ခါဏုကောဏ္ဍညတ္ထေရဝတ္ထု
၁ဝ။ ခါဏုကောဏ္ဍညမထေရ်ဝတ္ထု
ယော စ ဝဿသတံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် ခါဏုကောဏ္ဍညမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
သစ်ငုတ်ဟု ထင်ရလောက်အောင် တည်ကြည်ပုံ
ထိုမထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရား၏အထံတော်၌ ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုယူ၍ တော၌နေသည်ရှိသော် ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်လတ်သဖြင့် “မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြားအံ့”ဟု ထိုတောအရပ်မှ လာခဲ့ရာ လမ်းခရီးအကြား၌ ပင်ပန်းလှသောကြောင့် လမ်းခရီးမှဖဲ၍ တစ်ခုသော ကျောက်ဖျာအပြင်၌နေလျက် ဈာန်ဝင်စားတော်မူသတတ်။ ထိုအခါ ရွာတစ်ခုကို လုယက်ဖျက်ဆီး၍ ငါးရာသော ခိုးသူတို့သည် မိမိ၏ ခွန်အားနှင့်လျော်စွာ အထုပ်ဖွဲ့လျက် ဦးခေါင်းဖြင့်ဆောင်၍ သွားကြကုန်သည်ရှိသော် ဝေးသောအရပ်သို့ ရောက်လတ်သဖြင့် “ငါတို့ကား ပင်ပန်းသော သဘောရှိကုန်လျက် ဝေးသောအရပ်မှ လာကြရကုန်၏၊ ဤကျောက်ဖျာ၌ အပင်ပန်းဖြေကြကုန်ဦးအံ့”ဟု လမ်းခရီးမှ ဖဲ၍ ကျောက်ဖြာအနီးသို့သွားပြီးလျှင် မထေရ်ကိုမြင်သော်လည်း “ဤသည်ကား သစ်ငုတ်တည်း”ဟု အမှတ်ရှိကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ ခိုးသူတစ်ယောက်သည် မထေရ်၏ဦးခေါင်း၌ ဥစ္စာထုပ်ကို တင်ထားလေ၏။ တစ်ပါးသော ခိုးသူသည်လည်း ထိုမထေရ်ဦးခေါင်းကိုမှီ၍ ဥစ္စာထုပ်ကို ထားလေ၏။ ဤသို့လျှင် ငါးရာသော ဥစ္စာထုပ်တို့ဖြင့် မထေရ်ကို ဝန်းရံပြီးလျှင် မိမိတို့ကိုယ်တိုင်လည်း ထိုင်ကုန်လျက် အိပ်ကြပြီးမှ အရုဏ်တက်သောအခါ နိုးလတ်သဖြင့် မိမိတို့၏ဥစ္စာထုပ်တို့ကို ယူကြကုန်သည်ရှိသော် မထေရ်ကိုမြင်ရလျှင် “ဘီလူး”ဟူသော အမှတ်သညာဖြင့် ထွက်ပြေးကြခြင်းငှာ အားထုတ်ကြလေ၏။
ခိုးသားတို့ ရဟန်းပြုကြခြင်း
ထိုအခါ ခိုးသူတို့ကို မထေရ်သည် “ဒါယကာတို့- မကြောက်ကြကုန်လင့်၊ ငါကား ရဟန်းတည်း”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။ ခိုးသူတို့သည် မထေရ်၏ခြေရင်း၌ဝပ်၍ “အရှင်ဘုရား- သည်းခံတော်မူကြပါ၊ တပည့်တော်တို့သည် သစ်ငုတ်ဟူသော အမှတ်သညာ ရှိကြပါသည်ဘုရား”ဟု မထေရ်ကို ကန်တော့ပြီးလျှင် ခိုးမှူးကြီးသည် “ငါကား အရှင်မြတ်၏အထံတော်၌ ရဟန်းပြုတော့အံ့”ဟု ဆိုလတ်သော် ကြွင်းသောခိုးသူတို့သည် တူသောဆန္ဒရှိကုန်သဖြင့် မထေရ်မြတ်ကို ရဟန်းအဖြစ်ကို တောင်းပန်ကြကုန်၏။ မထေရ်လည်း သံကိစ္စသာမဏေကဲ့သို့ ထိုအလုံးစုံသော ခိုးသူတို့ကို ရဟန်းပြုပေးတော်မူလေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ခါဏုကောဏ္ဍညဟူသော အမည်ဖြင့် ကျော်စောထင်ရှားလေ၏။ ထိုမထေရ်သည် ထိုရဟန်းတို့နှင့်အတူတကွ ဘုရားရှင်၏အထံတော်သို့ ရောက်၍ “ချစ်သားကောဏ္ဍည- အသို့နည်း၊ သင်သည် အန္တေဝါသိကတပည့်တို့ကို ရခဲ့လေသလော”ဟု မေးတော်မူသည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ကြားလေ၏။ ဘုရားရှင်သည် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ဤယခု လျှောက်ကြားသောအတိုင်း ဟုတ်မှန်သလော”ဟု မေးတော်မူခြင်းကြောင့် “မြတ်စွာဘုရား- မှန်လှပါသည်ဘုရား၊ တပည့်တော်တို့သည် တစ်ပါးသောပုဂ္ဂိုလ်၏ ဤသို့သဘောရှိသော အာနုဘော်ကို မမြင်အပ်စဖူးပါ၊ ထို့ကြောင့် ရဟန်းပြုကြပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်လတ်သော် “ချစ်သားရဟန်းတို့- ဤသို့သဘောရှိသော ပညာနည်းသောသူတို့၏ အမှု၌တည်၍ အနှစ်တစ်ရာပတ်လုံး အသက်ရှည်ရခြင်းထက် ယခုအခါ ပညာ၏ ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်ကြကုန်သောအသင်တို့၏ တစ်ရက်မျှအသက်ရှည်ရခြင်းသည် မြတ်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်လျက် တရားဟောကြားတော်မူလိုရကား ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဧကာဟံ ဇီဝိတံ သေယျော၊ ပညဝန္တဿ ဈာယိနော။
ယော စ၊ အကြင်သူသည်ကား။ ဒုပ္ပညော၊ ပညာမရှိဘဲ။ အသမာဟိတော၊ တည်ကြည်ခြင်းမရှိဘဲ။ ဝဿသတံ၊ အနှစ်တစ်ရာ ကာလပတ်လုံး။ ဇီဝေ၊ အသက်ရှည်ငြားအံ့။ တတော၊ ထိုပညာမရှိသူ အနှစ်တစ်ရာ အသက်ရှည်ခြင်းထက်။ ပညဝန္တဿ၊ ပညာရှိသော။ ဈာယိနော၊ ကသိုဏ်းစသော အာရုံ, အနိစ္စစသော လက္ခဏာကို မပြတ်ရှုလတ်သောသူ၏။ ဧကာဟံ၊ တစ်ရက်မျှ။ ဝါ၊ တစ်ခဏပင်။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ရှည်ခြင်းသည်။ သေယျော၊ မြတ်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်အဆုံး၌ ငါးရာသော ရဟန်းတို့သည်လည်း ပဋိသမ္ဘိဒါ လေးပါးတို့နှင့်တကွ ရဟန္တာအဖြစ်သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။ ရောက်လာသူ လူများအပေါင်းအားလည်း အကျိုးရှိသော တရားဒေသနာ ဖြစ်တော်မူလေ၏။