Zbrodnia

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Leopold Staff
Tytuł	Zbrodnia
Pochodzenie	Dzień duszy, cykl Przez mrok
Data wydania	1908
Wydawnictwo	Księgarnia Polska B. Połonieckiego / E. Wende i Spółka
Druk	W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd.	Lwów, Warszawa
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cały cykl Cały tomik
Indeks stron

[ 73 ]ZBRODNIA.

Ten czarny las — to ciemna dusza moja...
Zbrodnią się stała moja dusza głucha...
Ten las to zbrodnia i grzechu ostoja —
O, miejcie litość dla mojego ducha!
Jak las ten milczy: las sumienia słucha —
A księżyc wielki, ogromny i biały
Patrzy i gałąź kamienieje krucha...
Milczą w gęstwinach utajone szały,
Bo pod księżyca spojrzeniem struchlały...

Nieubłagany, blady, lodowaty
Księżyc w przestworzu stoi przerażeniem...
Magiczną siłą swej zimnej poświaty
Pęta złość lasu, więzi skrytą cieniem
Wściekłość przycichłą przelękłem milczeniem —
Księżyc, sumienie strasznej lasu winy,
Lśni mrokom w serce wyrzutu spojrzeniem,
Zagląda w zbrodni najcichsze szczeliny,
Swym pętającym czarem niemy, siny..

Grzechu bezdenny i nieprzebaczony!
Nieludzka wino, dzikiej zbrodni zmory!
Las mój nikczemnym zwierzem napełniony!
Dusza ma ludna strasznymi potwory!

[ 74 ]

Człowiek nie wstąpił tutaj do tej pory
I nie poświęcił stopą utrudzoną
Tych ciemnych kniei, bo gniewne upiory
Spienionej złości zdradą rozjuszoną
Wejścia wzbraniają w czarne lasu łono...

Tęsknica moja wybiegła ukradkiem
Za bór przeklęty daleko na zwiady...
Już sił mdlejących wlokła się ostatkiem,
Aż w płasku słabe nadybała ślady!
Człowiek się zbliża, wybawiciel blady!
Zdaleka idzie a długo czekany — —
O, byle księżyc nie zdjął pęt ze zdrady,
Byle nie zbudził się ten las spętany,
Bezwładny w matni księżyca świetlanej...

O, byle księżyc stał długo na straży,
Byle zaklęte trwały jeszcze czary!...
Las się poruszył i pręży się wraży
I wyciągają się gniewem konary — —
Jak nagle ścichły pomruki i gwary,
Jak drzewa jękły starłszy się w natłoku —
Księżyc w nie spojrzał bladem widmem kary...
Zbrodnia przysiadła struchlała w pomroku,
Lecz czyha zdradnie gotowa do skoku...

O, byle księżyc nie zaszedł przed czasem,
Bo człowiek zbliża się... człowiek z daleka!
Niedługo stanie przed mym strasznym lasem —
Księżyc się zachwiał!... Noc w bezdeń ucieka!...
Las się zapienił gniewem na człowieka,
Ale go pęta siła księżycowa...
O, jakże dziwnie pielgrzym z przyjściem zwleka...

[ 75 ]

Zbrodnia przysiadła do skoku gotowa,
Ale przycichła i w mroku się chowa...

Księżyc się zachwiał i opada!... W walce
O pęt zerwanie las się zatrząsł cały...
Skłębił konary, jak drapieżne palce,
Pręży gałęzie i rozbudza szały
I śni, jak w szponach, które spoczywały,
Rozdzierać będzie szmat ciała skrwawiony,
Targać i miażdżyć i szarpać w kawały!...
Księżyc opada! — A tam upragniony
Człowiek się zbliża!... O, konarów szpony!...

Na widnokręgu suchych krzaków pręty
Ku górze sterczą, jak łakome dłonie —
Księżyc opada!... Zachodzie przeklęty!...
Księżyc już nizko... stacza się... już tonie!...
Pręty, jak kłęby żmij, na nieboskłonie
Rosną w ramiona potężne, olbrzymie — —
Już... już go chwycą, by w ciemności łonie
Zatopić... wnet go sieć prętów poimie...
Przebóg! Nie przychodź tu!... Wróć się, pielgrzymie!

Księżyc schwytany, ha, złowiony w matnię!...
Człowiek na zgubę swą już stanął w borze!...
Przeklęte moje godziny ostatnie! —
Las się rozjuszył zerwawszy obrożę!...
Człowiek w huczących drzew porwany morze,
Darty szponami konarów z pęt rwie się
Próżno!... Martwotą zczerniało przestworze!...
Zbrodnia się stała!... Wicher jęki niesie!...
Biada! Człowieka mordują w mym lesie!