Wat sei alles maket/Dei Wedde

[072]Neben den olen Lülwes seenen groten Howwe in Kreienhagen stund en lütjet armseliger Huiseken. Dei Fensterscheeben wören blind, eine was kaputt un mit Zeitungspapeer tau’ekleestert. Vor’n Hiuse stund twischen dichten Franzosenkriut en Klapprosenbusch.

Neben der Hiusdör stund ’ne Bank. Dat ganze sach iut, as wenner nein Minsche mehr tauheure. Un doch satt dei Besitter Luitjen Rakebrand vor’n Hiuse up der Bank un smäuke.

Freuher harre dat Hius ganz annerst iuteseihn, aberst saulange wee Luitjen Rakebrand seene Friue dote was, wör hei up dei Lodderbahn ’ekomen un harre neine Lust mehr tau arbeien.

Hei harre seck vor’enohmen, ohne Arbeit tau leben, un gruibele da jümmerst ower na, wee hei düt anfönge, un bee düsser Gruibelee was hei ganz up’n Hund ’ekomen un satt mehr in Krauge, as dat hei arbeie.

Gistern harren sc ’ne iutepennt.

Wee hei niu sau up’r Bank satt un smäuke Ribbenknaster, dat ganze Pund twintig Pennje, da röpt seen Naber, dei ole Lülwes, owern Tiun: „Na, Luitjen, gruibelste wee’r na, wo de Geld [073]herkrigst? Schöst man dat Gruibeln laten un wee’r arbeien, dat wöre bäter.“

„Ja“, seggt Luitjen, „dat werd’r woll von körnen. Wenn eck man bloß en paar hunnert Mark Geld in den Fingern harre, denn wüßte eck woll, wat eck dee’e.“

„Arbeie man un spare deck wat, denn heste wat, denn sau geiht dat doch nich mehr weeder. Suih tau, dat diu wedder fre’est un ’ne orndliche Friue int Hius krigst. Suih mal, da is Bolten Lene, se is veierundrüttig Jahr olt un passet vor deck, se het ok en paar hunnert Mark Geld“, seggt Lülwes. Da springet Luitjen up un röpt: „Minsche, da bringeste meck up den rechten Weg, huite abend gah eck’r hen un bringe meenen Warf an, un denn schall dei Kaare woll gahn.“

Un Luitjen Rakebrand brochte seenen Warf an -dei ole Lülwes rede Bolten Lene ok tau -, un dei Geschichte klappe. Lene woll aberst nich gleek free’en, se woll erst seihn, wee Luitjen seck make, se trocker irst as Hiushöllersche bee.

Dör gladde Woore lurtje Rakebrand Lenen dreihunnert Mark ai un fong en Kartuffelhandel an, un dat Geschäft gung giut. Hei koffte Kartuffeln, Kohl, Stäkreuben un alles annere Gemuise up un brochte dat alles as Biuere, dei sülben arntet, in dei Stadt. Nebenbee lä hei seck ok up’n Pärhandel un dei Freewarberee’e, un et glücke öhne [074]alles, et was, as wenn Bolten Lene öhne dat Glücke int Hius ’ebrocht harre.

Eines Dages sitt Lene vor dei Dör un stoppet Strümpe. Luitjen Rakcbrand was up’n Pärhandel gahn.

Da kümmt Naber Lülwes, settet seek neben Lene un röpt: „Na Lene, diu makest ja en Gesichte wee teihn Dage Rägenwedder. Heste Ärger, wee geiht et deck denn süß?“

„Och“, seufzet Lene, „wee schöllt meck gahn? Et künne ganz giut gahn, wenn Rakebrand nich saun olen Stänker wore. Nicks is ’ne recht, wat eck daue, jümmerst nörgelte. In Ornunge seggt hei meek gar nicks, bee jeder Gelegenheit blaffet hei meck an.“ Dabee fanget Lene bitterlich an tau weenen.

„O“, seggt Vadder Lülwes, „dat is jo ’ne Schanne wert. Hei het deck alles tau verdanken, un niu maket hei dat sau? Na teuf man, eck will ’ne mal orndlich int Gebet nöhmen.“

„Och nä, Naber, dat late hei man, da werd et doch nich bäter dör“, slucket Lene.

