Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza/Tom IV/XXVII

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Xavier de Montépin
Tytuł	Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza
Wydawca	Władysław Izdebski
Data wydania	1898
Druk	Tow. Komand. St. J. Zaleski & Co.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Władysław Izdebski
Tytuł oryginalny	La mendiante de Saint-Sulpice
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cała powieść Download as:
Indeks stron

[ 118 ]

XXVII.

 Pomimo zmienionych warunku życia Róża nie zapomniała o swej mamie Joannie.
 plon Wielokrotnie prosiła Gilberta o pozwolenie napisania do niej, ale zawsze otrzymywała odpowiedź, że korespondowanie z Joanną wobec potrzeby pokrycia przeszłości zupełną tajemnicą byłoby nieroztropnością, gdyż Joanna pomimo swej woli mogłaby ją skompromitować. Po powrocie do Paryża, Gilbert pozwoli jej odwiedzić Joannę i w dowód życzliwości nawet uczynić co dla niej.
 Wspólnicy pragnąc dowiedzieć się, czy wdowa mówiła co Róży o swym protektorze, zapytywali ją w tej kwestyi, ale dziewczyna prawie nic o nim nie wiedziała. Znała tylko jego nazwisko.
 — To krewny twej matki — rzekł Gilbert — prawie nie utrzymuję z nim stosunków.
 Na pytanie zaś, czy zobaczy pana Servaize, Gilbert odrzekł:
 — Pan Servaize przebywa w Ameryce i zdaje się, że już nigdy nie powróci do Francyi.
 Nie było żadnego powodu do przedłużania pobytu w Fenestranges, projekt zaś małżeństwa wymagał powrotu do Paryża.
 — Nic nam nie stoi już na przeszkodzie mówił Grancey do swego wspólnika.-Róża a raczej Marya-Blanka zostawszy moją żoną będzie widywała tylko te osoby, które dopuścimy do niej. Zresztą podobieństwo jej do siostry jest tak uderzającem, że nikomu nie przyjdzie do głowy myśl podstawienia.
[ 119 ] — I ja tak myślę — odrzekł Gilbert. — Należy przyjąć nową służbę na miejsce uwolnionej i poczynić przygotowania na nasze przyjęcie w pałacu. W apartamencie Maryi-Blanki znajduje się wiele przedmiotów dowodzących iż mieszkała w nim młoda kobieta. Należy to usunąć.
 — Masz słuszność, biorę to na siebie. Jutro pojadę do Paryża i jeżeli chcesz, to najmę ci służbę?
 — Bardzo chętnie.
 — Kogóż mam ugodzić?
 — Odźwiernego, pokojową, lokaja, woźnicę, kucharkę. Na teraz będzie dość.
 Róża powiadomiona o postanowieniu rychłego wyjazdu ucieszyła się wielce zwłaszcza na myśl, że wkrótce zobaczy swą ukochaną mamę Joanne. Gilbert, Grancey i Róża siedzieli w salonie, gdy wszedł lokaj i oświadczył, że przybył jakiś pan i pragnie zobaczyć się z wicehrabią.
 — Ze mną? —zawołał Grancey zdziwiony.
 — Tak, panie wicehrabio.
 — Ja nieznam tutaj nikogo.
 — Ten pan nie tutejszy, przybył z Paryża.
 Gilbert i Grancey spojrzeli po sobie.
 — Zaprowadź tego pana do apartamentu pana wicehrabiego — rzekł Gilbert do lokaja.
 Wspólnicy opuścili salon i udali się do gościa.
 — Serwacy! — zawołał Gilbert zdziwiony.
 — Ty tutaj! — dodał Grancey — co się stało?
 — Źle, źle się dzieje — odrzekł Duplat — może być bieda. Czy można tu mówić bezpiecznie?
 — Możesz mówić.
 — Przedewszystkiem powinniście wiedzieć, że uciekłem z więzienia.
 — Więc byłeś w więzieniu?
 — Tak. Do wczorajszego wieczora. Skazano mnie na trzynaście miesięcy za samowolne wydalenie się z miejsca zamieszkania i osadzono w la Roquette.
 — I to wszystko stało się w przeciągu dwóch tygodni?
 — Co chcecie? Sądy pomocą elektryczności.
[ 120 ] — Jakże się to stało?
 — Posłuchajcie!
 Duplat stłumionym głosem opowiedział przestraszonym wspólnikom szczegóły swego aresztowania, pobytu w więzieniu i ucieczki.
 — Duplat ma słuszność. Jesteśmy zgubieni — rzekł Gilbert.
 — Zgubieni! — odparł Grancey — chyba żartujesz. Musimy iść do celu. Należy usunąć tę ostatnią przeszkodę. Powtórz mi ostatnie słowa księdza, odnoszące się do Gilberta i córek Joanny.
 — Na zapytanie moje, gdzie dowód, odpowiedział: U pana Gilberta Rollin i u pana Juljana Servaize’a.
 Gilbert zbladł, jak trup.
 — Niema wątpliwości-szepnął-wie o wszystkiem.
 — Nic nie wie — odparł Grancey. — Domyśla się, przypuszcza, ale niema najmniejszej pewności.
 — Szuka i może znaleźć.
 — Więc nie dajmy mu czasu do znalezienia.
 — Jakim sposobem.
 — Przede wszystkiem należy wracać jak najśpieszniej do Paryża. Pojechałbym dziś jeszcze, gdyby nie było za późno.
 — Dobrze. Jadę z tobą — rezolutnie oświadczył Duplat. — Daj mi tylko możność zmylenia czujności agentów, którzy mnie tam teraz szukają...
 — Ten plan już mam i sądzę, że jest dobrym.
 — W takim razie licz na mnie. Jedziemy jutro razem. — A Róża?
 — Przed upływem miesiąca ta nowa Marya-Blanka zostanie wicehrabiną, de Grancey.
 — A my pochwycimy pieniądze! — wykrzyknął radośnie Serwacy. Otóż i radość powraca. Lecz wiecie co? — dodał — ja dziś nie jadłem obiadu i czuję się głodnym djabelnie.
 — A więc zjesz obiad i zanocujesz w oberży w Fenestranges, zaprowadzę cię tam. — W oberży? — powtórzył z niechęcią Duplat. — Dlaczego nie tu?
[ 121 ] — Ponieważ nie chcę, ażeby Marya-Blanka cię widziała.
 — Masz słuszność. Idźmy co prędzej.
 Grancey zaprowadził Serwacego do jedynej znajdującej się tu oberży, gdzie usiadł przy stole zajadał zimne mięsiwa i rozmawiając o projektach ułożonych przez przyszłego męża Maryi-Blanki, poczem wicehrabia zamówił powóz na jutro rano, który miał ich przewieźć do Nancy dla udania się na pociąg drogi żelaznej do Paryża i powrócił do zamku.
 Nazajutrz równo ze świtem kabrjolet uprzężony w dzielnego konia, wiózł obu łotrów do starożytnego miasta książąt Lotaryńskich, gdzie przybyli przed dziesiątą godziną.
 Po zjedzeniu tu śniadania, rzekł Grancey do towarzysza:
 — Pomyślimy teraz o tobie i wprowadzimy w wykonanie plan o jakim mówiłem ci wczoraj.
 Nadszedł usługujący, któremu zapłacili rachunek, a razem podczas rozmowy zagadnął go mniemany wicehrabia:
 — Powiedz mi, mój przyjacielu, czy nie znajduje się tu w Nancy sklep z ubiorami kapłańskiemi? Jeden z moich krewnych mający zostać księdzem, prosił mnie o dostarczenie sobie kompletu takiego ubrania.
 — Znajdziesz pan to obok katedry — rzekł chłopiec.
 — Dziękuje ci. Dopilnuj tu mojej walizki, ja ją zabiorę niezadługo. O której godzinie wychodzi pociąg do Paryża?
 — O dziewiątej minut pięćdziesiąt dwie, a przyjeżdża do Paryża o piątej z rana.
 — Dobrze. Będziemy tu obiadowali o siódmej. Bądź tak dobrym kup mi na stacyi dwa bilety do sypialnego przedziału, oto pieniądze.
 Tu wyjął z pugilaresu dwa banknoty stu frankowe i podał je chłopcu, poczem zapaliwszy cygaro, wyszedł wraz z Duplatem z restauracyi.
 — Zrozumiałeś? — rzekł do niego, skoro znaleźli się na ulicy.
 — Do czarta! Chcesz mnie więc zmienić na kościelnego szczura, plan nie zły, przysięgam!
[ 122 ] Na placu katedralnym znajdowały się magazyny ze złotemi ozdobami religijnemi i apparatami ołtarzy.
 Nad jednym z mniej okazałych sklepów widniał napis:

