Quickborn/De Krautfru

»Kraut! Kraut!«
De Heiders slapt gehöri ut,
Hier sünd noch Luken vær.
Uns Annre ward dat nich so gut,
Wi mæt der fix hendær!
Ik kam nu al vunn Butendik
Ut’t natte kole Haf;
De reckt sik mal un wunnert sik -
Un seilt noch wedder af.


»Kraut! Kraut!«
De Dare pumpt er Ammer vull:
»Kraut! lebendi un krall!
»Min Deern, wenn’k jümmer töben schull,
»Warn se vær Abnd ni all.«
Dar kumt Een mit en Achndeelssett:
»Min Kind, de Kraut sünd rar! -
»Scheerkrauten? ne! de weern ni fett,
»De wasst bet tokum Jahr.«


»Kraut! Kraut!«
Wa weer de Jümfer al in Staat,
In Schoh un Strümp un all!
De Hals so witt, de Haar na’n Draht,
As schull se glik to Ball!
Un Unserener stiggt barfot
Vun Büsum na de Heid,
Un hett se denn er Solt op Brot,
So ist aln grote Freid.


»Kraut! Kraut!«
Wa lett dat Mark doch wunnerschön
Mit all de Lust un Pracht!
Un rund herum de Böm so grön,
Dat Allens levt un lacht!
Un Hus bi Hus en Bank so witt
Un Finstern spegelglatt,
Un de dar binn’ un buten sitt,
De levt un freit sik satt.


»Kraut! Kraut!«
O wahn ik hier un harr min Brot
Un keek hier Sünnabnds ut!
Mi dünkt, mi weer dat Hart so grot,
As wull’t mi baben rut.
De Boden all in Sünnenschin
De Wagens un de Per:
Mein Gott! wa kunn ik glücklich sin,
Wenn’k blot en Heider weer!


»Kraut! Kraut!«
Wa weer de Mann doch dodenblass,
De dar ut’t Finster kik!
Bewahre! ik entzück mi fast
Un meen, ik seeg en Lik! -
Ne, lewer sund un guten Moth,
As krank un inne Heid!
Bewahr mi man de lewe Gott,
Dat mi’t nie slechter geit!