Z wopomnjeću smjertneho dnja wulkeho wótčinca Michała Hórnika
(+ 22. małoho róžka 1894.)
Naš Hórnik wumrěł! Takle z Budyšina
So zrudna njese powěsć z wichorom;
A hóŕcy žałosćo wot Lubina
Do Błótow dele płače kóždy dom.
Ach, khorhojnik naš padnył je a hasła
Najrjeńša hwězda njebja serbskeho,
Najkhmańša žiwjenja je žiła prasła,
Preč móc najwjetša ludu našeho.
A hlejće! Přez Słowjanstwo, přez Europu
Kak tuta ćežka powěsć khwatnje dźe;
A hdźežkuli tež staji swoju stopu,
Tam w duši stysk a w woku sylza je -
Hoj! k Budyšinej ludźi połne puće
Su z Łužicy a z krajow dalokich;
A wšitkich jene spina bólne čuće
A jena žadosć wjedźe wšitkich jich:
Jom' do wobliča jónkróć hišće zhladnyć,
Na keŕchow jeho ćěło pomhać njesć,
Při jeho rowje na kolena padnyć
A dać tam poslědnju jom' zemsku česć -
Kašć na Mikławšku pušća so do rowa,
A ze wšěch woči nahły prasny płač;
Wšak kóždy wě, što w nim a z nim so khowa,
Zo ničo to nam njem'že zarunać.
Budź Bož'mje! Tebje Serbja njezabudu;
Tam horkach njezapomń ty na nas tež;
Ze swojim wulkim duchom w serbskim ludu
Ty dale nad nami a wěčnje knjež!
- Author: Jakub Bart-Ćišinski (public domain)
- Source: http://luzice.euweb.cz/index_soubory/serbskacitanka.html
- Note: Stary prawopis