Biblia/Nove Testamento/Hebreos/Hebreos 4

Epistola al Hebreos

Capitulo 4

Le reposo promittite de Deo

¹Ergo, le promissa de Deo de entrar in su reposo remane valide, ma vamos esser multo caute: de facto alicunes inter vos curre le risco de trovar se inhabile a facer lo.

²Sin dubita, le bon nova^[1] esseva proclamate tanto a nos quanto a illes, ma illes non traheva ulle profito del message que illes habeva audite, nam illes non se jungeva^[2] a illes que lo habeva audite con fide. ³Quia solmente nos qui crede pote entrar in su reposo. Pro lo que reguarda le alteres, Deo ha dicite: “In mi ira io jurava: ‘Illes nunquam entrara in mi placia de reposo’” mesmo si Deo lo rendeva disponibile jam desde le fundation del mundo. ⁴Nos sape que illo es a disposition ex le loco in le Scripturas ubi le septime die es mentionate: “In le septime die Deo se reposava ab omne su obras^[3]”. ⁵Ma in le altere passage jam mentionate Deo habeva dicite: “Illes nunquam entrara in mi placia de reposo^[4]”.

⁶Il es assi clar que il ha un loco de reposo, ma illes qui primo audiva iste bon nova non poteva entrar in illo a causa de lor disobedientia. ⁷Assi Deo fixava un altere tempore pro entrar in su reposo, e ille tempore es “hodie”. Deo lo preannunciava per le medio de David multo plus tarde in le parolas jam mentionate: “Hodie, quando vos audi su voce, non indura vostre corde”. ⁸Ora, si Josua habeva succedite in dar les iste reposo, Deo non haberea parlate postea in re un altere die. ⁹Per consequente, il ha un die special de reposo que ancora expecta le populo de Deo. ¹⁰Quia tote illes qui ha entrate in le reposo de Deo se reposa de lor obras justo como faceva Deo depost haber create le mundo. ¹¹Assi, nos debe facer omne effortio^[5] de entrar in ille reposo, ut non incider in le mesme exemplo de disobedientia.

¹²Sin dubita, le Parola de Deo es vivente e efficace. Illo es plus acute que omne gladio a duple talia; illo penetra usque a divider le anima ab le spirito, le juncturas ab le medulla. Illo pote judicar le cogitationes^[6] e le intentiones^[7] del corde. ¹³De facto, nulle creatura pote occultar se de Deo, ma toto es nude e aperte al oculos de ille al qual nos debe dar conto.

Jesus, nostre misericorde Summe Sacerdote

¹⁴Ergo, nam nos ha un Summe Sacerdote qui penetrava le celos, Jesus, le Filio de Deo, vamos tener nos firmemente a nostre confession de fide^[8]. ¹⁵Proque nos non ha un sacerdote incapace de compatir^[9] nostre infirmitates, quia ille esseva tentate in omne maniera justo como nos, ma sin committer peccatos. ¹⁶Igitur, vamos approchar nos con fiducia al throno del gratia pro reciper misericordia e trovar auxilio quandocunque nos lo necessita!

Notas

1. Le “bon nova” esseva pro le antique populo de Deo le terra que Deo les habeva promittite, un “hereditage” plen de benedictiones, finalmente un placia de reposo depost le dur e longe marcha in le deserto. Le plus grande parte de ille populo, tamen, perdeva lor fide que un tal terra poteva esser de facto attingite, se rebellava a Moses e intendeva retornar a in Egypto. Illes habeva refusate junger se a illes qui continuava creder. Un simile “reposo” es le promissas del Evangelio (bon nova) de Christo. Illo non es “un chimera” inattingibile e nos lo attingera si nos persiste creder a su realitate insimul a tote illes que crede, le fideles. Qui perde le fide, perde le benedictiones del “reposo” promittite. In le caso del antique populo de Deo, illes qui perdeva su fide moriva in le deserto, durante que illes qui persisteva creder haberea entrate in le terra del promissa.
2. O “immisceva”.
3. Un citation de Genesis 2:2.
4. Un citation de Psalmo 95:11.
5. O “esser multo diligente”.
6. O “desiros”.
7. O “pensamentos”.
8. O “lo que nos crede!”
9. O “sympathisar”.