„Hette denn noch nicks von Eree’en ’eseggt?“

„Nä“, seggt Lene, „rein gar nicks.“

„Na Lene, niu weene man nich, et werd woll bäter weeren. Wat eck’r tau daun kann, will eck daun, denn eck sinner schuld anne, dat diu’r beetrocken bist. Wenn eck dat ’ewußt harre, denn [075]härre eck ’ne damals in der Patsche sitten laten.“

Naber Lülwes namm Luitjen mal orndlich vor un make ’ne Vorwürfe, ob hei Lenen nich lee’en möchte un ob hei se nich free’en wolle.

„Doch“, seggt Luitjen, „geeren mag eck se lee’en, un wee willt ok balle Hochteet maken. Dat eck en betten kort bin, dat liggt sau in meener Natiur, dat scholl dei dumme Goos woll all lange merket hebben.“

En paar Dage naher sitt Luitjen Rakebrand up en Namedag alleene in ’n Krauge.

Da kümmt Pontchen Rettbarg herin. Eigentlich heit hei Pontius mit Vornamen, aber dat was den Biueren tau langweelig, se säen einfach Pontchen. Hei was nich owerdas grot un ok gerade nich häßlich, aberst hei harre ’ne hoge Schulder, en Puckel. Wegen düssen lütjen Verdruß woll ’ne ok nein Mäken free’en, trotzdem hei en ganz gladden Howw harre, den hei mit seener Mudder bewirtschafte. Dei Olsche harre ok geeren ’eseihn, wenn se ’ne gladde Sweegerdochter up’n Howw ’ekreegen harre, denn wenn sei mal dei Ogen taudrücke, denn satt öhre Pontchen alleene da.

„Suih, giuden Dag, Pontchen Rettbarg“, seggt Luitjen Rakebrand, wee Pontchen in dei Dör kümmt, „na, wee is et denn, wüste noch nich balle free’en?“

[076]„Och“, röpt Pontchen, „lat man deene Witze, wer schölle meck woll nöhmen?“

„Ach wat, et is nein Pott sau scheif, et passeter en Deckel up. Eck weit eine for deck. Slah in, et is en anseihnlichet Mäken.“

„Eck segge deck nochmal, lat dei Kinkerlitschen, denn eck kann in’n Leben nein Mäken fragen, ob et meck free’en will.“

„Denn fröggt et deck, diu briukest bloß ja tau seggen. Da up make eck mit deck ’ne Wedde ümme teihn Mark, dat se deck fröggt, un en Dag na’r Hochteet betahlste meck föftig Mark iut, alsau slah in!“

Un Pontchen slaug ok in, hei harre gar tau geeren ’efree’et. Wenn se öhne nich gefalle, briuke hei ja nich ja tau seggen, un up dei teihn Mark kämm et öhne ok nich an.

„Morgen oder übermorgen schicke eck deck dat Mäken her“, seggt Luitjen.

Aberst dei Minsche denket, un dat Unglücke lenket. Densülben Abend bröchten Luitjen twei Mann na Hius, hei harre seek den linken Faut verstiuket un mößte in’n Bedde liggen. Da harre hei aberst seenen Ärger, un den beet hei an Leenen wee’r iut. Öhne leip Pontchen Rettbarg un dei teihn Mark in’n Koppe herümmer.

Am tweiten Dage seggt hei tau Lene: „Lene, eck hebbe en Updrag for deck.“ Hei vertellt öhr dat [077]mit Pontchen un der Wedde, denn seggte: „Niu gah hen na Maree’e Ostermann - dei is tau allen Streichen uppeleggt - un bewäge se, dat se Pontchen Rettbarg en Heiratsandrag maket.“

„Dat deiht Mareechen nich. Denn mößte se Pontchen ja free’en, un dat fällt ’er nich in.“

„Diu geihst hen un deihst. wat eck deck segge! Dei Hauptsaake is, dat eck dei Wedde gewinne, un wenn se ’ne nich nümmt, is se dumm genaug, Pontchen is ’ne giue Partee, un bee saun dummen, einfältigen häßlichen Reerel hettet ’ne Eriue giut. Da het sei dei Boxen anne, saun Mann dröggt seene Friue up’n Hannen un deiht alles, wat hei öhr an den Ogen afseihn kann. Free’et en junget anseihnlichet Mäken aberst en jungen Keerel ohne Fehler, denn willt se beide recht hebben, un denn giwt et mit der Teet Puckelblau. Niu mak, dat diu henkümmst, - süß! - un naher geihste na Pontchen un seggst, et blewe dabee.“

