Quickborn/An de Maan

Wat will He mi int Finstern lüstern?
Ik seet je ganz tofredn in Düstern
Un hör min braten Appeln grüstern
- Dat mag ik geern -
Un wull mi ebn en Pip anpüstern
Un spikeleern.

Ik weet ni, seeg ik Em sodenni,
So ward mi op en Art elenni,
Mi kamt, ik mark ni rech wodenni,
De Rimelsch op,
Un brummt mi, as de Im, lebenni
Herum in Kopp.

Dat treckt mi rein mit Macht na’t Finster,
As weert wat rechts, was buten glinster,
Un dreiht mi denn en Barg Gespinster
Værn Ogen rund -
Ik kenn ni »heure« oder »winster«,
Ik dwattsche Hund.

Ik weet wul, dat He Allns ant Band hett,
Wat phantaseert un keen Verstand hett,
As Rimers, oder wat en Brand hett
Bi’n Hochtid kregn,
Doch dacht ik nich, dat He de Hand sett
Ann plattdütsch Bregn.

Wi sünd je ganz und gar vernünfti,
Un mank de Rimsmed nich mal zünfti,
Ok hebbt wi jümmer unvernünfti
Vel Klei do knedn;
So be ik, lat He mi inskünfti
Man ganz tofredn.

He lurt vun mi wul op sin Kringel?
He meent, Em hört sin Deel Geklingel
Vun jede Nachtigal und Singel-
trütjen, wat rimt,
Un denkt, man sleiten ut den Swingel,
Wenn man’t versümt.

Ik heff man hört, dat He dat geern süht,
Un Em dat smödi umme Neern tüht,
Wenn man nothdrefti inne Feern süht
Na Sin Gesich -
Un denn Een fleit, as op en Scheerntüt,
Recht barmhartig.

Uns feilt darto man ganz de Snawel,
Wi seggt en Keesmess to en Sawel,
Un Fork un Gaffel to en Gawel,
Wi sünd wat drulli,
Wi sünd warafti ni cumpawel
Un gar to knulli.

He treckt je doch dat ganze Land um,
Un slept dat Weltmeer oppen Strand rum,
He kriggt op Hochdütsch sacht sin Quantum
Vun blödige Thran;
Wi hebbt umt Hart en mischen Band rum,
Mit Pukers beslan.

Vertreck He sik man ut de Marsch rut,
Un nehm He man en anner Marschrout,
Dat nimt sik plattdütsch gar to narrsch ut,
Dat Maanschinfewer:
Wi seggt uns Menung grad un barsch rut,
Frisch vunne Lewer.

He schint uns gar to gleek un sweweli,
Wi sünd ton Snuckern gar to kneweli,
Bi Hartenssmarten gar ni heweli,
Vun Art wat bari,
As Neocorus^[1] sin Landslüd »wreweli
Un drehari«.

He hört ok, wenn ik Em Eens singn de,
Wa weni dat na’n Swölapp klingn de,
Dat war, je höger ik mi swingn de,
Man jümmer græwer,
As wenn en Buck int Spanntau springn de
Koppheister æwer.

So lat He mi min Appeln grüstern,
Un ruhi simeleern in Düstern,
Un mi min Pip un Für anpüstern
Un bræsi smöken,
Un mak He mi ni warm un lüstern,
Dat Glück to söken.

Original-Footnoten

1. Neocorus sagt von den Büsumern, seinen Pfarrkindern: »Se hebben alle Tid en wreweli,
   modwillich, stridbar Volk gewesen. Willen ok etliche, dat se daher den Namen hebben, dat se de
   Bösen sin genömet worden.«