قصہ سیف الملوک/55
55. ہاشم شاہ ولوں شاہ شاہپال نوں خط دا جواب
چوکھے غصے نال جنگ لئی چڑھنا
سر اکھیں منہ خط پر منیا سر خط دا جو ناواں
شالہ اسے نام سچے توں میں بھی صدقے جاواں
مٹی وچوں کڈھ وکھاندا سوہنے پھلّ ہزاراں
خاکوں چائ اچیرے کردا سرو بلند چناراں
ویکھو کیڈ بلندی دتیؤسُ ایڈ اسمان بلنداں
نور اپنے تھیں روشن کیتوسُ دیدے دانشمنداں
جمل جہان کیتا اس پیدا بے پرواہ جہانوں
لاچاری وچ چارے کردا رکھدا فضل اسسانوں
دھرتی خاک نمانی اتوں امبر نت گھماندا
لاکھ سمندر تے ڈل اندر مٹی مٹھ بچاندا
اوہو صاحبَ ملکاں والا اسیں تسیں سبھ بندے
ہر اک دا رکھوالا آپے کیا چنگے کیا مندے
اکو خاوند سرجنہارا کوئی نہ اس دے جیہا
رکھن مارن والا اوہو ہوروں خوف کویہا
ہر ڈاڈھے تھیں ڈاڈھا آپے ودھ شمار حسابوں
بے نیاز اوہو جگّ سارا منگن ہار جنابوں
اسیں تسیں ہر کم کمائیئے نال اسباب ہتھیاروں
اس نے سبھ کجھ پیدا کیتا بن اسبابوں یاروں
حکمت حکم اوہدے تھیں بھریا ایہہ تمام پسارا
حکموں ظاہر حکمت اہلے کی جانے جگّ سارا
دل رشنائی نور اکھیں وچ جسے زور اسے تھیں
مینوں تینوں شاہی لدھی ہوئی غور اسے تھیں
حکم اوہدے تھیں کوئی نہ نسدا اسیں حکم دے بندے
جاں دم کڈھ لئے تاں پل وچ مکّ جاون سبھ دھندے
توں بھی راج نہ ملیں آندا لدھا اسے گھر تھیں
مینوں بھی جے چائ نوازے عجب نہیں اس در تھیں
شکرگزار رہیں شاہپالا راج بچا ملک دا
چھوڑ تکبر منہ پر پیندا جے کوئی اچا تھکدا
میں بھی دیو ناکوت ناہیں افسر وچ دلیراں
جس پاسے شمشیر چلاواں ڈھیر لگاواں شیراں
کی ہویا جے لشکر تیرا ودھ حساب شماروں
میرے دیو بہادر ایسے اک اک سخت ہزاروں
تینوں مان دلے وچ بھارا کرساں خرچ خزانہ
مینوں قوت باہاں اندر لڑساں وانگ جوانا
دوئے شیر اسیں گز اٹھے جس نوں زور زیادہ
سوئیؤ مار کھڑیگا ایتھوں سن شاہپال شاہزادہ
آدم ذات کمینی اتوں تدھ خسومت چائی
جس دن موت سپے دی آوے بہندا آن کجائی
اوہ آدم سی خونی ساڈا نسدا چھپدا وگدا
دشمن ہتھ لگا پھڑ آندا تیرا سی کی لگدا
خونی مارن روا شرع وچ عیب نہیں کجھ کیتا
تدھ کی لہنا نال اساڈے ہٹ کے بیٹھ چپیتا
اک خونی دے مارن کارن میں پر چڑھ چڑھ آویں
لکھ بے دوسے خون ہوونگے ربّ تھیں نہ شرماویں
خاکی بندہ جنس نہ ساڈی کون کوئی پردیسی
اسیں تسیں ہاں ناری بھائی ایہہ تینوں کی دیسی
اس نہ جنس اکلے پچھے برا کلے دا منگیں
ناروں خاک اگیرے ہوئی کہو خاں کہڑے رنگے
ایہنوں زندہ چھڈساں ناہیں خون کیتا اس میرا
ایہہ ساڈا کجھ لگدا ناہیں ہوگ جوائی تیرا
توں ہیں مرد کچہری اندر رن وچ مردی میری
جس دن ہتھ اساڈے تکسیں مٹسی اچوی تیری
تدھ کی جاتا ہور نہ کوئی تونہیں تونہیں جائیوں
بھلیؤں بھلی دسیگی تاہیں جس ویلے چڑھ آئؤں
میرے جیسے مار مریلے نہ دسّ نیزہ-بازی
کم تیرا منصوبہ میرا پڑ وچ تیر اندازی
نیواں ہو توں ہو نہ اچا اگوں مار نہ لافاں
شارستان بچا نچلا پٹّ نہیں کوہ قافاں
پتھر نال ٹھکور نہ شیشہ کی کر لیسیں کھٹی
لے لے اگّ نہ آ دھنگانے داروگرے دی ہٹی
موجاں مان تخت تے بیٹھا چھڈّ دے کھہڑا میرا
لوڑ لسا کوئی جے کر آیا جنگ اتے دل تیرا
توں سلیمان نبی دی جائی چھیڑ نہ دیوَ ہتیارا
دیوَ انگوٹھی اس دی ڈوبی تاں بنیا بھٹیارا
واگاں موڑ اساڈے ولوں میں بھی مفت نہ نسدا
کوہ قافاں سیمرغ تیرے تھیں پھاہیاں وچ نہ پھسدا
ہتھوں غور اساڈی کر توں وڈا ہیں کئی جائیں
نیک نہیں آزردہ کردے خلقت ربّ دی تائیں
جے توں دانشمند کہاویں میں بھی نہیں ایانا
جے سو جاگے تیرے طالع میں بھی یاور جاناں
الکسا ڈھک دیساں ناہیں نہ اول اٹھ چڑھساں
صلح کریں تاں راضی شاہا جنگ کریں تاں لڑساں
دوہاں گلاں تھیں جو تدھ بھاوے کر اﷲ بسملا
ڈھلّ کیہی منہ طرف اساڈی کر اﷲ بسملا