قصہ سیف الملوک/11
11. در بیان مدہ استاد وا التماس پیشے ایشاں کہ
قصہ را اصلاح دہند
(استاد صاحب دی مدہ تے نالے اوہناں اگے ترلا
کہ میرا کلام سودھن)
حافظ عالم فاضل صوفی سالک راہ ہدایت
دائم مست محبت اندر عارف اہل ولایت
خاص غلام امام وڈے دے صاحب میرے سر دے
ہے اوہ خاک اساڈا سرمہ جس رستے پر پھر دے
میں شاگرد نکارے اتے نظر مہر دی تکن
اس نسخے دا کرن متالء دین صلاحَ نہ اکن
سچے مرد نگاہ کرم دی نام اﷲ دے پائیو
اؤگنہارے دے لکھ اوگن پلہ دے چھپائیو
جیہے بھانڈے تیہے آوازے کیا نیویں کیا اچے
میں ہاں نال پلیتی بھریا سخن ہوون کد سچے
سخن میرے چا پاک بناون ہے توفیق آزاداں
چوہڑے دا پتّ مومن ہندا جاں ملدا استاداں
شعر؎ میرے پر کرو نگاہاں پارس نظر جنہاں دی
توڑے پتھر سخن بندے دے کریو سونا چاندی
اوہ خطا اے میری بھائی جو جو بات اولی
جو سبھ گلّ سچاویں لکھی پیر سچے دی گھلی
ویکھ الغوزہ سکی لکڑی اگے بالن والی
ہر ہر جائی رخنا موری اندر سارا خالی
جاں مردے منہ لایا بھائی کجّ لئی ہر موری
نیک انیک آوازے نکلے پھوک جدوں وچ ٹوری
سارنگیؤں تکّ حالَ اساڈا خشک لکڑ کس کم دی
وچوں بھگی باہروں ڈنگی کجی کچے چمّ دی
کلیاں منہ تے لگیاں ہوئیاں چھیک پئے ہر جائی
واراں گان لگی جد یاراں تاراں چاڑھ وجائی
بے-سر بولے تاں بول اس دا مولوں شور نہ بھاوے
چپّ کراوے کنّ مروڑے پھیر سراں پر لیاوے
یار بلائی سرپر بولی ہر گنی من بھانی
جس اوہ رنگ ہوا نہ پائی کد اس بات پچھانی
اندر خالی تے منہ کالا طبلہ چمّ کچے دا
پکے بول سناندا جاندا جاں سر ہتھ سچے دا
اتنی رمز پچھانوں یارو بہت کہاں کی گلاں
میں کریوں ہتھ وانگ بلوچے جدھر چلاوے چلاں