Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza/Tom I/XXXVII

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Xavier de Montépin
Tytuł	Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza
Wydawca	Władysław Izdebski
Data wydania	1898
Druk	Tow. Komand. St. J. Zaleski & Co.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Władysław Izdebski
Tytuł oryginalny	La mendiante de Saint-Sulpice
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cała powieść Download as:
Indeks stron

[ 217 ]

XXXVII.

 Wspólnik Merlin’a szedł tak prędko, że Gilbert zaledwie zdołał za nim wydążyć.
 — No! mów teraz — rzekł — o co chodzi? Szedłeś mnie szukać pod nawałą kul i granatów, spadających jak deszcz na głowę. Sądzę, że nie było to w celu zobaczenia mego oblicza?
 — Masz słuszność — rzekł Gilbert.
 Rzecz, o której chcesz mówić zemną, jest więc bardzo ważna.
 — Niewątpliwie.
 — Dotyczy ona mnie czy ciebie?
 — Dotyczy nas obu.
 — A więc mów prędko, ponieważ się śpieszę.
 — Nie na ulicy, ani wśród niebezpieczeństwa możemy o tem mówić...
[ 218 ] — A więc idź w swoją drogę, ja pójdę w moją. Niemam czasu słuchać twoich historyi!
 — Nawet gdyby chodziło o zarobienie przez ciebie stu tysięcy franków?
 Duplat przystanął w miejscu, jak skamieniały, a chwyciwszy za ramię Gilberta spojrzał mu w oczy.
 — Mówisz prawdę? — zapytał.
 — Mówię, że chodzi o zarobienie przez ciebie stu tysięcy franków.
 — Dla mnie.. samego?
 — Dla ciebie.
 — Odziedziczyłeś więc spadek, po owym pamiętnym wieczorze, gdyśmy się widzieli po raz ostatni? Może po owym twoim kuzynie, który mnie natenczas chciał zabić?
 — Bez komentarzy! — zawołał Rollin. Potrzebuję ciebie.. i rzecz skończona! —
 — A więc te sto tysięcy franków, nie blaga?
 — Rzecz najpewniejsza w świecie!... chciej wierzyć!
 — Cóż trzeba czynić, aby pozyskać tę pełną sakwę pieniędzy?
 — Powtarzam, że na ulicy mówić o tem niemogę.
 — Gdzież więc?
 — Chodź zemną do mieszkania.
 — W mundurze?
 — U mnie znajdzie się ubranie, a podczas, gdy się będziesz przebierał, porozmawiamy.
 — Zgoda! Pójdźmy więc na ulice Servan.
 Idąc z pośpiechem, przybyli wkrótce na róg ulicy.
 — Wrzuć swoją broń, w tę dziurę rzekł Gilbert, wskazując głęboki otwór na brzegu trotuaru.
 Duplat nie dał sobie powtórzyć tego dwa razy. Wrzucił tam najprzód rewolwery, któremi był uzbrojony, następnie odpiąwszy pas, wrzucił pałasz i ładownicę. W kilka minut później stanęli przed domem.
 Brama była uchyloną, jak w chwili, gdy wychodził mąż Henryki.
 Weszli.
 Bezwładne ciało odźwiernego leżało na przejściu bez znaku życia. Gilbert potknął się o te zaporę.
[ 219 ] — Zaczekaj! — rzekł do Duplat’a i potarłszy zapałkę rozniecił światło.
 Przeszedłszy wierzchem przez trupa, odnalazł świece w kącie korytarza, jaką tam pozostawił i zapalił ją przyświecając.
 — Chodź! — zawołał na towarzysza.
 Zamiast zejść jednak po schodach, do piwnicy, poprowadził go na wyższe piętra.
 Były sierżant postępował za nim w milczeniu, rozmyślając o owej sprawie tajemniczej, a którą prawdopodobnie wypadnie mu być wmieszanym.
 Sto tysięcy franków! Ofiarowane miał sobie, sto tysięcy franków!... Szczęście więc sprzyjać mu zaczęło.
