mit sin Linden stünn, dat dor Minschen ünner vergraben sünd, un dei ęr Knaken süll hei man wedder ünner rut graben; denn würrn sin Böm wol wedder gräun warden. Dat deit hei denn ok, un as hei de Knaken ünner rut purrt hett, donn warden de Böm ok wedder gräun. Donn freut sik denn de König nu gor un gor tau vęl un gift em so vęl Geld, as hei furt krigen kann. Un as de Suldat as en groten Herr bi sinen König ankamen deit, un em de drei gollen Feddern von Vagel Fenus gift, donn hett de König nicks mir intowennen un gift em sin Dochter tau Fru.
Gymnasiast L. Kröger aus Klütz, von seinem Vater erzählt.