Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza/Tom IV/XXI

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Xavier de Montépin
Tytuł	Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza
Wydawca	Władysław Izdebski
Data wydania	1898
Druk	Tow. Komand. St. J. Zaleski & Co.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Władysław Izdebski
Tytuł oryginalny	La mendiante de Saint-Sulpice
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cała powieść Download as:
Indeks stron

[ 90 ]

XXI.

 Eks-kapitan Kommuny, ujrzawszy wchodzącego towarzysza, zapytał:
 — Jakże ci poszło?
 — Jak po maśle.
 — Uwierzyła?
 — Najzupełniej.
 — I cóż teraz?
 — Jedziemy do Fenestranges pociągiem pośpiesznym.
[ 91 ] — Brawo! taką robotę to rozumiem!
 — Ale stało się to co powiedziałem.
 — Co takiego?
 — Mała postanowiła napisać do Joanny Rivat list objaśniający ją o powodach swego wyjazdu.
 — Co cię to obchodzi, skoro Joanna nie otrzyma tego listu?
 — Ale zapominasz, że zniknięcie Žebraczki od św. Sulpicyusza prędzej lub później stanie się wiadomem. Policya poszukując jej uda się do mieszkania i zrobi rewizyą. I co będzie jeżeli znajdzie list. Ślad gotowy.
 — Głupstwo, pójdę wieczorem i zabiorę go.
 — Dobrze.
 — Przy tej sposobności rzuć do skrzynki pocztowej list Róży, napisany do jej pracodawczyni.
 — Niema w nim nic kompromitującego?
 — Niema. Czytałem go. Ten list należy oddać, bo gdyby ta pani nie otrzymała go, mogłaby się zaniepokoić i szukać swej robotnicy. Czuwaj starannie i gdyby co się stało wyszlij natychmiast depeszę do Fenestranges, a wrazie czegoś ważnego nie ufaj telegrafowi i przyjeżdżaj sam.
 — Możesz rachować na mnie.
 — Będziesz pamiętał o wszystkiem?
 — Mam dobrą pamięć. Staraj się przyśpieszyć swój ślub i jak najprędzej odebrać pieniądze, gdyż nieuwierzysz jak mi pilno osiąść na wsi i żyć z renty wśród kur, królików i w towarzystwie przystojnej służącej. Uważam, że powietrze paryzkie nie służy mi. Mogę tu źle skończyć!
 — Cierpliwości... i mnie pilno.
 Podał rękę Duplatowi i wyszedł.
 Róża pozostawszy sama siadła do stolika i nakreśliła list następujący:

Droga mamo Joanno!

 Zdziwisz się, gdy się dowiesz, jak dalece losy nasze są do siebie podobne. Pan Bóg postanowił dać nam obu dowód, jak czuwa nad tymi, którzy położyli w nim całą ufność swoją. Jego ręka opiekuńcza po ośmnastu latach prowadzi cię do ukochanych i opłaki[ 92 ]wanych córek twoich, a mnie powraca rodzinę, której zdawało mi się, że nie poznam już nigdy.

 „W chwili, w której będziesz tuliła do serca dzieci swoje, ja uściskam mego ojca, Gilberta Rollin, a następnie moją nieszczęśliwą matkę, która utraciwszy mnie postradała zmysły.
 „Wyjeżdżam do Fenestranges, gdzie oczekuje mnie mój ojciec, jadę zaś w towarzystwie jego przyjaciela wicehrabiego de Grancey, który odszukał mnie w mieszkaniu, do którego tak życzliwie przyjęłaś mnie i gdzie spędziłam z tobą tyle chwil szczęśliwych.
 „Nigdy nie zapomnę go droga mamo Joanno. Jakikolwiek będzie mój los, zawsze będzie on miał pierwsze miejsce w mych wspomnieniach.
 „Niedługo powrócę do Paryża i przyjdę do ciebie, oświadczyć że majątek nie zmienił mego serca, że będę cię kochała jak matkę własną, a twoje córki, jak siostry.

 „Przebacz mi mamo Joanno, że opuszczam twoje mieszkanie, w którem nieraz płakałam nie zastając cię i płaczę teraz, będąc zmuszoną porzucić cię. Zostawiam w niem moją duszę, ściskam cię po tysiąc razy i będę zawsze twoją Różyczką, chociaż już teraz muszę podpisać się

Marya-Blanka Rolllin“.

 Ukończywszy list, odczytała go z płaczem, poczem włożyła w kopertę i pozostawiła na stole Joanny.
 Następnie ubrała się, włożyła trochę bielizny w walizkę i oczekiwała powrotu wicehrabiego Grancey’a.
 W kilka minut zapukano do drzwi.
 Był to Grancey.
 — Cóż, gotowa pani?
 — Gotowam.
 — Napisała pani list?
 — Oto jest. Ale co zrobić z kluczem od mieszkania?
 — Niech pani go zachowa przy sobie. Oddając go odźwiernej, musiałaby pani objaśnić powód. Zwróci go pa[ 93 ]ni Joannie Rivat po powrocie do Paryża. Przecież ona ma klucz drugi.
 — Ma pan słuszność!
 Róża ostatni raz powiodła wzrokiem po mieszkaniu i udała się za swoim towarzyszem.

---