 Z piętnastoma tysiącami jakie posiadał, gdy doda do nich sto tysięcy, ujrzy się być panem kapitału, prawdziwego majątku, on, który dotąd żył z dnia na dzień, zmuszony nieraz uciekać się do różnych sposobów podejrzanych! Ów majątek niespodziewany, nieoczekiwany, spadał nań jak z nieba!
 Wprawdzie potrzeba było wiedzieć, co robić należało, aby otrzymać te sto tysięcy franków, przyobiecane przez Gilberta, lecz o to nie wiele się troszczył, jakaż bowiem zbrodnia, chociażby nawet chodziło o zabójstwo — myślał ów łotr nikczemny — nie byłaby sowicie zapłacona tą samą? Sto tysięcy franków!... Pomrukiwał z cicha
 Przybywszy do mieszkania, Rollin wydobył klucz z kieszeni, otworzył drzwi i wszedł.
 — Zamknij! wołał na Duplat’a, idącego za sobą.
 Weszli obadwa do przedpokoju, a ztamtąd do jadalni, zmienionej, jak wiemy, na kancelaryę Gilberta.
 Mąż Henryki spojrzał w około siebie.
 — Okiennice zamknięte wyszepnął — to dobrze, nie widać będzie światła na zewnątrz, co mogłoby stać się niebezpiecznem. Przejdźmy do sypialni — dodał, zwracając się do swego towarzysza — chcę dla ciebie wynaleźć ubranie. Jesteśmy prawie jednego wzrostu i jednej tuszy, dobrze więc się nada.
 Przerzuciwszy kilka zniszczonych garniturów wiszących po za firanką, Gilbert wybrał z nich jeden brunatny i podał go Serwacemu, który pośpieszył co prędzej zrzucić [ 220 ]swój mundur kompromitujący go obecnie i przebrał się, dołączywszy do tego czarny krawat i miękki pilśniowy kapelusz.
 — A co? zmienionym do niepoznania! — wołał uradowany, zawijając w pakiet uniform, pantalony i obwiązując to czerwonym pasem. Wrzucę ten cały pakunek w ów otwór, niech idzie połączyć się ze szpada i rewolwerami. Lecz gdzież jest twoja żona? — dodał, spoglądając po pokoju — miałażby wyjechać z Paryża?
 — Nie! jest ona w suterenie, inaczej mówiąc w piwnicy.
 — Co znowu... dla czego?
 — Tu nie byliśmy bezpieczni. Granat przebił dach domu, trzeba było uciekać i skryć się pod ziemię, co też uczyniliśmy. Właśnie to w sprawie dotyczącej mej żony, chcą z tobą pomówić. Zadziwia cię to nieprawdaż, a jednak nic prostszego w świecie!
 To mówiąc, wrócił do jadalni z Duplat’em zmienionym na mieszczanina.
 — Postawiwszy świecę na stole, podał mu krzesło.
 — Siadaj! — rzekł i rozmawiajmy. Niema czasu do stracenia; musisz natychmiast się decydować.
 — Słucham! — mruknął sierżant, siadając.
 — Moja żona, ubiegłej nocy, wydała na świat dziecię — zaczął Gilbert Rollin.
 — Winszuję! zestałeś więc papa!
 — To dziecię umarło.
 — Do djabla!
 — Była to dziewczynka. Teraz przystępuje do faktu, zbierz więc uwagę.
 — Słucham z otwartemi uszami, a mogę sobie pochlebić, że staram się zrozumieć nietylko wyrazy, lecz umiem odgadywać i pół słówka.
 — Stryj mojej żony, stary dziwak, sporządził przed sześcioma miesiącami szczególnego rodzaju testament, tak obwarowany, że go w niczem naruszyć ani zmienić nie można.
 — I ów testament?
 —Jest całkiem ułożony na korzyść naszego dziecka.
[ 221 ]które jeszcze się nie narodziło, gdy stary ów akt spisywał, Rozumiesz co mówię?
 — Jak najlepiej! rzekł Duplat. To znaczy, że ów starzec zapisał swój majątek dziecku, jakie zmarło po urodzeniu się, ubiegłej nocy. Wszakże tak, nie inaczej?
 — Tak! Otóż ów testament — mówił zwolna Gilbert, ważąc każde słowo przeznaczał mnie i mojej żonie używalność dochodów od legowanego majątku dziecięciu, aż do pełnoletności, lub zamąż pójścia tego dziecka.
 — Bez różnicy płci?
