Zajac a mrowja

    We sonach słódkich na poli
    Knjez zajac něhdy spaše,
    Tuž jeho mrowja wubudźi,
    Kiž po nim zběhowaše;
    Wón na nju njemdrje sakruje
    A za to smjerć ji sudźeše.

    "Ach njebudź takle surowy,
    Tuž mrowja poča prosyć,
    Budź wulcymyslnje zmysleny
    Ja dźak chcu wěčny nosyć
    We wutrobje a pomjatku
    Za twoju sćeřpnu dobrotu.'

    "Běž," rjekny wuchač, "puzorna,
    Mi hódno njej' će skazyć,
    Hejz' budźeš pak mi do lěhwa
    Hdy wjacy na mnje łazyć,
    Dha pak so z tobu stało je -
    Tón dźak - njech jeno wostanje."

    We sonach słódkich po lěći
    Tam zajac zasy spaše,
    Tuž mrowja jeho wubudźi
    A jachlo powědaše:
    Ćekń, ćekń! ja widźach ze štoma
    Po polu khodźo hajnika."

    Knjez Měšawka so dźakuje
    A nóžkuje, štož móže,
    A ducy sej tak mysleše:
    Što podawa so lóže,
    Hač zo tón mały zacpity
    Je wulkemu tež wužitny.