W rytm serca/całość

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Leopold Staff
Tytuł	W rytm serca
Pochodzenie	Tęcza łez i krwi
Data wydania	1921
Wydawnictwo	Instytut Wydawniczy „Bibljoteka Polska“
Druk	Zakłady Graficzne „Bibljoteki Polskiej“ w Bydgoszczy
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cały tomik
Indeks stron

[ 193 ]

W RYTM SERCA

[ 195 ]

I. ŚPIEW POWOJENNY.

 

Wstrząśnijmy w dłoniach swych wysokie włócznie, na których, jak rude płomienie, lśnią pod gwiazdami ostrza miedziane;

Wstrząśnijmy je poraz ostatni, jak wstrząsa się na pożegnanie dłoń druha wiernego, co towarzyszył nam długo w drodze trudnej i niebezpiecznej;

A potem wetknijmy je w ziemię, ostrzami w dół, jak gasi się gromnice po pogrzebowym obrzędzie;

Albowiem kroczyliśmy z niemi przez niezliczone pola bitew, groźni sprawcy zgonów, mogił i cmentarzy.

I u spokojnego ogniska zapomnianego pasterza zapalmy łuczywa sosnowe i smolne pochodnie

I rozświećmy niemi mroczne doliny, leżące w przerażeniu, głuszy i martwocie;

Albowiem oniemiliśmy ich śpiewy weselne i kołysanki rytmicznym tupotem naszych wojennych pochodów,

Siejąc cienie smutku i żałoby w zaciszne sioła i chaty, w ogrody i sady. [ 196 ]

I z pochodniami wstąpmy na szczyty gór, gdzie sterczą skały wysokie i twarde, jak dusze wojowników;

Bowiem zbyt długo koclialiśmy jeno waleczność i Sławę, która jest wysoka i twarda, jak głaźne szczyty gór;

Wstąpmy na skaliste wierzchołki, by czekać tam brzasku nowej Jutrzenki

I mieć, w obliczu Wschodzącego Słońca, dumę i twardość szczytów pod stopami swemi.

I gdy schodzić będziemy w świetle Dnia w kwietne doliny, wyciągnijmy przed się niezbrojne ręce nasze, ruchem tych, co zbyt długo omackiem szukali drogi w ciemnościach, albowiem byliśmy zbyt długo błądzącymi w mroku

I ten ruch ślepców uczyńmy ruchem błogosławiących i darzących, którzy przejrzeli;

Wyciągnijmy prosto przed się ręce i nieśmy w nich przyszłe czyny nasze, jak dzieci niosą chleb i owoce przechodzącym mimo chat wędrowcom;

Wyciągnijmy przed się ręce nasze, podnieśmy czyny nasze na wysokość serca.

[ 197 ]

II. OWOCE.

 

Patrząc na owoce czynów naszych, musimy w dół pochylać głowy, albowiem wojownikami jesteśmy i trupy na wznak obalone są rąk naszych plonem.

Ilekroć wzniesie się w górę miecz dzielny, upada w dół coś z wielkich skarbów życia: człowiek i dzieło człowieka.

Dłonie nasze, nauczone ściskać jeno rękojeść miecza, odwykły od uścisków zgody i przyjaźni.

O, wojownicy! W dniach dawnych pokoju wznosiliśmy głowy do góry, patrząc na źrałe owoce sadów naszych.

O, wojownicy! Zawieśmy miecze swe w ofierze na gruszach i jabłoniach, by przebłagać obrażone duchy zaniedbanych, spokojnych sadów naszych.

Przyuczmy dłonie nasze do uścisków braterstwa i przymierza.

Uczyńmy łańcuch z rąk naszych i otoczmy kołem sad w którym pokój mieszka, aby nie weszła weń waśń i niezgoda, jak złodziej, co wchodzi nocą przez wyłom w murze ogrodu.

Otoczmy zgodnym kręgiem sad wolności naszej.

I w miarę, jak rdza rumienić będzie nasze miecze, źrałością rumienić się będą owoce naszych sadów.

[ 198 ]

III. POWRÓT.

 

Kiedy po dniach zwycięskich bojów, o wojownicy, wracać będziecie z pól bitwy stratowanych, zrytych i bezzichiych, jak świeżo sypane mogiły,

Gdy gorzka wam będzie pamięć śmiercionośnej Sławy, która ma barwę krwi i krwi i krwi:

Porzucone, spokojne sioła wasze nie powitają was wyrzutem, lecz w przyjęciu ich poznacie ich miłość, dobroć i łaskawość.

Gdy wstąpisz w kopców ojczystych granice, łąka otoczy cię świeżą zielenią: barwą nadziei.

Gdy znużon drogą, zaczerpniesz wody u rodzinnej studni, dno jej odśmiechnie się nieba błękitem: tchnieniem spokoju.

Domowa strzecha zabłyśnie ci złotem swej słomy, jak wróżbą żniwa i miodu pasieki.

A jeśli sad twój ukaże ci w słońcu swe krwawe owoce, nie myśl, że stawia ci przed oczy wczorajsze twoje czyny.

On czerwonymi owocami swymi przypomnieć chce nam wszystkirn serca, — że ich czas nadszedł, czas, by, jak owoce, były wysokie, słodkie i pożywne.