 — Bez różnicy, chłopiec czy dziewczyna.
 — A ileż wynosi ogółem ten majątek?
 — Cztery i pół miljona.
 Były sierżant podskoczył na kreśle, usłyszawszy te cyfrę.
 — Cztery i pół miljona! — powtórzył.-Do pioruna! miljony, to nie grosze!
 — Te cztery miljony pięćset tysięcy franków — mówił Gilbert dalej —przedstawiają czystego dochodu sumę sto siedemdziesiąt tysięcy franków.
 — Jaką pobieralibyście corocznie przez lat dwadzieścia jeden, gdyby stary umarł, a dziecię żyło.
 — Tak.
 — Piękny grosz! przyciągający, do czarta!
 — Trzeba ci jednak wiedzieć, że znajdujemy się w bardzo złych stosunkach z tym stryjem mej żony. On mnie nienawidzi!
 — Przekonałeś się o tem? — Ha! skoro tak, trudno było go nakłonić do innych warunków testamentu?
 — Potrzeba było, aż użyć wpływu jednego z krewnych mej żony, który go błagał, zaklinał, ażeby się zdecydował zapisać ów majątek na korzyść spodziewanego dziecka. Gdyby moja żona nie była się znajdowała w stanie blizkiego macierzyństwa, byłby nas wydziedziczył zupełnie.
 — Z czego wynika przerwał Duplat, pragnąc okazać, że jego intelligencya znajdowała się na wysokości zadania że ten świeżo narodzony malec, zamknął oczy nie w porę. Gdyby ów stryj, miljoner, dowiedział się o tem zmieniłby na pewno swoje testamentowe rozporządzenia, co wypadłoby na wielką dla was niekorzyść.
[ 222 ] — Jestem o tem przekonany!
 — Manjaki ci starzy! a źli i uporni jak osły! — zawyrokował były sierżant. Ileż lat ma ten twój pradziad?
 — Siedemdziesiąt pięć.
 — Powiedz, czy nie byłoby lepiej ażeby dał się pogrzebać bez pisania testamentu? I to zwierzę jestem pewien twardej natury, długo jeszcze żyć będzie?
 — Miał już attak apoplektyczny i dla tego też właśnie zrobił testament.
 — Piękna rzecz! Przy drugim attaku, przeniesie się tam, zkąd nie wraca się więcej! Bądź co bądź — dodał po chwili — wszystko to, co mi opowiadasz jest bardzo zajmującem, lecz pozwól zapytać, co mnie to wszystko obchodzi? i w jakim celu mógłbym się w to mięszać?
 Nie odgadujesz więc mojej głównej myśli?
 — Przeciwnie, dobrze ją rozumiem i zaraz ci to wytłumaczę. Chcąc, ażeby ten stryj niezmieniał nic w testamencie, trzeba było, ażeby dziecko nie umarło?
 — Tak.
 — A zatem?... Mów śmiało, bez ogródek! Skoro się jest w Bastylii, niepotrzeba okrążać przez Passy, ażeby dojść do Magdaleny. Ofiarowałeś mi sto tysięcy franków zarobku?
 — I ofiaruję ci je teraz.
 — Chcąc je pozyskać, cóż zrobić trzeba? Mów!
 — Trzeba mi wynaleźć dziecko nowo narodzone, chłopca lub dziewczynę, ażeby zastąpiło zmarłe.
 Duplat wybuchnął śmiechem.
 — Sądzisz do djabła, że ja mam u siebie jakiś skład noworodków? — odrzekł.
 — Nie! ale ci wskażę, gdzie można je znaleźć.
 — Ha! ha! naprzód wiec o tem pomyślałeś! Jesteś lis szczwany, jak widzę!
 — Pewne wspomnienie, na ślad mnie naprowadziło...
 — Na jaki ślad? Jakie wspomnienie?
 — Wspomnienie gwardzisty, z naszego oddziału, który poległ w bitwie pod Montretout, naprowadziło mnie na ślad jego żony.
 — Jej nazwisko?
 — Joanna Rivat.
 Serwacy Duplat odgadł wszystko od razu.
[ 223 ] Gdyby ów człowiek był użył na dobre swojej intelligencyi, byłby mógł stać się jednostką rzeczywistej wartości. Szybko rozumiał i rozwiązywał różne zagadnienia życia przyczem krew zimna, jaką zachowywać umiał, stanowiła jego największą siłę.

---