Bolten Lene geiht aberst erst na Pontchen Rettbarg, ümme dei Bestellunge tau maken. Öhr is dei Kopp sau vull, se weit gar noch nich, wee se Maree’en Ostermann dat beebringen schall. Se drippt Pontchen alleene in der Stiuben un seggt: „Giuden Dag ok, Pontchen! Luitjen Rakebrand schicket meck her, un -“ weeder kümmt Lene aberst nich. Pontchen röpt: „Ach Lene, diu wust meck free’en? Och, wat is düt doch for’n Glücke, [078]dat diu meck wust.“ Hei fällt öhr ümmen Hals un weent vor Freude. „Uppen Hannen will eck deck drägen, wat eck deck an’n Ogen afseihn kann, dat will eck dauen. Och, wee werd seek meene Mudder freuen, dat eck sau’ne gladde Friue kreege!“

Dei Mudder kümmt gerade herin, un Pontchen röpt: „Mudder, Bolten Lene is’t, dei meck free’en will. Huchhee! dat schall aberst ’ne Hochteet weeren.“

„Na“, seggt dei Olsche, „denn sei meck as Sweegerdochter hartlich willkomen. Wee kennet üsch ja all lange, eck weit, dat diu en giuet Mäken bist, un giut schastet bee üsch hebben. Denn klappe in!“

Lene stund da wee ’ne Soltsuile, sei wußte gar nich, wat se seggen schülle. Wee en Blitz leip öhr dat, wat öhr Luitjen vorher ’eseggt un wat se heer eben ’eheuert harre, dörden Kopp. Sei giwt seek sleeßlich en Ruck, klappet in un seggt: „Ja, Rettbargs Mudder, eck will Pontchen free’en, eck will alles daun, ümme öhne glücklich tau maken. Eck trecke, bet tau’r Hochteet, huite noch tau meener Mudder. Adjüs! Morgen kome eck wedder un helpe deck.“

Lene eelt na Hius, geiht aberst erst na’n olen Lülwes herin un verteilt dei ganze Geschichte. Dei lachet owert ganze Gesichte un seggt: „Mä[079]ken, en gescheutern Streich härrste nich maken können, un dat diu deene dreihunnert Mark wedder krigst, da sorge eck for.“

Wee Lene na Hius kümmt, schimpet Luitjen öhr all entgegen: „Wo Steckeste denn sau lange? Is alles in Ornunge?“

„Ja“, seggt Lene, „et is alles in Ornunge, eck free’e Pontchen Rettbarg, damit diu deene Wedde gewinnst. Eck trecke niu gleek weer na meener Mudder!“

„Wa - wat!“ schree’et Luitjen, „diu wust Pontchen, den Aapen, free’en? Da heuert alles up!“

„Ja! Diu hest doch sülben seggt, dat dat dei glücklichsten Ehen geibe, denn bee deck for Puckelblau Schiufeesel tau speelen, da danke eck for. Diu hest meene Giutheit mit Fäuten ’etreen, niu suih tau, wo diu fertig werst.“

Damee geiht se in öhre Ramer, packet Öhren Kuffert, un Lülwes seen Knecht brächt en weg. Luitjen Rakebrand bleef mit seener Wiut un seenen lahmen Flunke alleene taurügge, hei harre platzen mögen vor Ärger.

Wee Luitjen seen Faut bäter was, güng hei up dei Briutschau, un hei fund ok balle ’ne Witwe, dei free’e hei Hals ower Kopp, denn et schölle öhne nich wedder sau gahn, wee mit Bolten Lene.

En Dag na’r Hochteet trock seene Friue dei Boxen an. Luitjen mößte na öhrer Peepen danzen, [080]denn se entpuppe seck as en olen Fägebessen, dei en Diuwel hinnen von Klotzwagen ’efallen was. Se het ’ne oft genaug iut’n Krauge haalt un oft ’ne Kleinigkeit an Kopp ’esmetten, se was nich tahm tau kreegen.

Wenn Luitjen alleene was un dachte an Bolten Lene, denn leit hei den Kopp hängen un dachte: „Ach, eck Esel, eck hebbe meen Glücke mit Fäuten ’eträen.“

Un Pontchen Rettbarg un Bolten Lene? Dei leben na’r Hochteet in Einigkeit. Pontchen un Lene verstünnen seck beiderseets, se wören beide taufree’n.

Un na’n Jahre schenke Lene öhren Mann en lütjen Pontchen, aberst ohne Puckel.