Plattdeutsche mecklenburgische Hochzeitsgedichte/Wilde und Hoppe

[011]

Een Mack-warck dörch un dörch
gespickt mit een kleen bäten
Kört-wils.

Ovis vult entraden / qvi dit wol heffte gemaket /
Sub se nil habuit, do he lag up nakende Knaken.

[Zur Hochzeitsfeier des Buchhändlers Joach. Wilde-Rostock mit Hedw. Hoppe. Rostock 1676.]

[012]

Gy Lüd’ / hört flitig tho /
Wat gar iß / iß nich roh.

NV wil ick my doch eens uht minem Kahten maken /
Hen wo de Köste wahnt / ick wil van sülcken Saken /
   Aß ich by my bedacht / vyff-elen-lange Wort
   Tho maken fangen an. Aß ick kam för de Port /
Dar / wor de Frölikeit / da was se thogeschlaten /
Ick pypte man een-mahl / wy willen en in-lahten /
   Sprack een Junk-färkeken / ick sach my wyth herüm
   Ball in de breed’ un kwär / ball in de leng’ un krümm’.
Ick wul de höfflikeit mit minem Koltz’ ankamen /
Min Ogen hadd’ ick beyd’ hir in de Fust genahmen /
   Vn se doch nich geseen. Nu hört / wat sick begaff /
   Ick gieng bim Lecker-volck’ / hir was een schulschen Laff /
Een Kerlken van Rahsuun / hört man / wat ick juw segge /
Juw segg’ ick kehne Dröm’ / ick weht / wat ick för-legge.
   Wo nütlick sünd gy man / de een ett kehne Fisck’ /
   A! Brade mag ick nich / wenn kehme doch tho Disck’
Een Hohn mit gehler Supp’. Ei! der de Mund so schümde /
De andre warlick nich im Stippen sick versümde /
   Se halt Rasinen nah: un du bist likers groff /
   De drüdde tho er sprack / du krigst hir kehnen Loff:
Wenn my den Höner-Stardt her-lede de Brut-dener!
De Möh’ he nich bedarff / dat he en maket klener/
   Ick mag en wol so gans / de Braden-schnieder de!
   Min Harte schot hennin my in den drüdden Kne /
As ick de Pussen sach / ball wullen se de Flägel
Van aff-gedeelden Hohn’ / ey gäfet my den Vägel /
   Mit juw ick trekk’ um Wyn / wolt kleenste kriegen wart /
   De hefft gewiß verspält: de in de Schottel klart /
Aß wen se althosahm de tucht un’ thür vergäten /
Dat an de iß gewent / dat iß tho hop verschämt min Angesicht nich /
   Nu kaam ick up den Keerl / da ick vörher van schnackd’ /
   Id waßn Polenticus, he hadde schier bedanckt juw för de Gav’
In den Kredentzen-Warck’ ick macht up-stunds nich nöhmen /
Man mutt bißwilen wol de Wasck’ een bätken thömen /
   So groff nich schnacken hen: Id wil sick schicten nich
   By goden Lüden hir / deet deyt / de scheme sich.
[013]
Minß Hand-warkß was he nich / süß hadd’ he sick künnt schicken /
Vn ahne grote Möh’ hübsk aß man weht / sick knicken:
   Ick sach fan feren tho / alß vaken wol geschüht /
   Dat man den enen hier / den andern dar ansüht.
So gieng et dar ja tho. Ick hadde mehr geschreven /
Wen ick den jammer bett bekäken / den se dreven:
   Dit iß gescheen / dat ick nich ehn-mahl weht / seht so!
   Ja ock för miner Tidt twe hundert Jahr dartho.
Nu horcket / wat ick wil / dit se nich alle deden /
De Framen schluht’ ick uth / de weren wat bescheden /
   Verdenckt mi äverst nich / verdenck’ ick midt doch nich /
   Den sträck holdt mi tho god’ / ick wil fin süverlich
Dar nah mit juw um-gahn: id mag sick wol nich rimen
Vp disse Köste dit: nu wil gy fort beschwimen?
   All dodt! nu bliff ick nich. Ick maack id / aß ick kan /
   Ick maack mick uht den Staaff’ un strick dennah davan /
Dat dy dat Müscken biht’ / Vp-hevelß mag ick maken /
Wem disse nich gefölt / de mag wat anders kaken /
   Dat beter schmeckt / meen’ ick / de Text hefft mitgebracht /
   Wat ick geschreven habb’ ey nu doch een-mahl lacht.
Wo sehe gy so suhr? frisck föddert her de Gläser /
Ick wil den seggen juw / wo up de Raven-äser
   Ick erst gekamen bin / ick kreg ens by de Hand
   Een Glaß mit Beer gefült / dennoch iß id keen Tandt /
Dat de de Wahrheit segt / wart nargendts nich geleden /
Nu hör’ ick een-mahl up! ick lahte my bereden /
   Dat dat de beste Kunst / de ock tho rechter tydt /
   Dat Enne finnen kan / wo smeckt juw dat / Heer Vydt?

Een Wedder-ropent.

Vör dissen sünd veel Word van Junferken geschmeten /
Ick wedder-rope se / laht gyt juw nich verdreten /
   Gy harte-leve Volck’ / id iß man kört-wil west /
   Hadd’ ick darunder een’ ick wull se up dat best
Geholden / dat se schull altidt min Lefken blifen /
Ick weht wol / wat ick weht / hört överst tho / an kifen
   Dit öfer-leflick Volck sick nich een bätken kehrt
   Vp söß Mihl weges lang / aß eene Duven-Heerd /
So ehnsahm levet id: welck wil den davan praten /
Dat Junfern sick nich will’n up Kösten hollen laten /
   Nich stellen / aß se schäln: holla / dat iß nich waar /
   Een grafes Stückisken: Wäst still! se kahmen dar
Fin süverliken heer / nu eenen Dantz tho springen
Mit eenen jungen Keerl / dat he se mag verbringen /
   Se sünd da wol so thür / dat ickt nich seggen kan /
   Mehr röhmens sünd se wehrt / gy Lüde lövet man.

[014]

Eene klene Erinnerung an de beiden Hochtidern

Nu will ick mi tho juw gy jungen Lüde wennen /
Vn segge kort un goth / wo gy juw Läven ennen
   In dissen nyen Stand’ / hy möth gy söht un sühr /
   Aß nu de Welt / uht-stahn / bett juw den in de Kuhr
Dat dröge Vndehrt krigt / gy känen överst läven
In alle Lustigteit / un juw een Puscken gäven /
   Vn wat de Saken mehr / gy nehmen den de Luth
   Vn spehlen juwer Fruw / fin sacht! nu iß et uth.

Wo mag min Nahme sin? den habb’ ick all vergähten
De Lüde habben my en uht der Fuddeck rähten.