အနတ္ထပုစ္ဆကဗြာဟ္မဏဝတ္ထု
၄။ အနတ္ထပုစ္ဆကပုဏ္ဏား ဝတ္ထု
အတ္တာ ဟဝေအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အနတ္ထပုစ္ဆကမည်သော ပုဏ္ဏားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
ထိုပုဏ္ဏားကား “အသို့နည်း၊ သဗ္ဗညု မြတ်စွာဘုရားသည် အကျိုးစီးပွားကိုသာလျှင် သိလေသလော၊ သို့တည်းမဟုတ် အကျိုးစီးပွားမဲ့ကိုလည်း သိလေသလော၊ ဤသို့သောအကြောင်းကို ထိုသဗ္ဗညု မြတ်စွာဘုရားကို မေးလျှောက်အံ့”ဟု ဘုရားရှင်သို့ ချဉ်းကပ်၍ “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ရှင်တော်မြတ်ဘုရားတို့သည် အကျိုးစီးပွားကိုသာလျှင် သိတော်မူကြကုန်၏၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို သိတော်မမူကြဟူ၍ ထင်မြင်အောက်မေ့ပါသည်ဘုရား”ဟု မေးမြန်းလျှောက်ကြားလေသတတ်။ “ပုဏ္ဏားကြီး- ငါဘုရားသည် အကျိုးစီးပွားကိုလည်း သိ၏၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကိုလည်း သိ၏”ဟု မိန့်ဆိုတော်မူလတ်သော် “ထိုသို့ဖြစ်မူ တပည့်တော်အား အကျိုးစီးပွားမဲ့ကို ဟောတော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားလေ၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကြီးအား မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။
အကျိုးစီးပွားမဲ့စေသော တရား (၆) ပါး
ဧကဿဒ္ဓါနဂမနံ၊ ပရဒါရူပသေဝနံ။
ဧတံ ဗြာဟ္မဏ သေဝဿု၊ အနတ္ထံ တေ ဘဝိဿတိ။
ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏားကြီး။ ဥဿူရသေယျံ၊ နေထွက်အောင်အိပ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ အာလသျံ၊ ပျင်းရိခြင်းသည်လည်းကောင်း။ စဏ္ဍိက္ကံ၊ ကြမ်းကြုတ် ခက်ထန်ခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဒီဃသောဏ္ဍိယံ၊ အရှည်သေသောက်ကြူးခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ဧကဿ၊ တစ်ယောက်အထီးတည်း။ အဒ္ဓါနဂမနံ၊ အဓွန့်ရှည်သောခရီးသို့ သွားခြင်းသည်လည်းကောင်း။ ပရဒါရူပသေဝနံ၊ သူတစ်ပါး၏မယားကို မှီဝဲခြင်းသည်လည်းကောင်း။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏားကြီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ဧတံ၊ ဤခြောက်ပါးသောတရားကို။ သေဝဿု၊ မှီဝဲကြိုးပမ်း အားထုတ်စမ်းလော့။ တေ၊ သင့်အား။ အနတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့သည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