„KRAWIEC“

a pod spodem mniejszemi literami:

„Ubrania dla duchownych“.

 — Wejdźmy — rzekł Grancey.
 Krawiec nowo przybyłych powitał ukłonem.
 — Co panowie sobie życzą? — zagadnął.
 — Potrzebujemy kupić kompletny ubiór duchownego, począwszy od trzewików ze sprzączkami i obcisłych pończoch. aż do kapelusza — rzekł Grancey.
 — Czy pan masz to wszystko?
 — Wszystko, jak trzeba. Lecz miara?
 Wicehrabia wskazał Serwacego.
 — Możesz pan ją wziąść na tego pana — odpowiedział — on jest tego samego wzrostu i tuszy jak ksiądz dla którego to ubranie jest przeznaczonem.
 Po wzięciu miary, wszystkie te akcessorya zostały wybrane i zapłacone.
 — Gdzie mam to odesłać? — pytał krawiec.
 — Na stacyę drogi żelaznej i to jak najprędzej. Przyjdę tu po odbiór pokwitowania.
 Wyszedłszy on krawca, Grancey wstąpił do księgarni, gdzie kupił brewjarz.
 — To zdumiewające jak ty pamiętasz o wszystkiem! — zawołał Duplat, wsunąwszy gruby tom do kieszeni okrycia.
 — Wszystko jest w komplecie, a jednak czegoś jeszcze brakuje.
 — Czegóż takiego?
 — Tonsury.
 — Bądź spokojny i to się znajdzie.
[ 123 ] Tak rozmawiając wyszli obadwa na plac Teatralny gdzie czytali szyldy po nad sklepami.
 — Oto jest — rzekł, wskazując sklep z napisem:

„FRYZJER TEATRALNY“.

Obaj wspólnicy weszli do zakładu.

---