قصہ سیف الملوک/12
12. التماس پیشے خانندگان وا نویسندگان وا
شنندگان کہ پردہ پوشی کنندا
(قصہ پڑھن لکھن تے سنن والیاں اگے پردہ
پوشی لئی ترلا)
دانشمندو سنو تمامی عرض فقیر کریندا
آپوں چنگا جے کوئی ہووے ہر نوں بھلا تکیندا
تکّ تکّ عیب نہ کردے واندے چنگے لوک کداہیں
نقطہ-چینیا فتنہ-دوزیا بھلیاں دا کم ناہیں
عیبوں پاک خداوند آپوں کون کسے نوں آکھے
کاہنوں گلّ کسے دی کرنی میں بھی شاعر بھاکھے
میرے نالوں ہر کوئی بہتر میں ایں نیچ ایانا
تھوڑا بہتا شعر؎ سخن دا گھاٹا وادھا جاناں
جتھے جتھے گھاٹا وادھا جے میں انگل دھردا
احمد یار مصنف وانگر نہ کوئی مالم کردا
تھوڑی بہتی تہمت کولوں کون کوئی بچ رہندا
پر میں آپوں اوگنہارا دوسریاں نہیں کہندا
پڑدا پوشی کم فقر دا میں طالب فکراواں
عیب کسے دے پھول نہ سکاں ہر اک تھیں شرماواں
جس نوں عشقَ کسے دا ہووے تس دے عیب نہ دسدے
سخناں دے جو عاشق بندے عیب نہ ڈھونڈن اس دے
کرم کرو تے عیب چھپاؤ پڑھو سمبھالا کر کے
ڈونگھی نظرے مڑ مڑ بجھو لنگھ نہ جاؤ تر کے
نہ شیخی وڈیائی کوئی جھول اڈی کجھ پاؤ
جے کوئی سہو خطائی ہووے بخشو تے بخشاؤ
میں بھلا تے تسیں نہ بھلو سمجھ بناؤ معنے
چلدے گھوڑے نوں متّ مارو چابک مہنے طعنے
سنیا میں جد حشر دہاڑے نیکاں لیکھا پڑسی
بریاں نوں ربّ نیکاں پچھے بخش جنت وچ کھڑسی
سخناں وچ تسیں بھی جے کر ویکھو سخن اولاّ
خلق خدائی کر کے کجو گھتّ شرم دا پلہ
سینکڑیاں تھیں جے ہکّ آوے بینت پسند تسانوں
اس ہکّ چنگے پچھے بخشو سارے مند اسانوں
شعر؎ میرے اس ملک اپنے وچ مول نہ پاندے قیمت
دور دراڈے جس نوں لبھن جانے بہت غنیمت
کیسر سستا ہے کشمیرے پچھو ملّ لاہوروں
میوہ تے بادام محمد سستے ملن پشوروں
کرے سوال فقیر محمد پڑھنے والے تائیں
رونق کھڑیں نہ شعر؎ میرے دی نال ادا سنائیں
باجھ ادا آواز رسیلے لگدا شعر؎ الونا
دودھ اندر جے کھنڈ رلائیے مٹھا ہندا دونا
جی نوں پھکا کر کے پڑھیاں لذت کجھ نہ رہندی
جسدے بیٹے نوں کوئی مارے کد اس دی جند سہندی
جیوں کر بیٹے تساں پیارے تویں بینت اسانوں
بیٹے نوں کوئی انگل لائے لگدے بینت تسانوں
دشمن وانگ دسے اوہ سانوں جے کوئی بینت تروڑے
بیٹے نازک لال سندر دے ایویں کنّ مروڑے
ربا دیئیں پناہ اوہناں تھیں جو ایسے کم کردے
سیم سچے دا ستم بناون عمدہ نے غم کردے
شکر الحمد خداوند تائیں باہر حد شماروں
ایہہ فرمائش پوری ہوئی وہل لدھی سر بھاروں
گدی والے دے ناں اتے نسخہ ایہہ بنایا
صلہ سخن دا پایا لوڑاں ہر کوئی دیندا آیا
شاعر اتے رہے ہمیشہ شاہ فرمائش کردے
پر جاں وار صلے دی آوے دے دولت گھر بھردے
اگلے شعر؎ بناون والے آہے مرد آزادے
سلا سخن دا کسے نہ سٹیا جو بخشن شہزادے
ہک ہک سخن میرے دی قیمت پاؤ نال انساپھے
دیو دوائیں جے میں کھوٹا اگے طرحاں سرافے
امتّ اپنی وچ رلائے پاک رسول بندے نوں
حضرت مرشد دمڑی والا کرے قبول بندے نوں
سنّ مقدس ہجری دساں باراں سے ستّ داہے
ستّ اتے دو ہور محمد اپر اس تھیں آہے
ماہ رمضان مبارک اندر وقت بہار گلابی
'سفر-ال-عشقَ' مکائی مولٰی ہوئیوسُ فضل جنابی
عمر مصنف دی تد آہی تنّ داہے تنّ یکے
بھین وڈی فرماندی ایہو پتے ربّ نوں پکے
جہلم گھاٹوں پربت پاسے میر پرے تھیں دکھن
'گڑھی ملک' وچ لوڑن جہڑے طلب بندے دی رکھن
پڑھنے سننے والے بھائی شوق دیوے ربّ سائیں
برا خدائی میں پر آکھو فاتحہ خیر دوائیں
ہر وچ ہر دا سر نیارا متے کسے دی منے
بیڑے چاڑھ نبی دے مینوں تار لگاوے بنے
میں شہدا مر خاک رلیساں جھلّ ہجر دی کانی
جے ربّ سچے روشن کیتے رہسن سخن نشانی
جیوں کر پتّ تساڈے بھائی دیسن جے کجھ سرسن
ماؤ پیو دی قبرے اتے ہتھ کھلے ونجھ کرسن
آپو اپنے ورتے اتے قدم اگیرے دھر سن
خبر نہیں ایہہ سخن محمد تر سن یا نہ تر سن