ထိုစကားကိုကြားရလျှင် ပုဏ္ဏားကြီးသည် “ဂိုဏ်းဆရာကြီး ဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ဂိုဏ်းတို့၏ အကြီးအမြတ်ဆုံးဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- ကောင်းလေစွ, ကောင်းလေစွ, ရှင်တော်မြတ်ဘုရားတို့ကား အကျိုးစီးပွားကိုလည်း သိတော်မူကုန်စွတကား၊ အကျိုးစီးပွားမဲ့ကိုလည်း သိတော်မူကုန်စွတကား”ဟု ကောင်းချီးပေးလေ၏။ “ပုဏ္ဏားကြီး- ဤသို့လျှင် ငါဘုရားနှင့်တူသော အကျိုးရှိ,အကျိုးမဲ့ကို သိတတ်သောသူမည်သည် မရှိ”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ပုဏ္ဏားကြီး၏ အလိုအဇ္ဈာသယကို စူးစမ်းဆင်ခြင်တော်မူ၍ “ပုဏ္ဏားကြီး- အဘယ်အမှုဖြင့် အသက်မွေးသနည်း”ဟု မေးသဖြင့် “ရှင်ကြီးဂေါတမ ကြွေအန်ကစားသောအမှုဖြင့် အသက်မွေးပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ထားလတ်သော် “သင့်အား အသို့နည်း၊ နိုင်ခြင်းဖြစ်သလော၊ သို့တည်းမဟုတ် ရှုံးခြင်းဖြစ်သလော”ဟု မေးတော်မူပြန်၏၊ “နိုင်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်။ ရှုံးခြင်းလည်း ဖြစ်ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ပြန်လတ်သော် “ပုဏ္ဏားကြီး- ဤနိုင်ခြင်းသည် အနည်းငယ်သာတည်း။ သူတစ်ပါးကို နိုင်သောသူ၏ အောင်ခြင်းမည်သည် မမြတ်၊ အကြင်သူသည်ကား ကိလေသာကို နိုင်ခြင်းဖြင့် မိမိကိုယ်ကို အောင်၏၊ ထိုသူ၏ အောင်ခြင်းသည်သာ မြတ်၏၊ ထိုမိမိကိုယ်ကို အောင်သောသူကို တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် ရှုံးအောင်ပြုခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သည်သာတည်း”ဟု မိန့်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေစပ်လျက် တရားဟောတော်မူလိုရကား ဤဂါထာတို့ကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
အတ္တဒန္တဿ ပေါသဿ၊ နိစ္စံ သညတစာရိနော။
ဇိတံ အပဇိတံ ကယိရာ၊ တထာရူပဿ ဇန္တုနော။
အတ္တဒန္တဿ၊ မိမိကိုယ်ကို ဆုံးမပြီးသော။ နိစ္စံ၊ အမြဲ။ သညတစာရိနော၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံးသုံးပါးကို စောင့်စည်းသော အကျင့်ရှိသော။ တထာရူပဿ၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ ဇန္တုနော၊ သတ္တဝါဟုဆိုအပ်သော။ ပေါသဿ၊ ယောက်ျားတစ်ယောက် ဆိုစလောက်သောသူ၏။ ဇိတံ၊ အောင်ခြင်း,နိုင်ခြင်းကို။ အပဇိတံ၊ ရှုံးအောင်။ ဒေဝေါ ဝါ၊ နတ်သည်လည်း။ နေဝ ကယိရာ၊ မပြုနိုင်ရာ။ ဂန္ဓဗ္ဗော ဝါ၊ ဂန္ဓဗ္ဗနတ်သည်လည်း။ န ကယိရာ၊ မပြုနိုင်ရာ။ ဗြဟ္မုနာ၊ ဗြဟ္မာမင်းနှင့်။ သဟ၊ တကွ။ မာရော ဝါ၊ မာရ်နတ်သည်လည်း။ န ကယိရာ၊ မပြုနိုင်ရာ။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တဿ၊ ထိုယောက်ျားကြီး၏။ ဇိတံ-ဇိတော၊ ကိလေသာကို အောင်ခြင်းဖြင့် အောင်ပြီးသော။ အတ္တာ၊ ကိုယ်သည်။ ဟဝေ၊ စင်စစ်။ သေယျော၊ မြတ်၏။ ဣတရာ၊ ဤမှတစ်ပါး ကြွေအန်,စစ်တိုက် စသည်ဖြင့် အောင်နိုင်သော။ ယာ စ အယံ ပဇာ၊ အကြင်သတ္တဝါအပေါင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တဿာ ပဇာယ၊ ထိုသတ္တဝါအပေါင်း၏။ ဇိတံ-ဇိတော၊ ကစားပွဲစသည် အောင်ခြင်းဖြင့်အောင်သော။ အတ္တာ၊ ကိုယ်သည်။ န သေယျော၊ မမြတ်။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။