Zdjęty dzwon

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Leopold Staff
Tytuł	Zdjęty dzwon
Pochodzenie	Tęcza łez i krwi
Data wydania	1921
Wydawnictwo	Instytut Wydawniczy „Bibljoteka Polska“
Druk	Zakłady Graficzne „Bibljoteki Polskiej“ w Bydgoszczy
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cały tomik
Indeks stron

[ 35 ]

ZDJĘTY DZWON

[ 37 ]

Zdejmują z wieży
Spiżowy dzwon,
Którego ton,
Głęboki dźwięk,
Od wieków bieży,
Wciąż szerzej, szerzej
Roznosząc ziemi jęk
W powietrznych dal bezbrzeży,
W dal czterech świata stron.

Zdejmują z wieży
Spiżowy dzwon,
Co tam miał tron,
Gdzie wzniosły szczyt kościoła
Tęsknoty z łez padoła
Nad niebios wznosi skłon
I woła, woła,
By kornie chylić czoła
Przed mocą, w której duszom schron.

Zdejmują z wieży
Spiżowy dzwon,
Kędy od wieków lat
Zawieszon, w świat

[ 38 ]

Niósł głos pacierzy...
Dziś patrzy on
Na pół spalony plon,
Na zgliszcza chat
W podmiejską zbitych wieś,
Na pożar, dym i rzeź.

Nad starcem, dzieckiem i niewiastą
Pogrozą zawisł zgon,
Oddechy dławiąc łon...
Pułk cofa się żołnierzy,
W szeregach ich wyłomy...
Nie będą bronić grodu bron!
I wyludniają miasto
I opróżniają domy,
Zdejmują z wieży
Spiżowy dzwon.

Ostatni ton
Nabrzmiały, pełny, wielki
Wydał, wyważon z więźby szpon,
Trącony dzwon:
Jęk głuchy grozy!...
Z wieży wzleciało stado wron,
Rusztowań trzeszczą belki
I skrzypią lin powrozy...
I z wieży, kędy miał swój tron,
Spiżowy schodzi dzwon.

[ 39 ]

Żywych wołał, zmarłych płakał, łamał gromy
Dzwon spiżowy, co się bujał nad poziomy,
Dzwon poważny, dzwon czcigodny, dzwon dostojny...
By się nie stał łupem wroga,
Zgrai zbrojnej,
Strach go zniża dziś, poniża ludzka trwoga.

Dzwonie, ziemi jęk szerzący w niebie!
Dzierżąc cię na sznurach w ręku,
Z trwogi cię zdejmują, z lęku
Nie o ciebie, lecz o siebie!

Nie będziesz wzywał żywych
Do skruchy i modlitwy
O sumienie niewinne,
O braci miłowanie,
O życie dobroczynne,
O zachowanie
Od powietrza, głodu, ognia i wojny
I o zgon spokojny...
Nie trzeba sprawiedliwych,
Lecz krwawych rąk do bitwy,
Do rzezi i do zbrodni:
Do morderczego miecza, pożarnej pochodni!

Nie będziesz zmarłych płakał,
Nie trzeba żalu i litości,

[ 40 ]

Bo żal to słabość, zakał,
A do pamięci praw niech nikt nie rości.
Potrzeba, aby więcej padło
Dla kruków stada, które świat obsiadło,
Na żer i łup;
Potrzebny ciągle trup.
Niepoliczeni pójdą ku śmierci otchłani,
Nieżałowani, niepłakani!

Nie będziesz łamał gromów
Gniewnego nieba,
Bo niedość jeszcze ich,
By burzyć ściany domów,
Zadawać piersiom sztych.
Pocisków trzeba,
Trzeba dział.
Rozpętał się zniszczenia szał,
Niedość są liczne groby, truny.
Niech biją gromy i pioruny!

Ustąpić musisz, dzwonie, dzwonie.
Oskarżycielu niekryjomy,
Jawny, natrętny dusz wyrzucie!
Dzikie się rozkiełznały chucie
I namiętności odmęt ciemny.
Tyś zbyt wzniesiony nad poziomy,
Z górnym bratałeś się obłokiem.
Musisz być niski i przyziemny,

[ 41 ]

Jak niskim człowiek jest nikczemny,
By nic nie było już wysokiem,
By nic do nieba nie wznosiło czoła,
Gdy jedno piekło winno być dokoła!

Spuszczono z wieży
Spiżowy dzwon.
I oto on:
U stóp ich leży
W zelżywej prochu poniewierce.
Dziś, gdy w obręczy gęstych twierdz
Na całym świecie niema serc,
Spiżowy dzwon,
— Ostatnia rzecz, mająca serce,
Co było sercem wszystkich łon
I drżącym jękiem swym zaprzecza,
Że spiż jest twardszy, niż pierś człecza, —
W zniewadze oniemiony leży...

Zgłuchł jęku ton,
Spiżowy z wieży
Zdjęto dzwon.